Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

31 Ιαν 2012

Μασκαραλίκια και απουσίες

Σε θέατρο του παραλόγου έχει εξελιχθεί η πολιτική κατάσταση την τελευταία περίοδο. Σε σκληρές διαπραγματεύσεις με τους τραπεζίτες και με την τρόικα καλεί την κυβέρνηση όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος και τα παπαγαλάκια τους στα κανάλια. Παράλληλα, ο ένας μετά τον άλλο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και οι υποψήφιοι ηγέτες του αποποιούνται το μνημόνιο και την πολιτική που εφάρμοσαν εδώ και 2 χρόνια, είτε δηλώνοντας ότι ασκούσαν μια πολιτική με την οποία δεν συμφωνούσαν είτε ότι δεν ήξεραν τι εστί μνημόνιο και τι είναι τα μεσοπρόθεσμα είτε ότι δεν ήξεραν πως θα κατέληγε στην εκτέλεση των εργαζόμενων χάριν των ιμπεριαλιστών. Το αποκορύφωμα αυτού του αντιμνημονιακού ντελίριου καταγράφηκε... στην απόρριψη της διεύρυνσης του ωραρίου των φαρμακείων, όταν έχουν ψηφιστεί τα πλέον αντεργατικά νομοσχέδια.
Από κοντά οι εργατοπατέρες, ξαναβάζουν τις «κόκκινες» γραμμές και τις «αιτίες πολέμου» απέναντι στο καίριο χτύπημα που επιχειρείται στην εργατική τάξη με την κατάργηση του κατώτατου μισθού, με την ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων -γενικής και κλαδικών-, με την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων ώστε οι εργαζόμενοι να μετατραπούν σε σκλάβους που δεν θα προστατεύονται από κανένα κεκτημένο ή κοινωνικό δίχτυ το οποίο θα αποτρέπει την εκμετάλλευσή τους σε επίπεδα σύγχρονων δούλων.
Κυβέρνηση και συνδικαλιστές συνδιαλέγονται «σκληρά» ώστε... να περάσουν και άλλα απεχθή μέτρα. Οι συμβιβασμοί φαίνεται να είναι σχεδόν διαμορφωμένοι, τόσο στα επιτόκια, στον χρόνο και στο δίκαιο που θα ορίζει το κούρεμα μέρους του χρέους, ώστε να διασφαλιστεί η ροή ζεστού χρήματος στις «αγορές» και στους ιμπεριαλιστικούς οίκους, όσο και στο αν η ΓΣΕΕ θα περιφέρει μια... νίκη επί του κατωτάτου, πουλώντας τις κλαδικές, τις ωριμάνσεις και την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας για να μπορεί το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο να αλωνίζει σε μια ξεπουλημένη χώρα.
Κυβερνήτες-υπαλληλίσκοι των ιμπεριαλιστών που συγκροτούν την τρόικα και ξεσκολισμένοι εργατοπατέρες προσπαθούν μέσω των μίντια που ελέγχουν να περισώσουν τα τομάρια τους, γνωρίζοντας ότι το νέο μνημόνιο που έρχεται θα είναι η ταφόπλακα για τους εργαζόμενους. Θα ανατρέψει εκ βάθρων ό,τι γνώριζαν οι εργαζόμενοι ως αγορά εργασίας, που πλέον θα μοιάζει περισσότερο με σκλαβοπάζαρο εργατικού δυναμικού χωρίς κανένα όριο ασφαλείας για την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων εργατικών ψυχών. Κάτι που βέβαια έχει ήδη εφαρμοστεί στους χώρους εργασίας του ιδιωτικού τομέα, αλλά τώρα θα κατοχυρωθεί και θα επεκταθεί με τη βούλα ενός νέου μνημονίου.
Απ' όλο αυτό το κάδρο κάποιοι λείπουν. Και είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη που επιτρέπει σε όλον αυτόν τον εσμό να εξακολουθεί ακόμη να βγάζει τη γλώσσα του απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Να καμώνεται ότι δεν θα δεχθεί νέα αντιλαϊκά μέτρα, να μετατρέπεται σε αντιμνημονιακό, να μιλάει εξ ονόματός του. Λείπουν οι εργαζόμενοι, αλλά και η Αριστερά.
Και όσον αφορά τους εργαζόμενους, θα ήταν άδικο να παραβλέψει κάποιος που θέλει να διαβάζει την πραγματκότητα τους μαζικούς και πολύ συχνά συγκρουσιακούς αγώνες που έδωσε όλη αυτή την τελευταία διετία, όντας παροπλισμένοι για δεκαετίες από τις... δημοκρατικές δυνάμεις και τους αριστερούς συνδικαλιστές. Θα ήταν άρνηση των αγώνων που επιχειρούν όλες αυτές οι χιλιάδες εργαζόμενων από τότε που το μνημόνιο τους έβαλε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Που εν τέλει ο πραγματικός τους στόχος ήταν να εισβάλουν ορμητικά και ανατρεπτικά σε αυτό το κάδρο που φτιάχνεται.
Το θλιβερό είναι η απουσία μιας Αριστεράς αντάξιας αυτού του μεγαλειώδους προτάγματος που έθεσαν οι εργαζόμενοι. Γιατί στο κάδρο υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι από Αριστερά. Εκείνη που σπρώχνεται να φωτογραφηθεί απωθώντας τις μάζες εκτός κάδρου. Εκείνη που έχει έτοιμα τα προγράμματα δημοσιονομικής, νομισματικής, παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας στο φόντο μιας θολής λαϊκής εξουσίας, αριστερής συγκυβέρνησης ή αντικαπιταλιστικής ανάπτυξης. Εκείνης που την ώρα που χαλκεύονται νέα μέτρα και το αστικό προσωπικό και οι εργατοπατέρες παραπαίουν, αλλά και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δείχνουν να οξύνονται, αντί να βρει τρόπους να εισβάλει ο εργατόκοσμος με την ασυγκράτητη οργή του στο προσκήνιο, εκείνη ετοιμάζει τις εκλογικές λίστες, όπως πρόσφατα ανακοίνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επανεγκλωβίζοντας τον κόσμο στις εκλογικές αυταπάτες.
Περισσεύει η επαναστατική ρητορεία και τα ρηξικέλευθα προγράμματα άμεσης ανακούφισης μόλις τους παραχωρήσουν οι κάλπες την εξουσία. Σειρά άρθρων για τα άμεσα καθήκοντα μόλις εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και κρατικοποιηθούν οι κρίσιμοι παραγωγικοί τομείς γράφονται και αναρτώνται στο διαδίκτυο. Έτοιμα τα σχέδια ανασυγκρότησης της παραγωγικής δομής και το επιστημονικό δυναμικό που θα την υλοποιήσει -τόσες ψήφους παίρνουν ΚΝΕ και ΕΑΑΚ...-, ενώ η αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι εξασφαλισμένη.
Το ζήτημα θα μπορούσε να προκαλέσει απλά θυμηδία, αν δεν ήταν τραγικές οι στιγμές που ετοιμάζονται για τον λαό. Γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και αποκαλύπτει ότι οι κόκκινες γραμμές και οι υπερκόκκινες εξαγγελίες αποχρωματίζονται όσο τις πλησιάζουν οι εργαζόμενοι. Κανείς δεν πιστεύει ότι αυτοί που ηγούνται του σημερινού εργατικού συνδικαλισμού μπορούν να... αλλαξοπιστήσουν και να πατήσουν πόδι σε εργοδότες, τροϊκανούς και κυβέρνηση. Κανείς δεν μπορεί να κρύψει ότι τη δύσκολη αυτή ώρα οι εργαζόμενοι δεν καλούνται σε αγώνες, αλλά σε ετοιμότητα για το ενδεχόμενο εκλογών. Η ύφεση των κινητοποιήσεων για άλλη μια φορά αποδίδεται στο «δεν τραβάει ο κόσμος», που όμως όλως παραδόξως μπορεί να υιοθετήσει μέτρα αντικεφαλαιοκρατικά έως και... σοσιαλιστικά.
Παραδοξότητες; Πανικός σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων βλέποντας την πραγματικότητα που σκόπιμα θόλωναν τόσον καιρό; Ότι δηλαδή δεν πρόκειται απλά για ένα μνημόνιο μέτρων που κάποτε θα τελειώσει και μαζί του η κρίση, όπως μας έλεγε η Παπαρήγα, αλλά για γενική ανασκολόπιση των εργαζόμενων με ανατροπή των ταξικών συσχετισμών και ανακατανομή των αγορών.
Μόνη προϋπόθεση λοιπόν για να αντιμετωπιστεί αυτή η επίθεση, η ανασυγκρότηση του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει καμία πρόταση και διέξοδος. Αντίσταση λοιπόν απέναντι σε όποια βαρβαρότητα επιβάλλεται στη ζωή μας. Οργάνωση των λαϊκών δυνάμεων σε πραγματικές και ζωντανές κοιτίδες συζήτησης και πάλης και όχι κομματικές σφραγίδες που περιφέρονται σε αμφιθέατρα για να κατατεθούν στο ανταλλακτήριο των ψήφων και αλληλεγγύη απέναντι σε κάθε χώρο που επιχειρεί να υπερασπιστεί το δικαίωμα για ανθρώπινη ζωή.
Ο μόνος τρόπος για να εδραιωθεί αποφασιστικά η παρουσία του λαού στο κάδρο που ετοιμάζουν είναι η οικοδόμηση ενός Μετώπου Αντίστασης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, όποια κυβέρνηση και αν επιλεγεί ή διοριστεί για να εφαρμόσει τα μέτρα του νέου μνημόνιου που η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι θα υλοποιηθεί ανεξάρτητα από εκλογές και κυβερνητικούς συνδυασμούς.
Είναι περισσότερο από ποτέ αποδεκτή από τη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου η αναγκαιότητα για κοινή δράση όλων των δυνάμεων, κάθε αγωνιστή που θέλει να υπερασπιστεί τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Σε αυτό το πλαίσιο και το ΚΚΕ(μ-λ) κατέθεσε την πρότασή του για Πρωτοβουλία Πολιτικού Συντονισμού και την άνοιξε προς συζήτηση και διαβούλευση στον κόσμο που κινητοποιείται ώστε να συγκροτηθεί ένα ρεύμα αντίστασης γειωμένο με την πραγματικότητα και αποφασισμένο να δραστηριοποιηθεί μαζί με τον λαό ώστε να οικοδομηθούν όροι ανατροπής αυτού του συστήματος και όχι αριστερής του διαχείρισης.

Σταθερή πορεία προς την αστάθεια

Καθώς γκρεμίζεται από τις δυνάμεις της αγοράς (για την ακρίβεια, από το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο) η... «τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης», όπως συχνά ικανοποιούνται να χαρακτηρίζουν την Ελλάδα οι εγχώριοι θιασώτες των μνημονίων, οι ίδιες αυτές δυνάμεις της αγοράς (πιστωτές, ομολογιούχοι, ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) συνεχίζουν να εμφανίζονται σαν αποκλειστικοί «σωτήρες» της χώρας, ώστε η «τελευταία σοβιετική δημοκρατία» να μετεξελιχθεί σε «κοινοβουλευτική δικτατορία» της τρόικας με διορισμένες κυβερνήσεις υποτακτικών (βλ. κυβέρνηση Παπαδήμου -ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ κ.λπ).
Τα ντόπια μικροαρπακτικά και το πολιτικό προσωπικό τους εναποθέτουν δικαιολογημένα τη «σωτηρία της χώρας» (δηλαδή τη σωτηρία τη δική τους) στα χέρια των ξένων μεγαλοαρπακτικών, στο ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Μια ματιά στην ελληνική(;) οικονομία (όρος μάλλον γεωγραφικός, χάριν... συνεννόησης) αλλά κυρίως ένα κοίταγμα στο πώς ανδρώθηκε ο ελληνικός καπιταλισμός εξηγούν τη σημερινή κατάντια της «ισχυρής» ελληνικής κεφαλαιοκρατίας.
Δεν είναι μονάχα το θεριό του χρέους που διαρκώς παράγει καινούριο χρέος. Είναι μια ολόκληρη πορεία αποσυγκρότησης της χώρας που ολοκληρώνει την εικόνα μιας απόλυτα εξαρτημένης οικονομίας και ενός απόλυτα υποτελούς πολιτικού συστήματος, όπου η οικονομική εξάρτηση ανατροφοδοτεί την πολιτική υποτέλεια και η πολιτική υποτέλεια την οικονομική εξάρτηση. Αδιάψευστος μάρτυρας η σημερινή εικόνα της οικονομίας της χώρας, η (σχεδόν ανύπαρκτη) παραγωγική δυνατότητα της χώρας. Όλοι οι παραγωγικοί τομείς ανήκουν ή ελέγχονται από τους θεσμικούς (τους περίφημους «στρατηγικούς») επενδυτές του εξωτερικού: στις τηλεπικοινωνίες και στις νέες τεχνολογίες, στην ενέργεια, στις κατασκευές, στο οδικό δίκτυο, στα λιμάνια, στην ακτοπλοΐα (παρά τις ελληνικές σημαίες), ακόμη και στον τουρισμό (τη... βαριά ελληνική βιομηχανία!) και στις τράπεζες (τον πυλώνα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας!) το ξένο κεφάλαιο έχει και κατακτά διαρκώς ισχυρότερες θέσεις. Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο για το τι ανήκει ή ελέγχεται από ποιον ξεγυμνώνει τον «ηγετικό» χαρακτήρα της αστικής τάξης της χώρας. Καμία στρατηγική, απόλυτο πολιτικό σκοτάδι κυριαρχεί στην ελληνική πλουτοκρατία και στους (ανάλογης ποιότητας) πολιτικούς εκπροσώπους της για το «μέλλον της χώρας». Μοναδική στρατηγική το «τι προστάζουν τα μεγάλα αφεντικά» σαν βασικό στοιχείο του «σχεδίου σωτηρίας» της τρόικας. Μια χώρα φιλέτο στα δόντια των ιμπεριαλιστών, έως ότου έρθει η στιγμή να αλληλοφαγωθούν αναμεταξύ τους.
Σ’ αυτό το περιβάλλον, του οξύτατου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, το μόνο που απομένει στην ελληνική αστική τάξη, αν θέλει να έχει κάποιο ρόλο στο «σύγχρονο κόσμο του ανταγωνισμού» μετά τη συνεχή υποβάθμισή της, είναι να ακολουθήσει πιστά τις εντολές της τρόικας, ελπίζοντας ότι από το κουφάρι του παλιού πολιτικού και οικονομικού συστήματος θα προκύψει ένα νέο πολιτικό προσωπικό, μια νέα, πιο υποτακτική αστική τάξη πάνω στο πτώμα των εργατικών κατακτήσεων. Να ισοφαρίσει, δηλαδή, τον υποβιβασμό της με μια μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης και την κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Καθιστώντας την χώρα, το λαό, αλλά και τον εαυτό της υποχείρια των ιμπεριαλιστών. Διατηρώντας μια διαρκή κατάσταση «έκτατης ανάγκης» για το λαό και τη χώρα, προκειμένου να σταθεί, αλλά, ταυτόχρονα, δημιουργώντας αναγκαστικά συνθήκες ολικής κοινωνικής έκρηξης.
Αν πράγματι συμβαίνουν όλα αυτά, αποστομώνονται οι αριστερές ιδεοληψίες και ψυχώσεις που φαντασιώνονται έναν κόσμο καθαρών κατηγοριών και αντιθέσεων. Καταρχήν, αποστομώνονται οι αντιλήψεις ότι μπορεί το ελληνικό κατεστημένο να συνετιστεί, με ή χωρίς εκλογές, για την «πατριωτική διάσωση της χώρας», γιατί κινδυνεύει ο ελληνικός καπιταλισμός τους. Οτι μπορεί να μας «λυπηθούν οι δανειστές, γιατί κινδυνεύουν και οι ίδιοι». Οτι «βράζουμε στο ίδιο καζάνι», ή, έστω, σε «δύο μεγάλα διαφορετικά καζάνια»: την παγκόσμια κεφαλαιοκρατία από τη μια (μέρος της και η ελληνική κεφαλαιοκρατία) και η παγκόσμια εργατική τάξη από την άλλη, αγνοώντας τις ιδιαιτερότητες που κάνουν εφικτή την κοινωνική ανατροπή.
Εάν, αντίθετα, δε συμβαίνουν όλα αυτά (που, δυστυχώς, συμβαίνουν), τότε αχρηστεύεται η αντίληψη που συμπεριλαμβάνει τον ιμπεριαλισμό, τις εξαρτημένες χώρες, το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, την έξοδο από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, από το ΔΝΤ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.πλ. Τότε τα πράγματα είναι «απλά», με ή χωρίς ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, με ή χωρίς «δανειστές και χρέος», με ή χωρίς εξάρτηση, αρκεί το «αντικαπιταλιστικό πιστεύω», για να αντιπαλέψει τον καπιταλισμό, να σταματήσει τις ξένες οικονομικές, πολιτικές, ενίοτε και πολεμικές επεμβάσεις. Δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν κάνει τέτοιες διευκολύνσεις.
Στον αντίποδα της «αριστερής φαντασίωσης», οι συνεπείς, κυνικές «δυνάμεις της αγοράς» απαντούν στα «σχέδια σωτηρίας» με την εξής στρατηγική: Δε μας ενδιαφέρει πώς θα σωθεί η οικονομία, η χώρα ή πώς θα αλλάξει η κατάσταση. Δουλειά μας είναι να έχουμε κέρδη, να διαφυλάξουμε προνόμια, διαφυλάσσοντας το σύστημα της εκμετάλλευσης. Να μια καθαρή στρατηγική εκ μέρους του αντιπάλου.
Ποια είναι η στρατηγική της κοινοβουλευτικής-εκλογικής Αριστεράς; Με διάφορες διαβαθμίσεις, αποχρώσεις και αποκλίσεις την περιγράφει με καθαρότητα (ως προς την αστική αντίληψή της) ο Α. Τσίπρας, ερωτώμενος από δημοσιογράφο του «9,84» για το εάν φοβάται μια κοινωνική αναταραχή με απρόβλεπτες συνέπειες: «Ήδη υπάρχει κοινωνική αναταραχή. Ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση θυμού, οργής και απελπισίας. Και η απελπισία είναι πολύ κακός σύμβουλος […] … βεβαίως φοβόμαστε και έχουμε δηλώσει δημόσια αυτήν την ανησυχία. Πρέπει να υπάρξουν εξελίξεις δημοκρατικών διαδικασιών, δηλαδή εκλογές, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ο άλλος τρόπος είναι να πείσουμε τους πολίτες ότι το 2012 η λύση είναι να πηγαίνουμε να καταλαμβάνουμε τα χειμερινά ανάκτορα. Αν δεν υπάρξουν γρήγορα εκλογές, φοβάμαι ότι τα πράγματα θα είναι εκτός ελέγχου».
Εκλογές εδώ και τώρα ζητά βεβαίως και το ΚΚΕ, κι ας ρίχνει ανάθεμα (και σωστά) στην πρόταση «αριστερής, αντιμνημονιακής κ.λπ. κυβέρνησης» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στιγματίζοντας ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πήγε το Δεκέμβρη 2008 με τους «κουκουλοφόρους» αντί με τους... κρανοφόρους. Τέτοια επαναστατική διαμάχη!

«Αυτοδιαχείριση ή πώς να κρυφτούμε από τον καπιταλισμό»
(Με αφορμή το αίτημα για αυτοδιαχείριση της φοιτητικής λέσχης στην Κομοτηνή)

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά συναντάμε το αίτημα της «Αυτοδιαχείρισης». Συνοδευόμενη πάντα από φράσεις όπως «από τα κάτω», «αντιιεραρχικά», «αυτοοργανωμένα» και άλλα «αντί» και «αυτό» για τη διαφήμιση του αναρχοαυτόνομου χώρου, ενδείκνυται για κάθε περίπτωση, είτε λέγεται εργοστάσιο είτε καφετέρια είτε φοιτητική λέσχη!
Στην Κομοτηνή, από τις αρχές του 2012, στη λέσχη που διαχειρίζεται ο Χούτος έχει επιβληθεί η επίδειξη κάρτας σίτισης την οποία δεν έχει το 90% των φοιτητών και πλέον πρέπει να πληρώνουν 2,20 ευρώ το γεύμα.
Απέναντι στην κατάργηση της δημόσιας δωρεάν σίτισης έχουμε από τα σχήματα της αυτονομίας το αίτημα της «αυτοδιαχείρισης» και από την ΑΡΕΝ την πιο λάιτ εκδοχή, για «κοινωνικό έλεγχο» φοιτητών-εργαζομένων. Μάλιστα οι πρώτοι έχουν και προτάσεις για το πώς θα επιτευχθεί η αυτοδιαχείριση, όπως διαχείριση από ομάδα φοιτητών-εργαζόμενων που θα εκπροσωπούν τον εαυτό τους (πώς θα ορίζονται αυτοί;), αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και αντίτιμο 2ευρώ/3γεύματα για να βγαίνουν τα έξοδα!
Παρόμοιες λογικές αναπτύσσονται παντού! Τι πετυχαίνουν όμως;
Κατ’ αρχάς παίρνουν ως αντικειμενική την κατάργηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων (δωρεάν σίτιση, περίθαλψη κ.λπ.) και βρίσκουν διέξοδο όχι στην υπεράσπισή τους και στην πάλη για να ξανακερδηθούν, αλλά στη δημιουργία δομών αλληλεγγύης μέσα από όπου θα προσφέρουν οι αλληλέγγυοι, ανεξάρτητα από το κράτος. Το απαλλάσσουν έτσι από το βάρος της κοινωνικής μέριμνας και το υποκαθιστούν, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τη συνέχιση της επίθεσης, εφόσον δεν συγκροτούν τον λαό ενάντιά της, αμβλύνοντας μάλιστα τη λαϊκή δυσαρέσκεια καθώς οι δομές αυτές λειτουργούν σαν κυματοθραύστης. Όπως ακριβώς και οι ΜΚΟ.
Αν αναλάβουν εργαζόμενοι-φοιτητές, όλα τα έξοδα θα βαραίνουν αυτούς. Από τις πρώτες ύλες μέχρι τη μισθοδοσία. Οι προμηθευτές υλικών πολύ πιθανόν να κάνουν εμπάργκο και να στηρίξουν τον Χούτο, που μπορεί να πετύχει και μικρότερες τιμές πώλησης. Τότε για να επιβιώσει η αυτοδιαχειριζόμενη λέσχη θα πρέπει -μέσα από την αμεσοδημοκρατική συνέλευσή της- να μειώσει τους μισθούς, να αυξήσει τις τιμές κ.λπ. Δηλαδή να δράσει ανταγωνιστικά, όπως κάθε επιχείρηση στον καπιταλισμό. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόσωπο υπεύθυνο νομικά και οικονομικά για τη λέσχη, για την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, δηλαδή «εργοδότης/αφεντικό», ακόμα και αν δεν καρπώνεται τα έσοδα γιατί είναι «αναρχικό». Ανά πάσα στιγμή τέτοια εγχειρήματα μπορούν να τσακιστούν, αν αυτή είναι η απόφαση του συστήματος (π.χ. μέσω στημένου υγειονομικού ελέγχου). Το αντίτιμο, όσο μικρό και αν είναι, δεν είναι δωρεάν σίτιση. Η δωρεάν σίτιση είναι δικαίωμα και όχι παράγωγο αλληλεγγύης ή «fair trade».
Μπροστά στην παντοδυναμία του συστήματος, επιλέγουν απλά να το προσπεράσουν και να χτίσουν νησίδες «ελεύθερες» από εκμετάλλευση μέσα σε αυτό. Μόνο που αργά ή γρήγορα θα σκοντάψουν πάνω του και θα αντιληφθούν ότι η ύπαρξη αυτών των εγχειρημάτων οφείλονταν στην ανοχή του!
Δεν είναι δουλειά των φοιτητών να βρουν τρόπους ώστε να υποκαταστήσουν το κράτος, ούτε να φτιάξουν επιχειρήσεις δήθεν «από τα κάτω». Η μόνη διέξοδος για τους φοιτητές είναι να οργανωθούν μέσα στους συλλόγους τους για να απαιτήσουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, τη δημόσια και δωρεάν σίτιση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Δρομολογείται η ανάληψη της «κυβερνητικής πρωτοβουλίας» με στόχο τις διαδηλώσεις

Η διαδήλωση, όπλο των εργαζόμενων και του λαού.
Διά στόματος υπουργού «Προστασίας» του Πολίτη αυτή τη φορά, του Παπουτσή, και ύστερα από επερώτηση της Ντόρας Μπακογιάννη αλλά και των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων Δένδια (ΝΔ) και Πλεύρη (ΛΑΟΣ), στις 22/1 στη Βουλή, ανακοινώθηκε ότι επίκειται η «κυβερνητική πρωτοβουλία», δηλαδή το νέο νομικό πλαίσιο που θέλουν να επιβάλουν με στόχο τον περιορισμό και τις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Είχαν προηγηθεί, όλη την προηγούμενη περίοδο, οι σχετικές με το θέμα κινήσεις και δηλώσεις του δημάρχου Καμίνη. Η Μπακογιάννη πρότεινε την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο «ιστορικό κέντρο». Ακούστηκαν ξανά τα χιλιοειπωμένα σχετικά με τις «ολιγομελείς ομάδες» που κλείνουν τους δρόμους της Αθήνας, στοχεύοντας, ακριβώς, τις… δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες! Επιχειρήθηκε να συνδεθούν οι διαδηλώσεις με τη συνολικότερη «υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας», με την «ανομία» και την «εγκληματικότητα», ενώ ο Παπουτσής κάλεσε τους «πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς» να καταθέσουν τις προτάσεις τους. Σαν τον «διάλογο» για τα εργασιακά, άραγε;
Το σύστημα και η σημερινή, δοτή, διαχείρισή του (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΛΑΟΣ), προκειμένου να περάσει «διά πυρός και σιδήρου» τη συνεχή, καθημερινή και κλιμακούμενη βάρβαρη πολιτική του, σύμφωνα και με τις… «ανελαστικότατες» άμεσες απαιτήσεις των ξένων αφεντικών της τρόικας, και μπροστά στον τρόμο των μαζικών αντιδράσεων και ξεσπασμάτων του «εχθρού λαού», προετοιμάζει το νέο χτύπημά του στο δικαίωμα του λαού, των εργαζόμενων, των ανέργων, των απολυμένων, της νεολαίας, στη διαδήλωση. Ταυτόχρονα με τους μηχανισμούς καταστολής, με τα ΜΑΤ, τα χημικά και τις ομάδες ΔΙΑΣ/Δέλτα, με έναν ολόκληρο μηχανισμό τον οποίο προσπαθεί να αναβαθμίσει και να εκσυγχρονίσει, «απαιτείται» και ένα νέο –απαγορευτικό– νομοθετικό πλαίσιο. Δίπλα σε αυτά, βέβαια, βρίσκεται και η ποινικοποίηση των απεργιών των εργαζόμενων, απεργίες οι οποίες κηρύσσονται «παράνομες και καταχρηστικές» από την αστική ταξική δικαιοσύνη, με ταχύρρυθμες μάλιστα διαδικασίες, η ποινικοποίηση των άλλων μορφών πάλης, οι τρομονόμοι και οι κουκουλονόμοι, η επιχείρηση εκφοβισμού και τρομοκράτησης του λαού. Πρόσχημα, μαζί με άλλα, είναι και εδώ η «ανάπλαση» και «προστασία» της Αθήνας και του ιστορικού της κέντρου. Και εδώ «συναντιέται», μάλιστα, με τον διωγμό των μεταναστών, αλλά και με τις συνέπειες της πολιτικής τής εξαθλίωσης που ακολουθεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. Η σθεναρή και αποφασιστική και έμπρακτη υπεράσπιση του δικαιώματος του λαού στη διαδήλωση αποτελεί βασικόν όρο για την ανάπτυξη και το ξετύλιγμα των –απόλυτα πλέον– αναγκαίων γι' αυτόν αγώνων και αντιστάσεών του.

Συμβούλια Διοίκησης.
Η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής στα πανεπιστήμια.

Σε κλίμα τρομοκράτησης και εκβιασμών το υπουργείο Παιδείας απαιτεί να προχωρήσει άμεσα η διαδικασία εκλογής των νέων Συμβουλίων Διοίκησης ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ήδη σε αρκετά ιδρύματα έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την εκλογή τους.
Όπως είναι γνωστό, ο νέος νόμος πλαίσιο για τα ΑΕΙ ΤΕΙ, που ψηφίστηκε τον τελευταίο Αύγουστο, ορίζει αλλαγές –πέραν όλων των άλλων- και στον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Τη διοίκηση των ιδρυμάτων αναλαμβάνουν πλέον τα Συμβούλια Διοίκησης, τα οποία θα απαρτίζονται από πανεπιστημιακά και εξωπανεπιστημιακά μέλη.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα νέα Συμβούλια Διοίκησης που θέλουν να στήσουν είναι αυτά που θα δρομολογήσουν την εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο, που θα φέρουν τα δίδακτρα και τις διαγραφές, που για την υλοποίησή τους θα χτυπήσουν τους φοιτητικούς μας συλλόγους, το Άσυλο και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι αυτά που θα αυταρχικοποιήσουν το πανεπιστήμιο και θα εντατικοποιήσουν τις σπουδές, είναι αυτά που θα εναρμονίσουν το πανεπιστήμιο με τις αλλαγές που γίνονται στην υπόλοιπη κοινωνία, που θα εφαρμόσουν την πολιτική του μνημονίου στα πανεπιστήμια. Όπου κάθε έννοια δικαιώματος και κατάκτησης θα είναι παρελθόν, όπου θα σπουδάζουν λίγοι και θα αποφοιτούν ακόμα λιγότεροι, με διαλυμένα πτυχία και με προοπτική την εργασιακή περιπλάνηση, την ανασφάλεια και την ανεργία. Γιατί δεν γίνεται να έχεις μια κοινωνία που βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης από τη μια και από την άλλη το πανεπιστήμιο να συνεχίζει να “μοιράζει” απλόχερα πτυχία.
Το ζήτημα που τίθεται, πλέον, είναι τι πρέπει να κάνουμε πάνω στο ζήτημα των συμβουλίων, ως φοιτητές και φοιτητικό κίνημα. Κατ’ αρχήν, ένα είναι σίγουρο, ότι οι εκπρόσωποι της τρόικας είναι ανεπιθύμητοι μέσα στις σχολές και πρέπει να παρεμποδιστούν να εφαρμόσουν την πολιτική τους και στα πανεπιστήμια. Με ποιο τρόπο, όμως, μπορεί να γίνει αυτό; Με το να μπλοκάρουμε τα συμβούλια διοίκησης, θα έλεγε κανείς. Αυτή όμως η άποψη θα πρέπει να εντάσσεται στα πλαίσια της προσπάθειας οικοδόμησης κινήματος για τη συνολική ανατροπή του νόμου πλαίσιο, γιατί όσο αυτός ο νόμος θα υφίσταται η εφαρμογή του θα συνεχίζεται. Μόνο εάν ανατραπεί θα πάψει να λειτουργεί σαν λαιμητόμος πάνω από τα κεφάλια των φοιτητών.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιμένουμε τη στήριξη από πρυτάνεις και μεγαλοκαθηγητές, αφού για άλλη μια φορά επιβεβαίωσαν το ρόλο τους στη συνάντηση με το υπουργείο Παιδείας στις 11/1, όπου δεσμεύτηκαν να «κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους» για την απρόσκοπτη εφαρμογή του νέου νόμου και την εκλογή των νέων συμβουλίων. Δεν πρέπει επίσης να παραπλανούμαστε από φωνές που μας καλούν να στηρίξουμε εκλογικά «προοδευτικές δυνάμεις», δήθεν για να «ακουστούν τα δίκια μας μέσα στα νέα συμβούλια». Ούτε να έχουμε αυταπάτες για τις μεγαλοστομίες της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ ενάντια στα συμβούλια διοίκησης, καθώς αυτές οι δυνάμεις και οι περισσότερες αριστερές παρατάξεις στήριζαν τόσα χρόνια τη λογική της συνδιοίκησης και το μοίρασμα «καρεκλών» σε συνδιοικητικά-κρατικά όργανα, τροφοδοτώντας τον αποπροσανατολισμό του φοιτητικού κινήματος. Επίσης σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πέσουμε στη λούμπα της υποχρηματοδότησης, καθώς αυτό αποτελεί απλώς ένα πρόσχημα για να περάσει το υπουργείο τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις. Το πρόσχημα της υποχρηματοδότησης των ΑΕΙ-ΤΕΙ που χρησιμοποιεί η υπουργός πρέπει να μας βρει ενάντια, καθώς είναι αναφαίρετο δικαίωμα του λαού η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ιδιαίτερα όταν αυτές οι απειλές συνδέονται άμεσα με την απειλή του χρέους και κρύβουν την πραγματική πολιτική που θέλει να προωθήσει το σύστημα.
Η απάντησή είναι στα χέρια μας και βρίσκεται στη συλλογική και οργανωμένη πάλη μέσα από τους συλλόγους μας μαζί με τους φοιτητές. Μακρυά από λογικές “καμικάζι” και “Ρομπέν των δασών”, οι οποίες στην τελική δεν βοηθούν κανέναν, πόσο μάλλλον το φοιτητικό κίνημα (το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να απογοητεύσουν τον κόσμο). Αλλά με λογικές οικοδόμησης μαζικού φοιτητικού κινήματος, με ανυποχώρητο αγώνα μέσα από τις γενικές συνελεύσεις για την παρεπόδιση της εκλογής των νέων συμβουλίων διοίκησης, για τη συνολική ανατροπή του νέου νόμου πλαίσιο.

ΕΞΩ ΟΙ ΕΓΚΑΘΕΤΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΪΚΑΣ - ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ.
ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΤΟΥ
ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ

30 Ιαν 2012

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ

Ένα νέο αγωνιστικό τοπίο διαμορφώνεται στις γραμμές της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Σε δεκάδες χώρους δουλειάς οι εργαζόμενοι αγωνίζονται, αντιστέκονται, οργανώνουν την πάλη τους ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που θέλει να επιβάλει το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και οι ντόπιοι υποτακτικοί του. Η Χαλυβουργία, το Αλτερ, η Ελευθεροτυπία, η ΕΡΤ, ο Κόσμος του Επενδυτή, η 3Ε Εκτυπωτική, η Αφοί Λουκίσα, η Ιντρακόμ Ντιφένς, η Γερολυμάτος Κοσμέτικς και τόσοι άλλοι μικροί και μεγάλοι χώροι δουλειάς που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά και οι λαϊκές αντιστάσεις (χαράτσια, σκουπίδια κ.ά.) που εξαπλώνονται και δυναμώνουν είναι η συνέχεια του αγώνα στην Κερατέα, των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων στις πλατείες, των διαδηλώσεων της 28ης Οκτωβρίου, των κορυφαίων απεργιακών κινητοποιήσεων του τελευταίου δίχρονου. Είναι όλο αυτό το αγωνιστικό κλίμα που στρίμωξε το ντόπιο πολιτικό σύστημα, που το ανάγκασε σε μια σειρά ελιγμούς και το οδήγησε στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, αυτήν την αντιδραστική-αντιλαϊκή συμμαχία που στόχο έχει να συνεχίσει την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων με όσο το δυνατόν λιγότερους κλυδωνισμούς.
Όχι μόνο αυτά που ζούμε σήμερα, αλλά και αυτά που πρόκειται να επακολουθήσουν άμεσα, τροφοδοτούν την οργή, διαλύουν τις αυταπάτες και αναδεικνύουν τη μόνη διέξοδο για τα εργατικά συμφέροντα: την οργανωμένη αντίσταση, την κοινή δράση, τη μαζική πάλη για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων του ΔΝΤ, της ΕΕ και του... πάντα πρόθυμου ντόπιου πολιτικού τους προσωπικού. Η συμφωνία της 26ης-27ης Οκτώβρη για την παραπέρα υποδούλωση του λαού και της χώρας, το PSI και το νέο μνημόνιο-σφαγείο δικαιωμάτων που δηλώνει πρόθυμη η ντόπια αντίδραση να προσυπογράψει, είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι πρώτη προτεραιότητα για το λαϊκό και εργατικό κίνημα είναι ο πλατύς αγωνιστικός συντονισμός, η οικοδόμηση ενός πλατιού μετώπου αντίστασης και πάλης ενάντια στην πολιτική της βαρβαρότητας, εξαθλίωσης, της υποτέλειας.
Σε πολλούς εργαζόμενους μπορεί να φαίνεται βαρύ αυτό το καθήκον και για κάποιους ανυπέρβλητες οι δυσκολίες. Και η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση της αντίστασης σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική και η ανατροπή της δεν είναι υπόθεση μιας ριξιάς, ούτε θα έρθει μέσα από φαεινές, ταχύρρυθμα σχέδια ή κινήσεις εντυπωσιασμού. Και πολύ περισσότερο δεν θα έρθει μέσα από τις κάλπες του αστικού συστήματος, όπως αρέσκονται να διατυμπανίζουν δυνάμεις της Αριστεράς, τροφοδοτώντας τις αυταπάτες και τον εφησυχασμό. Είναι μια υπόθεση μακριά και δύσκολη, θέλει αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή, αλλά είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ! Γιατί στον αντίποδά της βρίσκεται ο εφιάλτης της φτώχειας, της ανεργίας, των απολύσεων, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της εργοδοτικής ασυδοσίας, της μετατροπής μας σε δούλους του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού.
Ο φόβος, η αναβλητικότητα και η υποχωρητικότητα, δεν έχουν καμία θέση σήμερα που το κεφάλαιο, βυθισμένο στην κρίση του, επιτίθεται ολομέτωπα στην εργατική τάξη. Η αποδοχή των μέτρων και η υποταγή, όχι μόνο δεν αποτελούν «κέρδισμα χρόνου», αλλά αυξάνουν την επιθετικότητα του κεφάλαιου, επιταχύνουν την εφόρμησή του. Η συνδιαλλαγή με τις δυνάμεις της επίθεσης δεν προσφέρει παρά νέες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι, όλοι οι εργαζόμενοι, πρέπει και μπορούν να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια. Να βάλουν στην άκρη τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να τελειώνουν με τη λογική της ανάθεσης και όλες τις αστικές αντιλήψεις που οδήγησαν το εργατικό κίνημα στη σημερινή του κατάσταση.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, ο αγώνας των εργαζομένων στα ΜΜΕ, σημαντικό κομμάτι αυτού του νέου αγωνιστικού τοπίου, πρέπει να βρει την πιο πλατιά και μαζική στήριξη. Για να πάρει ακόμη πιο μαζικά χαρακτηριστικά. Για να βγει πιο αποφασιστικά στο δρόμο του αγώνα. Για να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους του κλάδου που έχουν αμφιβολίες, φόβους ή αναστολές. Για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του κλάδου: τις συλλογικές συμβάσεις, τους μισθούς, το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή δουλειά. Για να συμβάλει στην αναγέννηση της εμπιστοσύνης των εργαζομένων στη δύναμή τους.

ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ!
ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ!

Δευτέρα 30/1/2012

Το ΠΑΜΕ, οι εκλογές και μια «ξαφνική» στροφή

Ο μεγαλειώδης απεργιακός αγώνας των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο, αλλά και μια σειρά αγώνες που ξεσπούν στους χώρους δουλειάς στον ιδιωτικό τομέα, έχουν φέρει στο προσκήνιο με έναν έντονο τρόπο την τακτική του ΠΑΜΕ. Τακτική η οποία, ιδιαίτερα μετά την απεργία της 17ης Γενάρη, έχει περάσει σε μια νέα, πιο επιθετική φάση κυρίως λόγω της προεκλογικής... οσμής.
Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΜΕ μετά τα γεγονότα της πρόσφατης 48ωρης απεργίας (19-20 Οκτώβρη) είχε βρεθεί σε αρκετά δύσκολη θέση. Τόσο απέναντι στο κίνημα όσο και απέναντι στο σύστημα. Ήταν η τραγική κορύφωση μιας συνεχούς προσπάθειας απαξίωσης όλων των ζυμώσεων και των κινητοποιήσεων που γίνονταν για δύο μήνες γύρω από τις πλατείες. Ζυμώσεις και κινητοποιήσεις που συγκίνησαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας και τους έβαλαν ορμητικά στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων. Έξω και ενάντια από αυτές τις ζυμώσεις, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ προσπάθησαν να ξαναμπούν στο παιχνίδι με τους όρους ηγεμονίας στους οποίους είχαν συνηθίσει για δεκαετίες και να ξανακερδίσουν το χαμένο έδαφος. Ωστόσο, η τραγική κατάληξη της 48ωρης απεργίας με έναν νεκρό από τις γραμμές του ΠΑΜΕ και δεκάδες τραυματίες και από τις δύο πλευρές της συμπλοκής δεν ήταν αυτό που περίμενε η ηγεσία του Περισσού.
Η απεργία στη Χαλυβουργία λίγες ημέρες μετά ήταν μία καλή ευκαιρία για το ΠΑΜΕ να αλλάξει τους όρους και να τονώσει το ηθικό στο εσωτερικό του. Εκτιμούμε πως το ότι έριχνε όλο και περισσότερες δυνάμεις στη στήριξη των χαλυβουργών ήταν τόσο αποτέλεσμα της αγωνιστικής, αποφασιστικής στάσης των χαλυβουργών όσο και αποτέλεσμα της εκτίμησης πως αποτελεί μία πολύ καλή βάση εσωτερικής του συσπείρωσης. Ωστόσο, παράλληλα, η απεργία των χαλυβουργών αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για όλο και πιο πλατιές λαϊκές και εργαζόμενες μάζες. Το κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο, αφού -εκτός των άλλων- αποτελούσε και την έμπρακτη υλοποίηση σε ένα μαζικό χώρο δουλειάς της μετάβασης του αγώνα από τις πλατείες στα πραγματικά πεδία αντιπαράθεσης, πράγμα που από το καλοκαίρι είχε φανεί ότι ήταν το επόμενο ζητούμενο. Αυτή η διόγκωση του κινήματος αλληλεγγύης, από τη μια, διευκόλυνε τον αγώνα των χαλυβουργών (αλλά και την αδυναμία του ΠΑΜΕ να σηκώσει από μόνο του ένα τέτοιο αγώνα), όμως, από την άλλη, και σε μια πορεία, άρχισε να δυσκολεύει το ΠΑΜΕ το οποίο βρέθηκε αναγκασμένο να «συχνωτίζεται» με δυνάμεις που μέχρι τότε λοιδορούσε και από τις οποίες ήθελε να διαχωρίζεται με κάθε μέσο και τρόπο. Αριστερές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, λαϊκές συνελεύσεις, μέχρι και αναρχοαυτόνομες ομάδες έκφραζαν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους και τη στήριξή τους στον αγώνα των χαλυβουργών.
Το τοπίο έπρεπε κάπως να ξεκαθαρίσει και πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το ΚΚΕ αντιλήφθηκε ότι υπάρχει ενδεχόμενο εκλογών μέσα στην άνοιξη. Την ίδια ώρα οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η ανυποληψία του ΠΑΣΟΚ μεταφράζεται σε στήριξη διάφορων «αριστερούληδων» τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Όλα αυτά οδήγησαν το ΠΑΜΕ σε μία αλλαγή στάσης, σε μία προσπάθεια ανοιχτού και πλήρους διαχωρισμού με τους πάσης φύσης αλληλέγγυους που ήρθαν «για να βγάλουν μαζί μας φωτογραφίες για τις επερχόμενες εκλογές».
Βέβαια, αυτή η πρεμούρα για τις εκλογές δεν αφορούσε μόνο τους άλλους, αλλά και το ίδιο το ΠΑΜΕ. Γι’ αυτό εξάλλου στην ανακοίνωση-κάλεσμα που έβγαλε για την απεργία της 17ης Γενάρη το ΠΑΜΕ «ξέχασε» να βάλει το σύνθημα «Νίκη στον αγώνα των Χαλυβουργών» αλλά θυμήθηκε το «Εκλογές τώρα!» ως το πολιτικό επίδικο αυτής της απεργίας.
Δεν υποτιμούμε το γεγονός ότι η εργοδοσία συνέχισε να κρατά σκληρή στάση την οποία συνέχισε να σκληραίνει. Ωστόσο, αυτό για μια συνεπή ταξική δύναμη θα έπρεπε να σημάνει κάλεσμα διευρυμένης αλληλεγγύης, ακόμη πιο πλατιάς στήριξης και όχι στένεμα του αγώνα και όρους επιλεκτικής αλληλεγγύης. Κι όμως, το ΠΑΜΕ, παρότι θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται ως η μόνη συνεπής ταξική δύναμη, αυτό ακριβώς έκανε. Η αλλαγή στάσης λίγο μετά την κήρυξη της παναττικής απεργίας στις 17 Γενάρη και η εξαγγελία ξεχωριστής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ επισφραγίστηκαν από την ομιλία του Γιώργου Σιφωνιού, του προέδρου των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια. Ομιλία απαξιωτική για το κίνημα αλληλεγγύης, ομιλία προσβλητική για όλους αυτούς που έδωσαν ό,τι μπορούσαν για τη στήριξη αυτού του αγώνα αλλά δεν είχαν την «έγκριση» του ΠΑΜΕ. Ομιλία η οποία μιλούσε για κλιμάκωση του αγώνα αλλά στην ουσία άνοιγε το δρόμο για το ακριβώς αντίθετο.
Η αφορμή ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή για το ΠΑΜΕ. Πιασμένο από την επαίσχυντη στάση της Αυτόνομης Παρέμβασης στο Εργατικό Κέντρο του Βόλου η οποία αρνήθηκε να στηρίξει την πρόταση για απεργία, το ΠΑΜΕ βρήκε την ευκαιρία να τσουβαλιάσει συλλήβδην όλο το κίνημα συμπαράστασης και να υψώσει τοίχους γύρω από τους χαλυβουργούς και όχι μόνο. Το ίδιο έκανε και στο Περιστέρι με τους εργαζόμενους της αλουμινοβιομηχανίας «Αφοί Λουκίσα» όπου στις τοπικές συγκεντρώσεις δεν έδινε το λόγο σε κανέναν άλλο πέρα από τα στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, ενώ φρόντιζε να κρατά τους εργαζόμενους σε απόσταση «ασφαλείας» από τις υπόλοιπες δυνάμεις που εκφράζανε τη συμπαράστασή τους.
Σε κάθε περίπτωση και παρά τη στάση του ΠΑΜΕ, ο αγώνας των χαλυβουργών πρέπει να στηριχτεί απ’ όλες τις δυνάμεις που δρουν στο λαϊκό και εργατικό κίνημα, απ’ όλους τους εργαζόμενους, απ’ όλη τη νεολαία. Και το ΚΚΕ(μ-λ) θα συνεχίσει να το κάνει.
Ούτε το ΠΑΜΕ ούτε κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με τους αγώνες και τις αγωνίες της εργατικής τάξης, να απαιτεί την υποταγή του κινήματος στα δικά του μέτρα και σταθμά, στις δικές του επιδιώξεις. Οι πραγματικές ταξικές δυνάμεις, αυτές που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και των εργαζομένων, υπηρετούν το κίνημα χωρίς τον παραμικρό φόβο και αμφιβολία. Χωρίς ψευδαισθήσεις αυτάρκειας. Χωρίς «τουπέ» και μεγαλοσχημίες. Και κυρίως με στόχο την επαναστατική ανατροπή και όχι την εκλογική καταγραφή και την αστική νομιμότητα.


ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ
Αλλά και οι μεθοδεύσεις αυτού του φορέα σε μια σειρά σωματεία αναδεικνύουν ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στην αντίληψη του ΚΚΕ για το συνδικαλισμό και την οργάνωση της εργατικής τάξης. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα στην Πανελλαδική Ένωση Λιθογράφων, ένα από τα μαζικά κλαδικά σωματεία του ΠΑΜΕ στον ιδιωτικό τομέα, έγινε καταστατική συνέλευση που κατέληξε σε μια σειρά τροποποιήσεις του καταστατικού του σωματείου:
- Διεύρυνση του πεδίου δράσης του σωματείου και στα ΜΜΕ.
- Ένταξη στο σωματείο των χαρτεργατών και των εργαζομένων στη διανομή Τύπου.
- Εκλογές για την ανάδειξη ΔΣ ανά τρία χρόνια (από δύο που είναι σήμερα)
- Συμπλήρωση στους σκοπούς του σωματείου τη «βελτίωση της λειτουργίας των υπαρχόντων ασφαλιστικών ταμείων με τον άμεσο έλεγχο της Διοίκησης κατά πλειοψηφία από τους εργαζόμενους ασφαλισμένους, συνταξιούχους και η βελτίωση παροχών, συντάξεων στους ασφαλισμένους εργαζόμενους και συνταξιούχους και στις οικογένειες αυτών τόσο στο ΙΚΑ όσο και το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ».
Το ΠΑΜΕ προκειμένου να διατηρήσει ή και να βελτιώσει το συσχετισμό του στα ανώτερα όργανα (τώρα και στα Ασφαλιστικά Ταμεία) δεν διστάζει να φτιάχνει σωματεία-τέρατα με διαδικασίες-εξπρές οι οποίες θα παγιώνουν τον έλεγχο, έστω και αν λειτουργούν σε βάρος της δημοκρατικής λειτουργίας. Με αστεία προσχήματα («υψηλό το κόστος των εκλογών για να γίνονται ανά δύο χρόνια» την ώρα που οι εκλογές έχουν φτάσει να διαρκούν δύο εβδομάδες!) και με την επίκληση της «εμπιστοσύνης» το ΠΑΜΕ προσπαθεί να απεμπολήσει τη συζήτηση για την πολιτική ουσία αυτών των αλλαγών-παρεμβάσεων και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με την επανάληψη των γνωστών «ταξικών» προταγμάτων της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας». Και όλα αυτά σε μια διαδικασία στην οποία οι εργαζόμενοι δεν ήξεραν καν τις προτεινόμενες αλλαγές και η οποία κράτησε 40 ολόκληρα λεπτά!

Λιγότερη δουλειά, δουλειά για κανέναν!

Ακούγεται όλο και συχνότερα στα αιτήματα που προβάλλει μεγάλο μέρος της Αριστεράς το «Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους». Το δουλεύουν στα σωματεία και στους εργατικούς χώρους, το διαβάζουμε όλο και συχνότερα σε έντυπα και προκηρύξεις. Προβάλλεται μάλιστα ακόμα και ως το κορυφαίο σύγχρονο εργατικό αίτημα απέναντι στον καπιταλισμό. Όμως πώς προσδιορίζεται και κυρίως τι μπορεί να σημάνει η υιοθέτησή του από τους εργαζόμενους ως αίτημα πάλης;

Αν ανατρέξουμε σε αναλύσεις των ίδιων των εμπνευστών του αιτήματος, η δυνατότητα για τη διεκδίκηση και κατάκτηση της «λιγότερης δουλειάς» προκύπτει από τις αυξημένες «αντικειμενικές δυνατότητες». Δηλαδή, το ανεβασμένο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Το συγκρίνουν μάλιστα με ιστορικές εργατικές διεκδικήσεις, το οκτάωρο, επτάωρο για κάποιους κλάδους βαρέων κλπ. και το παρουσιάζουν ως συνέχεια των τότε εργατικών διεκδικήσεων (που αντιστοιχούσαν στο τότε επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού).
Το τόσο φανερό, όσο και δυσνόητο για όσους έχουν εντρυφήσει στον ρεφορμισμό, πρόβλημα εδώ είναι ότι η «ωριμότητα» των εργατικών διεκδικήσεων και αιτημάτων δεν προκύπτει από την ανάπτυξη του καπιταλισμού κυρίως. Αλλά από τον πολιτικό συσχετισμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργατική τάξη συνολικά. Τα αιτήματα που θα προτείνει κανείς στην εργατική τάξη πρέπει να προκύπτουν από τον δεδομένο πολιτικό συσχετισμό, όσο και να συμβάλλουν στην ενίσχυσή του, υπέρ της. Οι αναλύσεις των χώρων της Αριστεράς, με πρώτο το ΚΚΕ, που για να βγάλουν αίτημα «ζυγίζουν» τις δυνατότητες του κεφαλαίου, κάνουν τις λογιστικές τους πράξεις και βγάζουν τους βασικούς μισθούς, τα ωράρια κλπ. που αντιστοιχούν «αντικειμενικά» στον εργαζόμενο σήμερα, αφήνουν εντελώς απέξω το ζήτημα της συγκρότησης της τάξης. «Αγνοούν» την πραγματική κατάσταση των εργαζόμενων και των λαϊκών μαζών που δεν βρίσκονται σε φάση «αντεπίθεσης». Αντίθετα, το πραγματικό ζητούμενο γι' αυτές είναι η αποτελεσματική αντίσταση απέναντι στην επέλαση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου επάνω από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους.
Με αυτή την έννοια, σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται το «λιγότερη δουλειά» σήμερα με τη διεκδίκηση του οκτάωρου χθες. Το αίτημα για οκτάωρο προέκυπτε από τη συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία βρισκόταν η εργατική τάξη, από τις πραγματικές πολιτικές της δυνατότητες και από την «ωριμότητά» του στις συνειδήσεις των εργατών και του λαού εκείνη την ιστορική περίοδο. Από αυτήν τη σκοπιά, το αίτημα που στο σήμερα συμπυκνώνει τα προηγούμενα είναι το σταθερό ωράριο και η υπεράσπιση του οκτάωρου. (Και ένα λίγο προβοκατόρικο ερώτημα: δηλαδή ο καπιταλισμός του προηγούμενου αιώνα μπορούσε «αντικειμενικά» να μειώσει τις ώρες εργασίας μέχρι τις οκτώ; Αν οι εργάτες ζητούσαν εξάωρο, τότε ο καπιταλισμός θα... κατέρρεε;)

Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η σύνδεση του αιτήματος αυτού με το ζήτημα της ανεργίας, όπως εκφράζεται στο δίπτυχο «Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους». Εδώ διαφαίνεται η βαθιά λανθασμένη αντίληψη στη συλλογιστική αυτών που επιμένουν να το βάζουν. Οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας αντιμετωπίζονται σαν συγκεκριμένη ποσότητα. Σαν ένα μέγεθος «αντικειμενικό» (από οικονομική σκοπιά, άραγε;) που προκύπτει από κάποιον μαθηματικό τύπο στη συγκεκριμένη στιγμή, για τον συγκεκριμένο καπιταλισμό, στην περίπτωση μας τον ελλαδικό. Σαν μια περίπου «σταθερή ποσότητα». Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια εντελώς λαθεμένη αντίληψη στο θέμα του απαιτούμενου από το σύστημα χρόνου δουλειάς και κατά συνέπεια των θέσεων εργασίας. Αυτό είναι φυσικά όχι μόνο αυθαίρετο και κοντόφθαλμο, αλλά μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε αντιδραστικές θέσεις.
Είναι σαν να θεωρείται ότι οι «διαθέσιμες» συνολικές ώρες εργασίας είναι σαν μια πίτα που μπορεί να μοιραστεί σε περισσότερους ή λιγότερους εργαζόμενους, ανάλογα με το πόσο μικρά ή μεγάλα είναι τα κομμάτια. Στην ίδια παραδοχή «πατάει» και η άποψη, π.χ. των φασιστών, όσον αφορά το μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό. Η οποία φυσικά καταλήγει στο «λιγότερη δουλειά για τους μετανάστες, περισσότερη δουλειά για τους Έλληνες». Όσο και αν καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικές θέσεις, η βάση της θεώρησης ότι η δουλειά είναι κάτι σταθερό που μοιράζεται, παραμένει η ίδια. Και εδώ σαν παρένθεση να θέσουμε και ένα ακόμα ερώτημα. Είναι άραγε τυχαίο ότι για μεγάλο μέρος της Αριστεράς η «αλληλεγγύη στους μετανάστες εργάτες» μπαίνει σε βάση κυρίως ανθρωπιστική ή ακόμα και κοσμοπολίτικη, και όχι σε βάση πραγματικού, υλικού, ταξικού συμφέροντος; Είναι τυχαίο άραγε ότι, π.χ., δυσκολεύονται να πουν και να επιχειρηματολογήσουν ότι η αύξηση του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού (δηλαδή οι μετανάστες) φέρνει αύξηση των θέσεων εργασίας και όχι μείωση;
Όσο και αν είναι αλήθεια ότι οι υπερωρίες, και πολύ περισσότερο οι απλήρωτες, διευκολύνουν τον καπιταλιστή να βγάζει την παραγωγή με λιγότερους εργαζόμενους, η έκρηξη της ανεργίας δεν προκύπτει κυρίως από αυτό. Πολύ περισσότερο έχει παίξει ρόλο η αποβιομηχάνιση και το σταμάτημα ή η μείωση της παραγωγής σε μια σειρά κλάδους. Πράγματα που είναι παράγωγα της γενικότερης κρίσης του συστήματος και πιο ιδιαίτερα του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε ένα εκατομμύριο ανέργους στη χώρα επειδή οι υπόλοιποι δουλεύουν υπερωρίες.

Ο, σε βαθιά κρίση, σημερινός καπιταλισμός δεν αρκείται απλώς και μόνο στο να εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Αν ο μοναδικός στόχος του κεφαλαίου είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, τότε τα σημερινά ποσοστά ανεργίας είναι υπερβολικά μεγάλα και δεν εξηγούνται. Βέβαια οι θεωρήσεις αυτές έχουν απάντηση ότι σε μια επόμενη φάση, και αφού έχει ολοκληρωθεί το έργο της «κινεζοποίησης», το «ιμπεριαλιστικό» ελληνικό κεφάλαιο θα το ρίξει στην ανάπτυξη, με τους νέους όρους σκλαβιάς που θα έχει επιβάλει. Γι' αυτό τον λόγο και αυτοί οι χώροι δεν ζητάνε για τους ανέργους δουλειά μόνιμη και σταθερή, αλλά «λιγότερη δουλειά».
Όλο το σχήμα πατάει στη λανθασμένη θεώρηση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του ντόπιου κεφαλαίου και στη συνέχεια και ολοκλήρωση του, παραμένει αυθαίρετο. Ενώ υπερτονίζεται η πραγματική κατάσταση για πολλούς εργαζόμενους, με την επέκταση του ωραρίου ακόμα και πέρα από τις δώδεκα ώρες, τις απλήρωτες υπερωρίες κ.λπ., δεν εξηγείται καθόλου η άλλη πλευρά. Η τάση μείωσης των ωρών εργασίας. Τα εργοστάσια που δουλεύουν τρεις και τέσσερις ημέρες την εβδομάδα. Οι περικοπές ωρών εργασίας σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Το 2011 κατά 73% αυξήθηκαν οι μετατροπές συμβάσεων, από πλήρη σε μειωμένη απασχόληση, κατά 193% σε εκ περιτροπής κατόπιν «συμφωνίας» των εργαζόμενων και κατά 632% σε εκ περιτροπής χωρίς τη συναίνεση των εργαζόμενων. (Το 193% αντιστοιχεί σε αυτούς που υιοθετούν το «λιγότερη δουλειά», άραγε;) Στην ουσία οι δύο πλευρές αυτές ανήκουν στο... ίδιο νόμισμα. Και αυτό είναι, όπως πολύ σικ το έχουν βαφτίσει οι συστημικοί παράγοντες, η «συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας». Με απλά ελληνικά, η ρύθμιση του χρόνου εργασίας κατά απόλυτο δικαίωμα και σύμφωνα με τη διακριτική ευχέρεια του καπιταλιστή. Ο εργάτης δεν θα πρέπει να δικαιούται ούτε καν να έχει άποψη για το ωράριό του. Θα πρέπει να εργάζεται όταν, όσο και για όσο έχει «ανάγκη» η επιχείρηση. Θα πρέπει να μετατραπεί από ζωντανό παραγωγό όλου του πραγματικού υλικού πλούτου της κοινωνίας, σε εργαλείο που θα διαθέτει την παραγωγική του δύναμη ως «αντικείμενο». Από αυτή την άποψη, η υπεράσπιση του οκτάωρου και η απαίτηση για σταθερή και μόνιμη εργασία είναι που μπορεί να φρενάρουν την επέλαση του κεφαλαίου και κατά συνέπεια, να δώσουν προοπτική στον αγώνα των εργαζόμενων. Αντίθετα, το «λιγότερη δουλειά» είναι ενσωματώσιμο από το σύστημα, πράγμα που ακόμα και οι εκφραστές του αναγνωρίζουν σε κάποιον βαθμό.

Για να αντιμετωπιστεί το «πρόβλημα», οι εμπνευστές του αιτήματος προχωράνε στην αναγκαία διευκρίνηση: «χωρίς μείωση των αποδοχών».
Ποιων «αποδοχών»; Αυτών που ορίζουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις; Των τσακισμένων και συνεχώς μειούμενων τα τελευταία είκοσι χρόνια; Και αν παραμείνουν αυτές στο σημερινό επίπεδο, είμαστε ικανοποιημένοι; Υπάρχουν αγγελίες «ζητείται με πλήρη απασχόληση και μισθό 400 ευρώ». Αν αυτοί που δουλεύουν με τέτοιους όρους γυρίσουν σε εξάωρο, με σταθερά τα 400 ή ακόμα και 600 ευρώ, αυτό είναι επιτυχία; Και από πού προκύπτει ότι το σύστημα, που ήδη μειώνει τις ώρες εργασίας για χιλιάδες εργαζόμενους και τις αποδοχές για όλους τους εργαζόμενους, θα ανακοπεί από την κατεύθυνση του αυτή, αν ζητάει το ίδιο το κίνημα «λιγότερη δουλειά»; Είναι σαν να λέει κάποιος ότι η απάντηση στην απόπειρα να μας φονεύσουν είναι η... αυτοκτονία! Κατά τα άλλα, και την ίδια στιγμή που η διατήρηση του επιπέδου των μισθών έγινε ξαφνικά «προχωρημένο» αίτημα, σε συνδυασμό πάντα με τη «λιγότερη δουλειά», ούτε λόγος για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις! Το αίτημα της εργατικής τάξης που σε όλη την ιστορία της πάλης της συμπύκνωνε τη διεκδίκησή της στο να καρπώνεται μεγαλύτερο μέρος από αυτό που παράγει, δεν θεωρείται τόσο «προωθημένο» όσο η «λιγότερη δουλειά»!
Αυτή η άποψη δείχνει να μην «καταλαβαίνει» τους πραγματικούς όρους και νόμους που κινούν το σύστημα από τη μια, αλλά να τους αποδέχεται ως όριο των αιτημάτων της εργατικής τάξης, από την άλλη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν απέλπιδα ρεφορμισμό που προσπαθεί να βρει προτάσεις που να «χωράνε» στο πραγματικό ασφυκτικό πλαίσιο που το σύστημα έχει καταφέρει να επιβάλει στα εργασιακά. Όσο και αν φτιασιδώνεται ή παρουσιάζεται ως ριζοσπαστισμός. Όμως οι εμπνευστές της συγκεκριμένης φαεινής ιδέας όχι μόνο δεν συμβάλλουν με αυτό τον τρόπο στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος, που κατά τα άλλα επικαλούνται, αλλά, αντίθετα, στην ιδεολογική του σύγχυση και στην παραπέρα αποσυγκρότησή του. Πιο απλά, το «Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους» όχι μόνο δεν συμβάλλει στην υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά, αλλά το υπονομεύει.

«Η ΑΝΟΧΗ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ 3Ε ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗ

Τη Δευτέρα 23/1/2012, κλιμάκιο της «Προλεταριακής Σημαίας» συναντήθηκε με εργαζόμενους της 3Ε Εκτυπωτικής. Η εξέλιξη της συνάντησης ήταν μια συνέντευξη, μέρος της οποίας (λόγω περιορισμένου χώρου) παρουσιάζεται παρακάτω. Τους ευχαριστούμε εκ των προτέρων τόσο για τη θερμή τους υποδοχή και τη συνέντευξη όσο και για το ότι μοιράστηκαν μαζί μας σκέψεις και προβληματισμούς σε σχέση με το εργατικό κίνημα. Κυρίως, όμως, γιατί με το παράδειγμά τους εμπνέουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους να αντισταθούμε σε αυτή την αντεργατική λαίλαπα.

Πείτε μας με δυο λόγια πώς ξεκίνησε η κινητοποίησή σας;
Εργαζόμενος Α: Ο αγώνας μας είναι από αρχές Δεκέμβρη, μετά από μια συνάντηση που είχαμε στην επιθεώρηση εργασίας με τον ιδιοκτήτη της εταιρίας κ. Γιαννακόπουλο, όπου μας είπε ότι παύει η λειτουργία της εταιρίας και ότι ψάχνει για αγοραστή. Οταν του είπαμε για δεδουλευμένα, δεν είπε κουβέντα. Γυρίσαμε εδώ να ενημερώσουμε τους συναδέλφους μας και είχε κόψει το ρεύμα…
Εργαζόμενος Β. Και δήλωσε εγγράφως στην επιθεώρηση (…) ότι «διακόπτω τη λειτουργία της επιχείρησης εωσότου βρω αγοραστή». Δηλαδή, ένα παράνομο lockout επί της ουσίας. Το έχει υπογράψει αυτό και είναι νομικό επιχείρημα υπέρ μας, το lockout απαγορεύεται τυπικά ακόμα (…)
Εργαζόμενος Α: Από τότε ήρθαμε εδώ, συζητήσαμε, κάναμε γενική συνέλευση και αποφασίσαμε ότι θα πρέπει να εντείνουμε τον αγώνα μας, δηλαδή να περιφρουρήσουμε με βάρδιες το εργοστάσιο και να χρησιμοποιήσουμε δικαστικά μέσα. Από αυτά τα δικαστικά ξεκινήσαμε επίσχεση εργασίας και αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα. Εχουμε το πρώτο μας δικαστήριο 27 του μηνός για την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων. Σήμερα μάλιστα 17 συνάδελφοι πήραν το επίδομα (της επίσχεσης) από το ΕΤΑΠ (…)

Ποια είναι η στάση του εργοδότη σας σήμερα;
Εργαζόμενος Α: Είχε εξαφανιστεί ένα μήνα χωρίς να δώσει κανένα σημείο ζωής. Ούτε για το δώρο. Δεν μας κατέβαλε το δώρο Χριστουγέννων, που ήταν αυτόφωρο. Δεν βρήκαμε καμία άκρη για το πού ήταν τελικά και έφτασε προχθές το πρωί με δυο Ζητάδες, (…) ήρθε σαν ενίσχυση και ένα περιπολικό από το ΑΤ Κολωνού. Ηρθε εδώ μόνο και μόνο να τσακωθεί με τους εργαζόμενους και να τους πει «τι θέλετε εδώ πέρα, είστε παράνομοι», να φοβηθούν μερικοί να φύγουν. Εμείς το αποτρέψαμε, όχι μόνο δεν έχουμε κατάληψη, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, γιατί αυτό βγαίνει και λέει. Εδώ έχουμε επίσχεση εργασίας, είμαστε νόμιμοι, από την επιθεώρηση εργασίας κτλ, και μπορεί να ανέβει να πάει στο γραφείο του όποια στιγμή θέλει. Δεν τον εμπόδισε κανένας.
Εργαζόμενος Β: (…) Το εργοστάσιο έχει μια κίνηση, δηλαδή ό,τι μας ζητάνε το παίρνουνε (…)

Μιλήστε μας λίγο για το ζήτημα με τα βιβλία.
Εργαζόμενος Β: Κοίταξε, αυτά τα βιβλία του Οργανισμού Έκδοσης Σχολικών Βιβλίων έχουν μείνει μέσα. Τα περισσότερα πρέπει να είναι του δευτέρου εξαμήνου, δηλαδή πρέπει να παραδοθούν 1η Φλεβάρη στα σχολεία. Ετσι και αλλιώς είναι ήδη αργά και εμείς στείλαμε ήδη ένα έγγραφο, έχουμε κινηθεί δηλαδή σωστά απέναντί τους.

Τι επιπλοκές υπάρχουν σε σχέση με αυτό;
Εργαζόμενος Β: Μπορεί σε αυτόν που έχει κάνει τη σύμβαση να του επιβάλει ποινική ρήτρα ο Οργανισμός. Δεύτερον, εμείς προτείναμε να τα τυπώσουμε και μόνοι μας κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, δηλαδή να μας φέρουν το ρεύμα και κάποια υλικά, κάποια αναλώσιμα που χρειάζεται το τυπογραφείο. Τώρα αυτοί εκτιμήσανε ότι έχει δυσκολίες (…) Τέλος πάντων, εκτιμήσανε ότι θα πάρουν τα χρωμοφάν και θα πάνε να τα εκτυπώσουν αλλού γιατί πρακτικά θα είναι το πιο γρήγορο, τώρα αντικειμενικά θα είναι και το πιο σωστό αυτό. Θα πρέπει όμως να πάρουν τα τυπωμένα. (…) Εκτιμούμε ότι υπάρχουν προβλήματα και εκεί. Τέλος πάντων, πρέπει να έρθει ο ίδιος να παραδώσει τα βιβλία, τα μοντάζ που λέμε εμείς στη γλώσσα μας, για να μπορέσουν να πάνε αλλού που θα ορίσει ο Οργανισμός να τυπωθούν. Εκεί έχουμε μείνει, περιμένουμε τις εξελίξεις.

Υπάρχουν άλλοι που διεκδικούν το ποσό που αναλογεί από τα βιβλία;
Εργαζόμενος Β: Επειδή δεν είχε ασφαλιστική ενημερότητα, αυτά τα 595.000 που όρισε τα παρουσίασε και στην τριμερή στην επιθεώρηση ότι «ορίστε, μου χρωστάει ο οργανισμός και οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν γιατί τόσα τους χρωστάω»(…). Πήγε όμως μετά στον οργανισμό να κάνει εξουσιοδότηση στους προμηθευτές του να τα πάρουν, δηλαδή έλεγε ψέματα στην επιθεώρηση. Τέλος πάντων, αφού κερδίσαμε τα πρώτα ασφαλιστικά μέτρα -πήγαμε σε δύο ομάδες- έχουμε δεσμεύσει κινητή και ακίνητη περιουσία, δηλαδή και τα οικονομικά μεγέθη τα οποία εκκρεμούν, οπότε δεν μπορεί να τα εισπράξει ούτε αυτός ούτε οι προμηθευτές του. (…).

Τι είναι αυτό που διεκδικείτε;
Εργαζόμενος Β: Διεκδικούμε κατά πρώτον τα δεδουλευμένα μας μέχρι το Νοέμβρη. Μετά έρχονται τα άλλα, δηλαδή επίδομα αδείας, που δεν έχει δώσει γιατί πρέπει να κλείσει ο χρόνος, δώρο Χριστουγέννων, υπερωρίες, αποζημιώσεις, διότι εφόσον δεν παρουσιάζεται οδηγούμαστε να λήξουμε τη σύμβαση μαζί του και να πάρουμε ό,τι μας χρωστάει. (…)

Αλήθεια από πότε;
Εργαζόμενος Β: Υπάρχουν άνθρωποι που ήθελαν 2 μήνες, κάποιοι 4, κάποιοι 5, κάποιοι 6. Κάποιοι έχουμε φτάσει 8 μήνες στην ουσία. Εγώ δηλαδή έχω να πληρωθώ από τον Ιούλιο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πληρωθούν από τον Ιούνιο. Υπάρχουν κάποιοι που είχαν πληρωθεί το Σεπτέμβρη.

Πέρα από τα δικαστήρια, βλέπετε άλλες κινήσεις που μπορείτε να κάνετε για να πιέσετε στη διεκδίκηση;
Εργαζόμενος Β: Εχουμε κάνει αρκετές κινητοποιήσεις και το σωματείο ομολογουμένως έχει βοηθήσει πολύ. Και με την παρουσία του και με τη νομική υποστήριξη, με τους δικούς μας δικηγόρους μεν, αλλά σε συνεργασία πάντα. Γενικά πάντως τα πάμε καλά, παρά τις πολιτικές μας προτιμήσεις ο καθένας, έχουμε έναν κοινό στόχο, να πάρουμε τα λεφτά μας, γιατί αυτό που επείγει είναι να ζήσουμε, δεν είναι θέμα πολιτικής γραμμής, είναι θέμα επιβίωσης πια. Εδώ πέρα υπάρχουν άνθρωποι από όλα τα κόμματα, από όλες τις παρατάξεις, όλα τα πιστεύω. Προσπαθούμε να μη δημιουργήσουμε πολιτικές οξύτητες. Ενας είναι ο στόχος, να πάρουμε τα λεφτά να ζήσουμε τα σπίτια μας. Πώς αλλιώς να το πω, από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι δευτερογενή.

Πείτε μας δυο λόγια για το ποια είναι η στάση του κράτους απέναντι στην κινητοποίησή σας όλο αυτό το διάστημα.
Εργαζόμενος Α: Το κράτος δεν πιστεύουμε ότι έχει κάνει και πάρα πολλά: Πήγαμε μαζί με το σωματείο μας, την Πανελλήνια Ένωση Λιθογράφων, και αντιπροσωπεία εργαζομένων να απαιτήσουμε από τον κ. Κουτσούκο στο υπ. Εργασίας να κάνει μια τριμερή και δεν έχει κάνει τίποτα μέχρι τώρα. (…) Σαν κράτος έχεις την ευθύνη να πεις «κύριε Γιαννακόπουλε, πώς αφήνεις στον αέρα 50 οικογένειες; (…) Τι γίνεται εδώ πέρα, δώσε λεφτά, κάνε κάτι, δώσε μια λύση»(…)

Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας, ετοιμάζετε κάποια κινητοποίηση από δω και πέρα;
Εργαζόμενος Β: Περιμένουμε το δικαστήριο για να είμαστε ειλικρινείς. Την Παρασκευή είναι το δικαστήριο. (…). Εμείς διεκδικούμε να πάρουμε τα λεφτά του Οργανισμού γιατί κάποιοι άνθρωποι πρέπει να ζήσουμε, πάρα πολλοί συνάδελφοι έχουν σοβαρό πρόβλημα. (…).
Εργαζόμενος Α: Πάντως πρέπει να τονίσουμε ότι αυτό που συμβαίνει εδώ συμβαίνει και σε άλλους χώρους δουλειάς. (…)

Ποια είναι η σχέση σας με άλλα κομμάτια εργαζομένων που είτε είναι απλήρωτοι, είτε κινητοποιούνται, είτε απειλούνται ότι θα χάσουν τις δουλειές τους;
Εργαζόμενος Α: Εγώ νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των συναδέλφων, όπως δηλαδή έχει εκφραστεί και εδώ πέρα, έχουν έρθει εργαζόμενοι στο εργοστάσιό μας, έχουμε πάει κι εμείς στη Χαλυβουργία δυο-τρεις φορές και στη Λουκίσσα ή έχουμε έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους από το Alter, έχουν έρθει και αυτοί εδώ πέρα, μας έχουν ενισχύσει.
Εργαζόμενος Β: Ειδικά από τον Ασπρόπυργο από τη Χαλυβουργία εγώ προσωπικά πήρα πολύ κουράγιο. Ηταν πολύ σημαντική η παρουσία τους εδώ και ο τρόπος που μιλήσανε ήταν πολύ σημαντικός. Και τα άλλα παιδιά από το Λουκίσσα, που είναι μες στο κρύο, εμείς δηλαδή τουλάχιστον έχουμε και αυτό που έχουμε, οι άλλοι που είναι έξω στο κρύο τώρα με τα νάιλον φαντάσου τι τραβάνε έτσι μέρα νύχτα, γενικά είμαστε «προνομιούχοι» σε σχέση με αυτούς.
Εργαζόμενος Α: Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι εμείς σαν εργαζόμενοι πρέπει να μείνουμε μέχρι το τέλος, για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, τα δικαιώματά μας. Μαζί με τη δικηγόρο μας, τους νομικούς μας συμβούλους και μαζί με το σωματείο μας θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν.

Πείτε μας δυο λόγια μια και το ανοίξαμε για το ζήτημα της αλληλεγγύης σε σχέση και με τα έμπρακτα προβλήματα που αντιμετωπίζετε.
Εργαζόμενος Α: Υστερα από τόσο καιρό που βρισκόμαστε σε επίσχεση εργασίας συν ότι δεν μας πλήρωνε ο εργοδότης, όσο να είναι άμα περνάει ένα τρίμηνο χωρίς να πληρωθείς δεν έχεις καμία πηγή εισοδήματος, μπορείς να βρεις και περιπτώσεις από συναδέλφους μας που δεν είχανε να φάνε. Φτιάξαμε ένα ταμείο οι εργαζόμενοι μαζί με το σωματείο μας, μας έχουν ενισχύσει από την Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου και από άλλους χώρους δουλειάς και από τη Χαλυβουργία. Και προχθές στη γενική συνέλευση του σωματείου μάς ενίσχυσαν. Πολύς κόσμος μας συμπαραστέκεται.
Εργαζόμενος Β: Δεν μπορούμε να πούμε ότι νιώθουμε μόνοι μας, απλώς νιώθουμε αυτό που έρχεται να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που περνάμε εμείς. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ πιο δύσκολα δηλαδή.

Απ' ό,τι κατάλαβα το κύριο μέλημά σας είναι να κλείσετε με τα χρωστούμενα. Το μέλλον το βλέπετε καθόλου;
Εργαζόμενος Β: Ναι, το βλέπω μαύρο, δεν ξέρω αν κανείς από τους υπόλοιπους μπορεί να το βλέπει γκρι ή άσπρο. Με θεωρούν απαισιόδοξο, αλλά νομίζω ότι είμαι ρεαλιστής.
Εργαζόμενος Α: Εμείς σαν εργαζόμενοι που διεκδικούμε, οι εργαζόμενοι από όλους τους χώρους δουλειάς, γιατί τα μέτρα παίρνονται παντού, πρέπει να αντιδράσουμε, πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας, ώστε να φτιάξουμε ένα μέτωπο αντεπίθεσης και να αλλάξει ριζικά αυτή η κατάσταση, γιατί δεν πάει άλλο. Βλέπουμε ότι δεν είναι θέμα ενός κακού αφεντικού, όλοι οι εργοδότες κακοί είναι, προσπαθούν μόνο και μόνο να αβγατίσουν τα κέρδη τους μειώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων. Πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας, κάθε χώρος δουλειάς να γίνει μια Χαλυβουργία του αγώνα. Δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να αντιδράσουμε.
Εργαζόμενος Β: (…)Πέρα από τα λεφτά μας το θέμα της αντίστασης ήταν πρώτο, τώρα επειδή περνά ο καιρός και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, καταλαβαίνεις, ο συσχετισμός των δυνάμεων, τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Πάνω απ' όλα είναι η ενότητά μας. Δεν θέλω να συγκρουστούμε με τίποτα εδώ μέσα. Πρέπει να κρατήσουμε. Δηλαδή, ακόμα και να πάρεις τα λεφτά σου είναι νίκη(…)

Τι έχετε να πείτε σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση και που στον κλάδο σας είναι ήδη πάρα πολλοί;
Εργαζόμενος Α: Ναι, στον κλάδο μας είναι πάρα πολλοί αυτοί. Τα ίδια βλέπουμε στον Κοσκινίδη, που πήγε να περάσει επιχειρησιακή σύμβαση με -17%, αλλά το ανατρέψαμε αυτό με παρεμβάσεις και από το σωματείο μας, πήγαμε εκεί και τις πήρανε πίσω αυτές τις υπογραφές, ώστε να μην περάσει αυτό το αίσχος για τον κλάδο. Θα ήταν η αφετηρία ενός κακού, όχι μόνο εδώ στο νομό Αττικής, αλλά πανελλαδικά (…)

Ποια είναι η σχέση σας με τους μετανάστες εργαζόμενους οι οποίοι δουλεύουν στον ίδιο χώρο με εσάς; Ποια είναι τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;
Εργαζόμενος Β: Τα παιδιά είναι σε δυσκολότερη θέση από εμάς. Συντηρούν τις οικογένειές τους έξω. Πολύ από αυτούς είναι χωρίς χαρτιά και έχουν εξαφανιστεί ήδη. Ημασταν 80 άτομα, έχουμε μείνει 45. Οι υπόλοιποι, όσοι είχαν χαρτιά, είναι μαζί μας στις βάρδιες. Κάποιοι άλλοι βρήκαν κάποιες δουλειές κι έχουν αποχωρήσει. Εμείς από τη μεριά μας έχουμε πολύ καλή σχέση μαζί τους, δεν τους διαχωρίζουμε. (…)

Ποια νομίζετε ότι πρέπει να είναι η διέξοδος για το εργατικό κίνημα;
Εργαζόμενος Α: Εγώ νομίζω ότι πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας από τα κάτω, δηλαδή μέσα στους χώρους δουλειάς πρέπει να οργανωθούμε μπροστά σ’ αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά (…). Νομίζω ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να σηκώσουν κεφάλι, να οργανωθούν στα σωματεία τους, να οργανωθούν στους χώρους δουλειάς και να διεκδικήσουν έναν διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, που δεν θα έχει τα κέρδη των αστών αλλά θα έχει έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης με βάση τις λαϊκές ανάγκες, τις ανάγκες του ίδιου. Να έχεις δηλαδή μια χώρα που είναι αυτάρκης, που μπορεί να είναι σε γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα. Κι όμως, σύμφωνα με την ΕΕ δεν μπορείς να αναπτύξεις έτσι την παραγωγή σου. Πρέπει να αλλάξουν αυτοί οι συσχετισμοί δύναμης και μέσα στο εργατικό κίνημα να αντιπαλέψουμε όχι μόνο αυτή την πολιτική, αλλά και την πολιτική της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ που πάνε και ξεπουλάνε τον αγώνα των εργαζομένων, πάνε σε κοινωνικούς διαλόγους με τον ΣΕΒ. Πρέπει να ξεπεραστούν τέτοια εμπόδια μέσα στο εργατικό κίνημα και να βάλει ο λαός πρώτα και κύρια πλώρη για μια άλλη εξουσία, εγώ τη λέω εργατική εξουσία, κάποιος μπορεί να την ονομάζει κάπως αλλιώς.

Εχει μήπως κάποιος από τους υπόλοιπους να προσθέσει τίποτα;
Εργαζόμενος Γ: Εγώ έχω να πω πως γενικό συμπέρασμα είναι: Η ανοχή κάνει κακό κι εμείς τόσο διάστημα είχαμε δείξει πολλή ανοχή, καθυστερήσαμε πάρα πολύ. Αυτή είναι η ουσία (…)

Απεργία στην Intracom Defence Electronics

Εκλεισε ήδη η δεύτερη εβδομάδα κινητοποιήσεων των εργαζόμενων στην Intracom Defence Electronics, οι οποίοι παλεύουν για να μην περάσει η τετραήμερη εκ περιτροπής απασχόληση που αποφάσισε η διοίκηση. Εχουν γίνει τρεις συνελεύσεις στις οποίες η απόφαση για συνέχιση της απεργίας παιρνόταν στην κάθε μια και με μεγαλύτερη πλειοψηφία.
Η διοίκηση του ομίλου Intracom ανακοίνωσε πριν τις γιορτές τις αποφάσεις της που περιλαμβάνουν επέκταση της περσινής μείωσης των μισθών για ένα χρόνο ακόμα και, επιπλέον για τη Defence, την τετραήμερη απασχόληση για 9 μήνες (κάνοντας χρήση του νόμου που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ το ’98).
Σε μια πολύ μαζική συνέλευση όλου του ομίλου δεν πέρασε η πρόταση για 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες για 5 ημέρες, μετά και από ισχυρές πιέσεις που ασκήθηκαν από την εργοδοσία σε εργαζόμενους για να κατέβουν και να ψηφίσουν ενάντια στην απεργία. Το πρόβλημα της Defence, ωστόσο, ήταν πολύ πιο σοβαρό κι έτσι οι εργαζόμενοι εκεί προχώρησαν στις κινητοποιήσεις τους.
Σε αυτή τη φάση, είναι σημαντικό να εκφραστεί η αλληλεγγύη και των υπολοίπων εργαζομένων του ομίλου στους συναδέλφους τους της Defence. Γιατί, εκτός των άλλων, αν περάσει το τετραήμερο σe μια εταιρία είναι πολύ πιθανό να εφαρμοστεί και σε άλλες. Ηδη έγινε μια πρώτη τρίωρη στάση εργασίας την περασμένη Πέμπτη, με μικρή, όμως, συμμετοχή.
Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι της Defence έχουν τον πρώτο λόγο. Θα πρέπει να απομονώσουν τις λογικές που τους βάζουν να ψάχνουν λύσεις για να βγει ο προϋπολογισμός της εταιρίας, να αρνηθούν οποιαδήποτε λογική ρεαλιστικών προτάσεων προς τη διοίκηση και να επιμείνουν στον αγώνα τους για να μην περάσει το τετραήμερο.

Θεσσαλονίκη. Απλήρωτοι στα ζαχαροπλαστεία «Χατζή»
Ή ο Χατζής ή εμείς! Αγώνας διαρκείας!

Η εταιρεία γαλακτοζαχαροπλαστείων «Χατζή», αφού έβγαλε εκατομμύρια ευρώ στις πλάτες των εργαζόμενων, τα τελευταία δύο χρόνια χρησιμοποιώντας την κρίση καταργούσε κάθε δικαίωμα των εργαζομένων. Το προσωπικό δούλευε χωρίς πρόσληψη ή, όταν είχε πρόσληψη, δούλευε με 12 ένσημα τον μήνα, με 6 μέρες τη βδομάδα, ενώ ταυτόχρονα με την πρόσληψη υπέγραφε το έντυπο της οικειοθελούς αποχώρησης με λευκή ημερομηνία, ώστε να τους απολύει όποτε ήθελε χωρίς υποχρέωση αποζημίωσης.
Τελευταία έκλεισε το ένα από τα τρία ιδιόκτητα καταστήματα, στην Καμάρα, σταμάτησε τη λειτουργία του εργοστασίου στο Λάκκωμα Χαλκιδικής και μετέφερε μέρος του προσωπικού στο κατάστημα της οδού Βενιζέλου, απέλυσε 4 εργαζόμενους, ενώ ετοιμάζει και άλλες απολύσεις, όπως αφήνει να διαρρεύσει. Η εταιρεία, σύμφωνα με ανακοίνωση της επιτροπής αγώνα, «έχοντας συσσωρεύσει χρέη πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε Δημόσιο, ΙΚΑ και εργαζόμενους, δρομολογεί την ίδρυση μιας νέας εταιρείας έτσι ώστε, μεταβιβάζοντας όλα τα περιουσιακά στοιχεία της παλαιάς στη νέα, να κάνει στάση πληρωμών στην παλιά, πτωχεύοντάς τη και έτσι να αποφύγει την αποπληρωμή όλων των χρεών».
Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στο κατάστημα της Καλαμαριάς προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας από τα μέσα Δεκεμβρίου με αίτημα την καταβολή των δεδουλευμένων 5 μηνών, επιδόματος άδειας, δώρου Πάσχα και Χριστουγέννων. Από τις 19 Γενάρη κατέλαβαν και περιφρουρούν το κατάστημα της Καλαμαριάς για να μην πάρει ο εργοδότης τα μηχανήματα και το κλείσει.
Στις 20 Γενάρη με εισαγγελική παρέμβαση η αστυνομία προχώρησε σε 8 συλλήψεις (4 εργαζόμενοι και 4 αλληλέγγυοι, μέλη του συνδικάτου επισιτισμού), οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την υποβολή μηνύσεων και παραπομπή σε τακτική δικάσιμο με τις κατηγορίες της απρόκλητης βίας και της διατάραξης κοινής ειρήνης. Η εργοδοτική τρομοκρατία σε πλήρη συμπόρευση με την κρατική τρομοκρατία, άσχετα αν με βάση τη νομοθεσία παράνομος είναι ο εργοδότης.
Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τη δουλειά τους, τους μισθούς τους και την επαναπρόσληψη των απολυμένων, να ανοίξουν το πρόβλημα στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης και συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις με συγκεντρώσεις έξω από το κατάστημα της Βενιζέλου, παρά την απόφαση του δικαστηρίου που απαγορεύει τις συγκεντρώσεις έξω από τα καταστήματα «Χατζή». Ταυτόχρονα η εργοδοσία σκληραίνει τη στάση της, αφού την Πέμπτη 26 Γενάρη στις 11 το πρωί, για δεύτερη φορά μέσα στη βδομάδα, εκδικάζονται ασφαλιστικά μέτρα του Χατζή κατά των κινητοποιήσεων. Απαραίτητος όρος για τη συνέχιση και ενίσχυση του αγώνα των εργαζόμενων είναι η αλληλεγγύη και ο συντονισμός με άλλους αγωνιζόμενους χώρους.
Όπως δηλώνουν οι εργαζόμενοι στην ανακοίνωσή τους, «ούτε τα ασφαλιστικά ούτε οι συλλήψεις μάς τρομοκρατούν. Γι’ αυτό και εμείς θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε το δίκιο μας με κινητοποιήσεις όπως οι συνάδελφοι μας στα «Goody’s», στον «Alter», στη Χαλυβουργία κ.λπ. Σας καλούμε όλους να συμπαρασταθείτε έμπρακτα στον αγώνα μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις και τις αντιστάσεις μας σε κάθε χώρο εργασίας, γειτονιάς, γιατί όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα βιώνουμε τα ίδια προβλήματα: απολύσεις, εφεδρεία, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, κατάργηση των δικαιωμάτων μας, τρομοκρατία με στόχο την πλήρη μετατροπή από εργαζόμενους σε δουλοπάροικους. Ήδη η κυβέρνηση, ΔΝΤ, ΕΕ συζητάνε για καινούργια μέτρα, όπως η κατάργηση του βασικού, καθώς και του 13ου και του 14ου μισθού, η κατάργηση συμβάσεων, η περικοπή συντάξεων και η μεγαλύτερη φτωχοποίηση της ζωής μας.
Να αποσυρθούν οι μηνύσεις.
Να καταβληθούν άμεσα τα δεδουλευμένα μας.
Να επανέλθουμε στις θέσεις εργασίας μας.
Να υπερασπίσουμε όλα τα εργατικά δικαιώματά μας.

Επιτροπή Αγώνα εργαζομένων στον Χατζή.

29 Ιαν 2012

91 μέρες στον αγώνα
Νίκη στους απεργούς της Χαλυβουργίας!

Μετά από 91 μέρες απεργίας, οι εργάτες της Χαλυβουργίας συνεχίζουν έναν αγώνα που έχει τη συμπαράσταση όλου του λαού, ο οποίος δείχνει την αλληλεγγύη του προς τους απεργούς με κάθε τρόπο. Με την οικονομική ενίσχυση του απεργιακού ταμείου, με τις προσφορές σε τρόφιμα, με τα ψηφίσματα στήριξης της απεργίας.
Η διοίκηση του εργοστασίου πέρασε τις προηγούμενες μέρες σε μια σειρά επιθετικών κινήσεων που είχαν στόχο να σπάσουν το αγωνιστικό φρόνημα των απεργών εργατών. Η πρώτη ήταν η…αντισυγκέντρωση απεργοσπαστών έξω από το εργοστάσιο του Βόλου την ημέρα της παναττικής απεργίας, οι οποίοι, υπό την προστασία των ΜΑΤ, εμπόδισαν τους απεργούς από την Αθήνα να έρθουν σε επαφή με τους συναδέλφους τους του εργοστασίου του Βόλου. Η δεύτερη ήταν η απειλή για άλλες 15 απολύσεις και η τρίτη η είσοδος ορισμένων στελεχών στο εργοστάσιο πριν μερικές μέρες.
Είναι φανερό ότι ο αγώνας πιέζει σημαντικά τη διοίκηση, η οποία, αδυνατώντας να πείσει ή να χειριστεί τους απεργούς, περνά σε προσπάθεια ανοιχτής τρομοκράτησής τους, χωρίς, ωστόσο, αποτέλεσμα.
Κάθε μέρα που περνά είναι πιο κρίσιμη από την προηγούμενη για το μεγάλο αυτό αγώνα. Η έκβασή του θα κριθεί πρώτα και κύρια από τους ίδιους τους εργάτες της Χαλυβουργίας, όμως είναι κρίσιμο να συνεχιστεί η στήριξή τους με κάθε τρόπο, και κύρια την πολιτική και ταξική. Είμαστε σε μια φάση που ξεσπούν μεγάλοι αγώνες εργαζομένων τοπικά, στις επιχειρήσεις που δουλεύουν. Είναι μια φάση που δείχνει ότι θα συνεχιστεί και αυτό κάνει ολοφάνερη, αλλά και επιτακτική την ανάγκη συντονισμού και αλληλοστήριξης των αγωνιζόμενων κομματιών του λαού.
Ετσι, για τους Χαλυβουργούς, με το κύρος που έχουν αποκτήσει απέναντι σε όλο το λαό, είναι πολύ σημαντικό να πάρουν οι ίδιοι τις πρωτοβουλίες εκείνες που θα βγάλουν τον αγώνα τους προς τα έξω, θα τον φέρουν σε επαφή με τους εργάτες άλλων εργοστασίων που βρίσκονται σε απεργία, με τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, με κάθε κομμάτι του λαού που παλεύει και αντιστέκεται.
Οι εργαζόμενοι όλης της χώρας βλέπουν, ολοένα και πιο καθαρά, μέσα στον αγώνα των Χαλυβουργών τη μόνη προοπτική που τους αφήνει η άγρια επίθεση που έχουν εξαπολύσει ΕΕ, ΔΝΤ και κυβέρνηση εναντίον τους. Αντιλαμβάνονται, μέρα με την ημέρα, ότι ο δρόμος προς τις καλύτερες μέρες θα έρθει μόνο μέσα από την ανυποχώρητη πάλη τους για την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη προσφορά αυτού του αγώνα προς την εργατική τάξη, η οποία αναζητά, μέσα από αυτόν και μέσα από όλους τους αγώνες που ξεσπούν και θα ξεσπάσουν, την κατεύθυνση της συγκρότησής της ενάντια στον ταξικό αντίπαλο.

Έφυγε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος

Η είδηση του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου και μάλιστα με τον τρόπο που αυτός επήλθε, τροχαίο ατύχημα στον περιφερειακό της Δραπετσώνας, στο σημείο που γύριζε την τελευταία του ταινία, από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός, προκάλεσε άμεσα αντανακλαστικά συγκίνησης και συναισθηματικής φόρτισης τόσο στον κόσμο που ήταν οικείος με το έργο του όσο και σε αρκετό κόσμο που, παρ’ ότι του ήταν δύσκολο να παρακολουθήσει ή να κατανοήσει τις ταινίες του, έβλεπε με συμπάθεια το σκηνοθέτη που προσπάθησε να μιλήσει μέσα από τις ταινίες του για την πολύπαθη ιστορία αυτού του τόπου και του λαού του μέσα από τη δική του, ιδιαίτερη ματιά. Δεν θα αφήσουμε τις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις από τους επίσημους φορείς και εκπροσώπους του συστήματος που έσπευσαν να «πενθήσουν για τον μεγάλο Ελληνα που χάθηκε» και που «τίμησε την πατρίδα» να αλλοιώσουν τη θλίψη για το χαμό αυτό. Θλίψη που εντείνει ο απροσδόκητος τρόπος με τον οποίο επήλθε η απώλεια αυτή αλλά και που θα πρέπει να παραμένει σιωπηλή, να βιωθεί ήσυχα και απλά, όπως και οι ταινίες του. Στο σημείωμα αυτό δεν θα αναφερθούμε στο έργο του Αγγελόπουλου, στη βιογραφία του, δεν θα αποτιμήσουμε τη δουλειά του και δεν θα θέσουμε την κριτική μας σε αρκετά σημεία αυτής. Οπως για κάθε μεγάλο δημιουργό, έχουν γραφτεί και αναλυθεί σε μεγάλη έκταση όλες οι πτυχές του έργου του αλλά και της ζωής του και ο αναγνώστης μπορεί πολύ εύκολα να ανατρέξει σε αυτά. Απλώς θα θέλαμε και εμείς από τη μεριά μας να δηλώσουμε τα συλλυπητήριά μας για τη σημαντική αυτή απώλεια. Αλλωστε, το έργο του έχει ήδη παραδοθεί στην ιστορία και το γεγονός ότι έχει δημιουργήσει ισχυρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε φανατικούς υποστηριχτές του και φανατικούς αρνητές του αποδεικνύει το πόσο σημαντικό και καθοριστικό υπήρξε για την ελληνική και διεθνή κινηματογραφία, τόσο για τον κόσμο που το παρακολούθησε όσο και για τους υπόλοιπους έλληνες και ξένους δημιουργούς. Ακολουθεί η ανακοίνωση που εξέδωσε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών:

«Αποχαιρετούμε τον ποιητή του Χρόνου και της Ιστορίας
τον ραψωδό της ερημωμένης πατρίδας
της πατρίδας που διαρκώς εξεγείρεται.
Αποχαιρετούμε τον διαλεκτικό της επανάστασης και της ήττας,
της εξορίας και της επιστροφής,
του διωγμού, της προσφυγιάς και της αναζήτησης,
της ενσωμάτωσης και της σύγκρουσης.
Αποχαιρετούμε τον τραγικό του τέλους του 20ού αιώνα,
τον επικό των σπαραγμένων Βαλκανίων,
τον λυρικό των ξεριζωμένων λαών.
Αποχαιρετούμε τον οραματιστή που ξαναέδειξε γυμνή την Ελλάδα,
τον ανατόμο της ιστορικής επιλογής.
Αποχαιρετούμε το καθαρό βλέμμα του ριζοσπάστη αισθητικού.
Το σώμα του έσβησε εκεί όπου ετάχθη.
Η σκέψη και οι εικόνες του ανήκουν στη μνήμη του λαού μας.»

Ο Σπάρτακος και οι στρατιές του μέλλοντος

Διδώ Σωτηρίου
Τα Παιδιά του Σπάρτακου
Κέδρος, Αθήνα 2011, σελ. 303
Για τριάντα χρόνια αποτελούσε σταθερό στόχο για τη γυναίκα-συγγραφέα που μας χάρισε τα απαράμιλλα «Ματωμένα χώματα». Να ολοκληρώσει ένα μυθιστόρημα αναφορά στη δρακογενιά που αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για την κοινωνική και εθνική λευτεριά της Ελλάδας. Παρά τις επίμονες προσπάθειες σε δύσκολες εποχές η Διδώ Σωτηρίου δεν ολοκλήρωσε το έργο. Εγκατέλειψε όμως ένα δουλεμένο υλικό και διάφορα σχέδια έτσι ώστε να μπορεί να δημοσιευτεί, έστω και σε αυτήν την πρώτη, μη αναπτυγμένη μορφή, η πολύχρονη δουλειά. «Τα παιδιά του Σπάρτακου», το ανέκδοτο μυθιστόρημα της Σωτηρίου, κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα από το εκδοτικό του Κέδρου επιμελημένο από την Ερη Σταυροπούλου, που έγραψε και τον κατατοπιστικό πρόλογο.
Τα κείμενα γράφτηκαν σε δόσεις, από τις αρχές της δεκαετίας του Εξήντα, κυρίως στα χρόνια της δικτατορίας, όταν η Διδώ βρισκόταν στα Βασιλικά της Εύβοιας. Τότε ήταν που μπροστά στο φόβο της λογοκρισίας η συγγραφέας άνοιξε μια θυρίδα στην Εθνική Τράπεζα για να ασφαλίζει τα κείμενα. Σε αυτήν τη θυρίδα έμειναν για καιρό «Τα παιδιά του Σπάρτακου» και αργότερα εντοπίστηκαν στο αρχείο που είχε παραδοθεί στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ μετά το θάνατό της. Οπως επισημαίνει η Σταυροπούλου, το ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα δανείζει στοιχεία, πρόσωπα και ιδέες στην «Εντολή» και στο «Κατεδαφιζόμεθα» που εκδόθηκαν μεταπολιτευτικά, ενώ ένα μικρό απόσπασμα δόθηκε για δημοσίευση στο περιοδικό «Το Δένδρο» το 1991. Ο αρχικός τίτλος ήταν «Κόρη του Σπάρτακου» με ηρωίδα μια θρακιώτισσα εργάτρια στη σηροτροφία. Οι αφηγήσεις των φυλακισμένων γυναικών-πολιτικών κρατούμενων στις φυλακές Αβέρωφ, που κατάγονταν από την περιοχή του Εβρου και δούλευαν στη σηροτροφία, αποτέλεσε το έναυσμα και το πρώτο υλικό από αληθινές ιστορίες. Η Διδώ τις γνώρισε και μίλησε μαζί τους στις συχνές επισκέψεις της στις φυλακές για να δει την αδερφή της, την Ελλη Παππά. Δεν μπορεί να ξέρει κανείς αν «Τα παιδιά του Σπάρτακου» θα ήταν ένα μυθιστόρημα τουλάχιστον εφάμιλλο με τα «Ματωμένα Χώματα », όπως υποστηρίζει η Σταυροπούλου, σίγουρα όμως θα ήταν ένα από τα κορυφαία έργα της Σωτηρίου.
Τα παιδιά του Σπάρτακου, ίδιας καταγωγής με τον θρακιώτη ηγέτη της επανάστασης των δούλων, ξεκινάνε από το Σουφλί του Εβρου, από τη χαμοζωή των φτωχών αγροτών, των προσφύγων και τη σκληρή καθημερινότητα των σηροτρόφων και των εργατριών στα εργοστάσια επεξεργασίας του κουκουλιού. Ξεκληρισμένοι και κυνηγημένοι , ύστερα από την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο καταφεύγουν στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας. Εκεί συνεχίζουν να αντιστέκονται, να παλεύουν και να θυσιάζονται στα σκληρά χρόνια της μετεμφυλιακής περιόδου. Μια εποχή που «έβγαζε» μαζικά Νεόφυτους με την ηρωική και τραγική πλευρά της πορείας τους. Και στα «Παιδιά του Σπάρτακου» υπάρχει η βαριά σκιά της υπόθεσης Μπελογιάννη και η προσωπική περιπέτεια και δοκιμασία που βίωσε η Διδώ, ούσα αδερφή της Ελλης Παππά. Η θυσία του πρώτου και η μεγάλη δοκιμασία για τη δεύτερη μαζί με όλους τους υπόλοιπους που δικάστηκαν, φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν αποτελούν πηγή –αναγκαστικής θα έλεγε κανείς- έμπνευσης για τη Διδώ. Ενα διαρκές σημείο αναφοράς, αναστοχασμού και προβληματισμού.
Η μεγάλη στρατιά των παιδιών του Σπάρτακου δεν χάθηκε στα βάθη του λησμονημένου παρελθόντος. Δίχως πρόγραμμα και σταθερό ραντεβού θα έρχεται και θα ξαναέρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας, όσο αυτή θα συνεχίζει να γράφεται από τη διαρκή πάλη των τάξεων μέσα σε κοινωνίες όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι το θεμέλιό τους. Μπορεί να μην ακούγεται ο θόρυβός του στα καλντερίμια του Σουφλιού το ξημέρωμα, την ώρα που πήγαιναν οι εργάτριες στα εργοστάσια, αλλά ο στρατός του Σπάρτακου θα ξαναπερπατήσει νικηφόρος στους δρόμους των μεγάλων πόλεων κάποια στιγμή από το μέλλον που έρχεται. Ενα μέλλον μέσα στο οποίο θα ανήκει και η ανολοκλήρωτη αλλά σημαντική δουλειά της Διδώς Σωτηρίου που πρέπει να τη γνωρίσει η νέα γενιά.
Δ.Π.

ΣΧΟΛΙΑ

Μακελειό I
“Θα γίνει μακελειό”, απείλησε ο Ανδρέας Λοβέρδος, εάν, λέει, πειράξουν τον Γ. Παπανδρέου. Αν κρίνουμε από τη θητεία του στο υπουργείο Υγείας, το εννοεί.
Μακελειό ΙΙ
Η ρουμάνικη κυβέρνηση κατέθεσε νομοσχέδιο το οποίο προέβλεπε παραχώρηση σε ιδιωτικές εταιρίες της παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από το δημόσιο. Έγινε μακελειό από τον κόσμο στους δρόμους και το νομοσχέδιο αποσύρθηκε.
Πειθαρχία
“Οι Έλληνες δεν χρειάζονται χρήματα αλλά πειθαρχία”, δήλωσε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μπουτάρης. Για να εργάζονται χωρίς χρήματα...
Αδιάβαστος Ι
Ο υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοϊδης δήλωσε ότι το μεγαλύτερο λάθος της πολιτικής του καριέρας ήταν ότι δεν διάβασε το μνημόνιο. Ο Χριστόδουλος, τουλάχιστον, ήταν μελετηρός.
Αδίαβαστος ΙΙ
Δεν διάβασε το μνημόνιο, καθώς είχε αφοσιωθεί στην αναδιοργάνωση της αστυνομίας. Η οποία θα επέβαλλε το μνημόνιο, λίγο καιρό αργότερα. Οπτικός τύπος.
Διάνοια
Η Λούκα Κατσέλη του ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι είχε μόνο τρεις ώρες για να διαβάσει το μνημόνιο προτού το ψηφίσει. Της έφτασε, απ' ό,τι φαίνεται, για να τα μάθει καλά.
Εμπάργκο
Εμπάργκο στο φθηνό ιρανικό πετρέλαιο αποφάσισε η ΕΕ. Η χαμένη ανταγωνιστικότητα θα εξισορροπηθεί από τους φθηνούς Έλληνες.
Ένωση
Η πολιτική αποστολή της ΕΕ για τα επόμενα δέκα έτη είναι να δρομολογηθεί και η πολιτική της ένωση, δήλωσε η καγκελάριος Μέρκελ. Στην Ελλάδα γίνονται ήδη τα πρώτα βήματα.
Κουίζ
Διαβάστε τις παρακάτω λέξεις και συμπληρώστε τη σωστή απάντηση: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ,
  1. αστυνομικοί, 
  2. δημοσιογράφοι, 
  3. τοκογλύφοι.
  4. συγκυβέρνηση 
  5. μαφιόζοι 
  6. εκβιαστές 
  7. άλλο
Διάλογος
Στο διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων δήλωσε πως δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Και η ΓΣΕΕ συμφώνησε.
Παροιμία
Και μια ιστοριούλα για το τέλος που διαδραματίστηκε στην Ελλάδα, όχι όμως στο Σύνταγμα, ούτε το 2012: Σ' ένα χωριό, πριν την Επανάσταση του 1821, πέρασε ο απεσταλμένος του μπέη να εισπράξει το χαράτσι. Οι χωρικοί του είπαν πως δεν έχουν να πληρώσουν, καθώς τα λάχανά τους έμειναν απούλητα. Τότε ο έφορος είπε πως θα έστελνε ζώα και ανθρώπους να φορτώσουν τα λάχανα, ώστε να πατσίσουν με το χρέος τους. Έτσι και έγινε. Από τότε έμεινε και η φράση ''Σπουδαία τα λάχανα''.

28 Ιαν 2012

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ:
ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Οδικός χάρτης για αντιδραστική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος

Ανάγκη και δυνατότητα ο γενικευμένος λαϊκός ξεσηκωμός

Η εικόνα της Βουλής τη βραδιά ψήφισης –ενός ακόμα!- του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών, με πολλές δεκάδες βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ να «λιποτακτούν» με τον ένα ή τον άλλον τρόπο από το «εθνικό τους έργο», είναι μια χαρακτηριστική αποτύπωση της κατάστασης αναταραχής στην οποία βρίσκεται το πολιτικό σύστημα. Και αν από τη μια είναι φανερό ότι η απαιτούμενη από την τρόικα ψήφιση του νέου Μνημονίου, που σημαίνει την πολυετή δέσμευση της επόμενης κυβέρνησης (ή των επόμενων κυβερνήσεων) σε μια ιδιαίτερα άγρια πολιτική, φέρνει άμεσα το πολιτικό σύστημα συνολικά σε ένα σημείο καμπής, από την άλλη είναι επίσης ορατό το γενικότερο ζήτημα: Η πολιτική αναταραχή δεν είναι προσωρινή, το σύστημα έχει μπει σε μια κρίση διαρκείας! Αυτό το συμπέρασμα αναδεικνύουν τα δεδομένα και τα σημερινά προβλήματα των κομμάτων του συστήματος και ιδιαίτερα των δύο βασικών πυλώνων του, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αλλά επίσης αυτό καταδεικνύουν οι αντιφατικές και σχεδόν βίαιες διεργασίες που εξελίσσονται με την εμπλοκή του πολιτικού, δικαστικού και ευρύτερου προσωπικού της αστικής τάξης.
Η «εθνική γραμμή» και τα προβλήματά της
Στο επίκεντρο της αναταραχής βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, που μοιάζει με τον «αδύνατο κρίκο» του όλου ζητήματος. Χρεώνεται τη βαρβαρότητα που προώθησε τα δύο τελευταία χρόνια, εξ αιτίας της οποίας αποσύρθηκε από την κυβέρνηση τον περασμένο Νοέμβρη. Ωστόσο καλείται να ανασυνταχθεί για να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην ακόμα πιο σκληρή συνέχιση της ίδιας κατεύθυνσης! Η αντίφαση αυτή γίνεται οξύτατη αν κανείς συνυπολογίσει πως αυτό ακριβώς το κόμμα ήταν η κύρια αναφορά των μεσαίων στρωμάτων και μιας σειράς δυνάμεων κρατικών και δημόσιων οργανισμών που συνθλίβονται από τη σημερινή πολιτική. Επιπλέον ο ίδιος ο αρχηγός του υπήρξε «επένδυση» και «βαριά επιλογή» του ιμπεριαλισμού και του συστήματος και γι’ αυτό κοστίζει και προβληματίζει ιδιαίτερα το ενδεχόμενο μιας οριστικής (;) απόσυρσής του. Ολα αυτά εκφράζονται στην εικόνα αποσάθρωσης και αλληλοσυγκρουόμενων τακτικών και επιλογών που εμφανίζει η ομάδα των ηγετικών στελεχών του, στη δυσκολία να αποφασιστεί το αν θα υπάρξει και πώς το μετά ΓΑΠ ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος ο Παπανδρέου και η περί αυτόν ομάδα στελεχών δεν έχουν αποφασίσει να παραδώσουν την εξουσία τους και συνεχίζουν να διεκδικούν ρόλο και συνέχεια. Ενα τέτοιο ενδεχόμενο βάλλεται ανοιχτά και άνωθεν, όπως δείχνει και η υπόθεση των οικονομικών εισαγγελέων που άνοιξε το ζήτημα του «ελλείμματος του 2009». Ομως μια τέτοια αντιπαράθεση, αν «ξεφύγει» και κλιμακωθεί, μπορεί όντως να οδηγήσει σε πολιτικό «μακελειό», όπως δήλωσε ο Λοβέρδος, γιατί θα φέρει στην επιφάνεια όχι μόνο πολλά «άπλυτα» της αστικής τάξης, αλλά και σε άμεση αντιπαράθεση εντός της χώρας αλληλοσυγκρουόμενες ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Γι’ αυτό επιδιώκεται μέσω της «εθνικής γραμμής» στήριξης της κυβέρνησης Παπαδήμου να περάσει το ΠΑΣΟΚ και συνολικά το πολιτικό σύστημα χωρίς μεγάλες οξύτητες στην επόμενη μέρα. Η Διαμαντοπούλου, εκφράζοντας αυτή τη γραμμή, σπεύδει στην «Ελλάδα τώρα» για να δημιουργήσει προϋποθέσεις και πρόπλασμα της νέας υπεραντιδραστικής «κεντροαριστεράς» που… χρειάζεται ο τόπος. Ενώ ο Βενιζέλος -που αποτελεί πια τον κεντρικό παράγοντα εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων- διεκδικεί τη διαδοχή ακριβώς στη βάση αυτής της σχέσης του.
Δεν είναι βέβαιο ωστόσο ότι αυτή η «εθνική γραμμή» θα τηρηθεί ως το τέλος και από όλους, όπως έδειξε και η ψηφοφορία στη Βουλή που αναφέραμε προηγούμενα. «Ενστάσεις» απέναντί της δεν έχουν μόνο τα περί τον ΓΑΠ στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή και άλλες ομάδες αυτού του κόμματος. Στο κόμμα της ΝΔ εκφράζονται ήδη ανάλογες αντιρρήσεις, που στην περίπτωση του Καμένου διατυπώνονται και ως εναντίωση στην «προδοσία», και αναζητείται η δημιουργία νέου –εθνικιστικού- φορέα σε συνεργασία με ανάλογα σχήματα που έχουν ήδη εκδηλωθεί («Νέα Ελλάδα» κ.λπ.). Ομως τα προβλήματα του πρώτου στα γκάλοπ κόμματος δεν περιορίζονται σε κάποιες πτέρυγές του. Αφορούν και τον κεντρικό του κορμό, που καλείται εδώ και τώρα, δηλαδή πριν από τις εκλογές, να αναλάβει πολύ μεγάλο βάρος στην υλοποίηση των απαιτήσεων της τρόικας. Οι πολλαπλές υπογραφές που απαιτούνται από τον Α. Σαμαρά δεν είναι παρά η απαίτηση της απόλυτης ευθυγράμμισης του κόμματός του σε όλη την επόμενη φάση σε «ό,τι ζητηθεί» και μάλιστα με «αδιευκρίνιστο» το πώς θα εξελιχθεί το ισοζύγιο των γεωπολιτικών ισορροπιών και αντιθέσεων μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ στη χώρα και στην περιοχή.
Σε αυτή τη βάση, η ισχυρότερη διαφωνία που έχει εκδηλωθεί ως τώρα απέναντι στην «εθνική γραμμή» και κυρίως απέναντι στους Αμερικάνους από το κόμμα της ΝΔ είναι η επίσκεψη του ίδιου του Α. Σαμαρά στη Μόσχα! Επίσκεψη που ανατροφοδοτεί την αντιπαράθεση που εκδηλώθηκε με τη σύλληψη του «αγίου» (Εφραίμ), επίσκεψη που δεν «συνάδει» με τους στόχους που αναδεικνύει η κίνηση των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή (Ιράν, Συρία) και που δείχνει ότι μάλλον ανοίγει πάλι η αντιπαράθεση που οι ΗΠΑ είχαν «κλείσει» με την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή - και στην οποία πτώση αναφέρθηκε σε δηλώσεις του ο ίδιος ο Σαμαράς στη Μόσχα!
Πορεία αναδιαμόρφωσης
Είναι λοιπόν βέβαιο ότι έχουν πολλά να δουν τα μάτια μας από πόζες και καμώματα, τακτικισμούς και εναλλαγές ρόλων, δηλώσεις τύπου Χρυσοχοϊδη και άλλα ανάλογα, από ένα πολιτικό προσωπικό ανερμάτιστο και ξενόδουλο, που στις σημερινές συνθήκες απογυμνώνεται από κάθε επίφαση «σοβαρότητας» και «σωφροσύνης» και αποκαλύπτει τα πραγματικά χαρακτηριστικά του. Φυσικά δεν είναι αυτά και αυτοί που θα καθορίσουν τις εξελίξεις, τις διαμορφώσεις του πολιτικού συστήματος, τους όρους και τις μορφές διακυβέρνησης της χώρας το επόμενο διάστημα. Ακόμα και οι αστικές δυνάμεις που εμφανίζονται να έχουν κάποιον τακτικό σχεδιασμό τον έχουν σε αναφορά με το πλαίσιο λειτουργίας που τους παρέχει αυτή ή εκείνη η ιμπεριαλιστική δύναμη (από την Ευρώπη ή οι ΗΠΑ) στην οποία αναφέρονται. Και κυρίως θα «υλοποιήσουν» αυτό το σχεδιασμό μόνο εφόσον αυτός θα εντάσσεται στο πλαίσιο που ορίζει η ιμπεριαλιστική επικυριαρχία και οι ανταγωνισμοί στη χώρα και στην περιοχή.
Στη σημερινή φάση αυτός ο επικαθορισμός και ετεροκαθορισμός του αστικού πολιτικού προσωπικού από τις ΗΠΑ και τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές είναι ισχυρότερος από κάθε άλλη περίοδο από το ’74 και μετά. Ενόψει της ψήφισης του νέου Μνημονίου θα απαιτηθεί με κάθε τρόπο πλήρης στοίχιση στην «εθνική γραμμή» του… ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα αυτή η δοκιμασία του πολιτικού συστήματος αποτελεί και πρόκριμα για την αναδιαμόρφωση και ανασυγκρότηση των πολιτικών πυλώνων του συστήματος με τις προδιαγραφές που απαιτούν και θα απαιτούν οι συνθήκες βαρβαρότητας που επιβάλλονται. Ο νέος κύκλος κρίσης στο ΠΑΣΟΚ αλλά και τα αντίστοιχα σημάδια στη ΝΔ δείχνουν πως δεν θα πρόκειται για μια εύκολη πορεία. Ολα αυτά μπορεί να αντιμετωπίζονται και να καταστέλλονται με εκβιασμούς σαν αυτόν με τα κυκλώματα της Θεσσαλονίκης (που εξέθεσε και τα τρία κόμματα της κυβέρνησης) ή ακόμα πιο άγριους, με αναμορφώσεις της κυβέρνησης Παπαδήμου και ό,τι άλλο απαιτήσει η ιμπεριαλιστική τάξη. Δηλαδή μπορεί να χρειαστεί να διανυθεί μια διαδρομή για να προκύψει το πολιτικό καταστάλαγμα (ή κατακάθι) που απαιτείται για τη διακυβέρνηση και την «αντιπολίτευση» του προτεκτοράτου που διαμορφώνει η ιμπεριαλιστική επέλαση. Από αυτή την άποψη, μπορεί και να τραβήξει η… καθυστέρηση των εκλογών που τα αποτελέσματά τους δεν μπορούν βέβαια να βασιστούν ούτε στο ΛΑΟΣ ούτε στα γκαλοπικά φουσκώματα εφεδρειών τύπου ΔΗΜΑΡ. Ολα αυτά και ανεξάρτητα από τις ειδικότερες εκφράσεις που θα έχουν συνιστούν αυτό που αναφέραμε ως «κρίση διαρκείας» για το πολιτικό σύστημα, ακόμα και χωρίς να συμβούν δραματικά -αλλά όχι απίθανα- γεγονότα στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή…
Η πάλη του λαού
Οι διαθέσεις και η στάση του λαού τα τελευταία δύο χρόνια αποτέλεσαν και είναι ένα διαρκώς ογκούμενο πρόβλημα για το σύστημα της υποτέλειας και τον ιμπεριαλισμό. Η μέχρι τώρα πάλη του υπήρξε παράγοντας που ανέδειξε τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του συστήματος που μπλόκαρε επιδιώξεις και πολιτικές λύσεις που δρομολογούνταν. Ας θυμηθεί ο καθένας την πορεία αυτής της πάλης από την 5η Μάη του 2010 ως τον ξεσηκωμό του Ιούνη-Ιούλη του 2011 και του περασμένου Οκτώβρη, που αποτέλεσε και βασικό παράγοντα για να αποσυρθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ας προσμετρήσει τις εκατοντάδες επιμέρους εστίες αντίστασης που αναδείχτηκαν σε εργασιακούς χώρους, σε γειτονιές και περιοχές, σε χώρους της νεολαίας, όπως τον περασμένο Αύγουστο στα πανεπιστήμια.
Ταυτόχρονα, δίπλα σε όλα αυτά –ή, πιο σωστά, απέναντί τους- πρέπει να βάλει κανείς μια σειρά άλλα δεδομένα. Μια «Αριστερά» που αντί να διδάσκεται και να εμπνέεται από το λαό και την επαναστατική προοπτική του υπόκειται στους ιδεολογικούς και πολιτικούς εκβιασμούς του συστήματος, διδάσκεται από τους δικούς του λογαριασμούς και εμπνέεται από την «προοπτική» της αυτορρύθμισής του ή/και της μεταρρύθμισής του. Μια «Αριστερά» που, αντί να απεχθάνεται το σύστημα και να παλεύει η στήριξή της να είναι ο λαός και η πάλη του, απεχθάνεται/φοβάται το λαό και την πάλη του και στηρίζει την ύπαρξή της στις κρατικές χρηματοδοτήσεις, στα ευρωπαϊκά προγράμματα, στα διαβούλια της ταξικής συνεργασίας, στα πάρε-δώσε με τους οικονομικούς και άλλους παράγοντες. Μια «Αριστερά» που αντί να πιστεύει πως το σπουδαίο και το καινούριο στην κοινωνική και πολιτική ζωή το γεννά η μαζική ενωτική λαϊκή πάλη και να παλεύει γι’ αυτήν, διδάσκει πως «οι αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα» και σαγηνεύεται από τον ακτιβισμό, τα χάπενιγκ, την περιχαράκωση, τη διάσπαση του λαού, τον εκλογικό κρετινισμό. Και όταν ο κύκλος των αδιεξόδων της την πνίγει, είναι πάντα έτοιμη να υψώσει το δάκτυλο ενάντια στο λαό που «δεν καταλαβαίνει» (τη ζωή του), που «δεν ανταποκρίνεται» (στη δική της ανάγκη και όχι σε αυτήν που εκείνος ζει), που «δεν αγωνίζεται» (στους αγώνες από τους οποίους η ίδια έλειπε)
Αυτή η «Αριστερά» υπήρξε ταυτόχρονα οργανικό κομμάτι του «συνδικαλισμού που γνωρίσαμε», δηλαδή του συνδικαλισμού της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής στο κεφάλαιο, του συνδικαλισμού που κατάργησε την ταξική και ανεξάρτητη από το κράτος συγκρότηση των εργατών και των εργαζομένων και που τελικά έδιωξε τους εργάτες και τους εργαζόμενους από τα σωματεία τους. Και απέμειναν οι «κορυφές», δηλαδή οι επίσημοι συνομιλητές του συστήματος, που ως χθες είχαν αυτή τη συνομιλία ως προϋπόθεση για την υπουργοποίησή τους. Ενώ τώρα, όπως κάνει αυτές τις μέρες η ηγεσία της ΓΣΕΕ, διαπραγματεύονται με ό,τι έχει απομείνει από τη ζωή των εργαζομένων, τη δικιά τους διάσωση.
Νέος κύκλος ξεσηκωμών και αγώνων!
Ολα αυτά τα ζητήματα τα ζει και τα αντιμετωπίζει σήμερα ο κάθε αγωνιστής και καθώς διευρύνεται η κλίμακα της πάλης δεν αφορούν πια μόνο τον «κόσμο της Αριστεράς» αλλά πολύ ευρύτερα κομμάτια του λαού που με διάφορες αφορμές και ευκαιρίες μπαίνουν σε αγώνες και κινητοποιήσεις. Ολα αυτά τροφοδοτούν ζυμώσεις, πιέσεις, ερωτήματα, απαιτήσεις που, εξ αιτίας της πολύχρονης αποσυγκρότησης και ήττας, μπορεί να τίθενται με στρεβλό, ακόμα και προβληματικό τρόπο. Θα χρειαστεί λοιπόν υπομονή και επιμονή για να διαμορφωθεί «κώδικας» και βάση σε μια συζήτηση-διεργασία που μόνο ελπιδοφόρα μπορεί να είναι!
Ταυτόχρονα αυτή η «απόσταση» ανάμεσα από τη μια στις διαθέσεις και τις δυνατότητες που ήδη ανέδειξε ο λαός μας και από την άλλη στους πολιτικούς και κινηματικούς όρους που «λείπουν» δίνει ένα μέτρο για το πόσο καθοριστική μπορεί να είναι η δύναμη της λαϊκής πάλης στο βαθμό που διαμορφώνει αυτούς τους όρους, στο βαθμό που συγκροτείται με πολιτικό, ταξικό, αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Το βέβαιο είναι πως η τάση του ξεσηκωμού και του αγώνα είναι ισχυρή και διάχυτη, όπως εξάλλου δείχνουν και τα σημάδια από την ευρύτερη «γειτονιά» μας, από την Ταχρίρ ως τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Οι λαοί παρακινούν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί υποκινούνται από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και την καπιταλιστική θηριωδία.
Αυτή η τάση ανατροφοδοτείται ξανά και στη χώρα μας. Η ανάδειξη των αντιφάσεων και των προβλημάτων της κυβέρνησης Παπαδήμου την «υποστηρίζει» και μπορεί και πρέπει η τάση αυτή να πυροδοτηθεί καθώς πλησιάζουμε στο σημείο καμπής του νέου Μνημονίου. Η υπηρέτηση αυτού του γενικευμένου ξεσηκωμού είναι το κεντρικό καθήκον κάθε δύναμης που θέλει σήμερα να αναφέρεται στο λαό και την υπόθεσή του. Η πρόταση του ΚΚΕ(μ-λ) για συντονισμό και κοινή δράση είναι επιτακτικά αναγκαία για να απελευθερωθεί ξανά και μαζικά η λαϊκή οργή στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά, στους δρόμους της χώρας! Η κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης που η πρόταση αυτή καταθέτει και παλεύει είναι ο αναγκαίος πολιτικός προσανατολισμός που μπορεί να αλληλεπιδρά με τις πλατιές διεργασίες που αναφέραμε, να διαμορφώνει όρους και προοπτική για τη λαϊκή πάλη.