Η πρόσκληση καθυστέρησε συστηματικά, παρότι ήταν διακαής πόθος, όπως συμβαίνει άλλωστε με κάθε κυβέρνηση του ντόπιου συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Οι καθυστερήσεις στην πρόσκληση καθρέπτιζαν τη δυσαρέσκεια των ΗΠΑ εδώ και μήνες για τη γερμανική προσκόλληση της κυβέρνησης Σαμαρά. Ωστόσο, στην πρόσφατη πολιτική κρίση, καθώς φαίνεται, κάποια πράγματα παίχτηκαν σε αυτό το επίπεδο.
Καταρχήν η φυγή των Ρώσων από τη δημοπρασία των ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ και η επιλογή του TAP σηματοδοτούν την τοποθέτηση (ηθελημένα ή αθέλητα) της ελληνικής αστικής τάξης με την πλευρά των ΗΠΑ στο κρίσιμο ενεργειακό – γεωπολιτικό σκάκι στην περιοχή. Από τα χρόνια του Καραμανλή του νεότερου μέχρι τις μέρες μας, αποδεικνύεται ξανά και ξανά πως δεν υπάρχει καμιά ελεύθερη αγορά στην οποία μάλιστα ανήκει πλέον και η Ρωσία. Αντίθετα, υπάρχει σε εξέλιξη άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, που καθόλου δε λαμβάνει υπ’ όψιν τις ορέξεις υποτακτικών και εξαρτημένων αστικών καθεστώτων.
Τριάντα εννιά χρόνια μετά την τραγωδία του κυπριακού λαού και την ανάλογη ήττα της ελληνικής αστικής τάξης, γίνεται ξανά φανερό πως το «ανήκομεν εις τη Δύση» μπορεί να διασφαλίζει κάποια πράγματα στην αστική τάξη, μπορεί επίσης να ανοίγει ορέξεις και φιλοδοξίες, όμως υπάρχουν σαφή όρια, υποχρεώσεις ακόμη και -λιγότερο ή περισσότερο οδυνηρά- κόστη.
Ο Αντ. Σαμαράς σίγουρα τα γνωρίζει όλα αυτά. Έχοντας, μάλιστα, διαβάσει την περίπτωση Καραμανλή αλλά και τα σαφή μηνύματα δυσαρέσκειας για τον γερμανικό εναγκαλισμό του μετά την πολιτική κρίση της ΕΡΤ, βάζει νερό στο κρασί του. Κονταίνει αναγκαστικά ο ίδιος, βάζοντας δίπλα του και ΥΠΕΞ τον Βενιζέλο και ταυτόχρονα δίνει υπουργεία στους γνωστούς ‘αμερικανανθρώπους’, Μητσοτάκη και Χρυσοχοϊδη. Έτσι κι αλλιώς, οι συμπληγάδες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ανοιγοκλείνουν απειλητικά για την αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό σε μια σειρά κρίσιμα μέτωπα, την ίδια ώρα που η λαϊκή οργή φουντώνει.
«Να ξαναγίνει αναδιάρθρωση και διαγραφή χρέους (των ευρωπαίων)», λένε άλλοτε αθόρυβα άλλοτε θορυβώδη οι ΗΠΑ, μέσω ΔΝΤ. Άλλες λύσεις για την Ελλάδα και συνολικά για την Ευρωζώνη βλέπουν ο Σόιμπλε και η Γερμανία. Άγριος ο καυγάς, σοβαρά και κρίσιμα τα επίδικα. Από την άλλη, με ΔΕΠΑ- ΔΕΣΦΑ και TAP, η Δύση βρήκε κοινό τόπο. Όμως, τι θα γίνει στη συνέχεια, με το αέριο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, με τις ΑΟΖ, το Κυπριακό και άλλα κρίσιμα ζητήματα της περιοχής;
Μένουν να γίνουν πολλές ακόμη κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής. Σε αυτή τη φάση, κρίσιμες και αλληλοτροφοδοτούμενες οι εξελίξεις στην Αίγυπτο, στη Συρία- Λίβανο- Ιράκ- Ιράν, στην Τουρκία και από φθινόπωρο αναμένονται εξελίξεις και στο κυπριακό. Αυτός είναι ο άλλος βασικός λόγος της πρόσκλησης Σαμαρά στις ΗΠΑ, πέρα από την όποια συμμόρφωση στα υπερατλαντικά αφεντικά. Στις ΗΠΑ, άλλωστε, ξέρουν καλά πως, όσο κι αν η ανάγκη πολιτικής επιβίωσης της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού το οδηγούν και σε κάποιες απιστίες, ωστόσο τα αμερικάνικα επιτελεία έχουν πάντα τρόπους διακριτικούς αλλά και άκομψους, αν χρειαστεί, για να επαναφέρουν στην τάξη και να επιβάλλουν τον έλεγχό τους, όταν παίζονται τα πιο κρίσιμα ζητήματα.
Όχι, η αστική τάξη της Ελλάδας δεν είναι πιόνι, όμως δεν έχει και την πολυτέλεια να λογαριάζει χωρίς τον αμερικάνο ξενοδόχο, ιδιαίτερα όταν στην περιοχή, πέρα από οικονομική καταστροφή και κοινωνική αναστάτωση, μυρίζει και μπαρούτι. Βεβαίως, ο άγριος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, όπως εκφράζεται αυτόν τον καιρό στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, δεν επιτρέπει στο πολιτικό προσωπικό ήρεμες αποφάσεις και καλοζυγισμένες επιλογές. Οι συμπληγάδες ανοιγοκλείνουν και σε λίγο οι απαντήσεις στα διλήμματα θα είναι με κόστος και μεγάλα ρίσκα για την αστική τάξη. Κόστη και ρίσκα πολιτικοοικονομικής υπόστασης, δυνατότητας κοινωνικού ελέγχου αλλά και ρίσκα γεωπολιτικά, που ήδη (ΑΟΖ, κυπριακό, συμμαχία με Ισραήλ, σχέση με Τουρκία) τίθενται στην ημερήσια διάταξη.
Οι κίνδυνοι για τον κόσμο της δουλειάς
Αν η αστική τάξη της χώρας βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα και επικίνδυνα για την ίδια διλήμματα μπροστά στον οξυμένο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τα πράγματα για τον κόσμο της δουλειάς είναι δεδομένα άσχημα, ήδη οδυνηρά, και μέλει να γίνουν πολύ χειρότερα, με ανοικτούς μεγάλους κινδύνους για την ίδια τη ζωή του.
Είναι παραμύθι, πως οι ιμπεριαλιστές θα σώσουν τη μικρή, άλλωστε, χώρα μας για να έχει η Δύση ένα σταθερό προγεφύρωμα απέναντι στην αναστατωμένη Ανατολή. Αυτή η αυταπάτη που καλλιεργείται άλλωστε χρόνια στο λαό, έχει ήδη αποκαλυφθεί και υπάρχουν κίνδυνοι να αποκαλυφθεί ακόμη πιο τραγικά.
Δουλειά – Ειρήνη- Δημοκρατία κάθε άλλο παρά είναι πλέον δοσμένα για τον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας, έξω από νέους σκληρούς ταξικούς αγώνες που απαιτούνται για τη διεκδίκησή τους. Αυτές οι διεκδικήσεις δένονται πολιτικά μεταξύ τους, έχουν σαφές ταξικό περιεχόμενο και απαιτούν τον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, για να αρθρωθούν σε μαζικό λαϊκό κίνημα. Κίνημα που θα υπερασπίζεται τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς και όχι μόνο δε θα νοιάζεται για τη σωτηρία της αστικής τάξης και του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, αλλά αντίθετα, όσο δυναμώνει, θα ανοίγει το μοναδικό δρόμο ελπίδας για το λαό. Εκείνον της επαναστατικής σοσιαλιστικής προοπτικής. Έτσι, με καθαρές κουβέντες και με εμπιστοσύνη στη λαϊκή πάλη, οφείλουν να τοποθετηθούν οι πραγματικοί αριστεροί, κόντρα στις διαχειριστικές και ανοικτά φιλο-ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνει να υμνεί τον Ομπάμα, αλλά και του ΚΚΕ, που αναχωρεί από την ταξική πάλη συχνά με τη βοήθεια αναλύσεων που υποτιμούν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και συνολικότερα την πολιτική πάλη στο όνομα μιας ανόητης ιδεολογικής καθαρότητας.
Το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ αλλά και οι εξελίξεις που μπορεί να επιταχυνθούν ανά πάσα στιγμή, θα αποκαλύψουν σύντομα την πραγματικότητα, σε ότι αφορά τους κάθε λογής κινδύνους για το λαό, μέσα από τα νέα ιμπεριαλιστικά αλυσοδέματα της χώρας και την εμπλοκή της στους ανταγωνισμούς. Στην ατζέντα του ταξιδιού βρίσκονται το Κυπριακό, η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η στρατιωτική συνεργασία (βλέπε βάση Σούδας). Άλλωστε, θα προηγηθεί επίσκεψη του υπουργού Άμυνας Αβραμόπουλου.
Το ελληνο-εβραϊκό λόμπι έχει βάλει το χέρι του στο να επιτευχθεί η πολυπόθητη επίσκεψη ενώ, πέρα από τη σύντομη συνάντηση με τον Ομπάμα, που θα θέσει τις απαιτήσεις του με τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις και τα γνωστά χτυπήματα στην πλάτη, θα υπάρξουν και μια σειρά άλλες συναντήσεις και επαφές με προέδρους επιτροπών του κογκρέσου, με δεξαμενες σκέψεις, όπως το brooking institution των δημοκρατικών και η rand corporation, αλλά και με ΜΜΕ, όπως Washington post και New York Times. Απαραίτητες, επίσης, κρίνονται και οι επαφές με ΔΝΤ και Διεθνή Τράπεζα. Η συνάντηση με τον Ομπάμα μοιάζει εσπευσμένη σε μέρες διακοπών, όμως συνολικά το ταξίδι ενδέχεται να είναι πλούσιο και περιεκτικό. Πολλοί μιλάνε ήδη για τη δυνατότητα ανοίγματος μιας νέας σελίδας στις ελληνοαμερικάνικες σχέσεις στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον της περιοχής. Θα «ξανασώσουν», λοιπόν, τη χώρα μας; Και ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες;
Είναι απαραίτητο, στις μέρες μας, να ειδωθεί από ταξική σκοπιά το ζήτημα της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από κάθε λογής προστάτες. Ο κόσμος της δουλειάς δεν έχει να ελπίζει τίποτα ούτε από τις ΗΠΑ ούτε από τη Γερμανία. Οι ιμπεριαλιστές δεν είναι τίποτε άλλο παρά φονιάδες και ληστές των λαών. Πράγματι, ενδιαφέρονται να έχουν τη χώρα μας προκεχωρημένο φυλάκιο και την έχουν ήδη χρησιμοποιήσει σαν τέτοιο, με φονικό και καταστροφικό τρόπο για τους λαούς της περιοχής μας και το λαό μας που βιώνει επίσης σήμερα την καταστροφή του.
Όσο αγριεύει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, τόσο τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα. Επιπλέον, γύρω από βάσεις και πολεμικά ορμητήρια, οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν την υποταγή των μαζών με τη φασιστικοποίηση, ακόμη και με τον εξανδραποδισμό, και κάθε άλλο παρά τους ενδιαφέρουν η ευημερία, η πρόοδος και η δημοκρατία. Εύκολα και εκ του ασφαλούς, οι ΗΠΑ μπορούν να το παίζουν καλοί, ανέξοδα μάλιστα, όσο στην Ευρωζώνη υπηρετείται η πολιτική τους, με το άδειασμα της στυγνής δημοσιονομικής πολιτικής των Γερμανών. Όμως, τόσο το ευρώ όσο και το δολάριο, τόσο η Ε.Ε. όσο και οι ΗΠΑ, δυναμώνουν ως ιμπεριαλιστικοί σχηματισμοί του κεφαλαίου, καθώς ολοένα και πιο άγρια κατακλέβουν τον ιδρώτα και πίνουν το αίμα των λαών.
Να γιατί οι λαοί δεν έχουν συμφέρον να διαλέξουν ποιος θα τους εκμεταλλεύεται, θα τους καταπιέζει και θα ρημάζει τη χώρα τους. Να γιατί ο λαός μας πρέπει να μείνει μακριά από τα αντιδραστικά διλήμματα της αστικής τάξης, σε ποιον από τους φονιάδες και ληστές θα τα ακουμπήσει περισσότερο!
Να γιατί χρειάζεται να υπάρξουν γρήγορα βήματα ταξικής ανασυγκρότησης του εργατολαϊκού κινήματος, προκειμένου ο κόσμος της δουλειάς να μπορέσει να υπερασπιστεί τη ζωή και το μέλλον του σε σύγκρουση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Να, τέλος, γιατί χρειάζονται παράλληλα βήματα ενίσχυσης της φιλίας και της αλληλεγγύης με τους γύρω λαούς που επίσης βγαίνουν και θα βγαίνουν όλο και περισσότερο στο δρόμο για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου τους.
ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ
ΖΗΤΩ Η ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
