Οι καταιγιστικές εξελίξεις από την ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κύπρο που ταχύτατα θα οδηγήσουν τον κόσμο της δουλειάς σε βαθειά φτώχεια, στο ρήμαγμα και πιθανότατα σε περιπέτειες για την ειρήνη και σταθερότητα στο νησί, σηματοδοτούν την κλιμάκωση της βάρβαρης επίθεσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος σε βάρος των εξαρτημένων χωρών και του κόσμου της δουλειάς. Η ωμή απαίτηση της τρόικα για τις 15.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που ικανοποιείται από την τρικομματική κυβέρνηση την ίδια ώρα που φουντώνει η ύφεση και η ανεργία, είναι ένα μονάχα μικρό δείγμα για την κλιμάκωση της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης.
Η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία όσο πιέζεται από τα ιμπεριαλιστικά της αφεντικά όπως δείχνει και η διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης και συγχώνευσης των τραπεζών, άλλο τόσο θα μεθοδεύει την αντιλαϊκή της επίθεση σ’ όλο το φάσμα των εργατολαϊκών δικαιωμάτων. Οι συνθήκες ζωής του λαού μας γίνονται ήδη οδυνηρές, ενώ η κατάσταση γίνεται πλέον επικίνδυνη για το μέλλον της νέας γενιάς.
Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία όχι μόνο δεν είναι δοσμένα μα πρέπει ν’ αποτελέσουν άμεσα στόχους διεκδίκησης ενός αποφασιστικού μετώπου πάλης του λαού μας που ταυτόχρονα θα στοχεύει στο σπάσιμο των κάθε λογής αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ένα τέτοιο μέτωπο, αναγκαίο όσο ποτέ, οφείλει να συγκροτείται μέσα από τους καθημερινούς λαϊκούς αγώνες, στη βάση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς. Στη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου δε χωράνε αυταπάτες για το ρόλο των ντόπιων δυναστών του λαού, ενώ είναι ανάγκη στη βάση και των επικίνδυνων εξελίξεων στην περιοχή να πολεμά συστηματικά τον αντιδραστικό εθνικισμό και να οικοδομεί σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης και αντιιμπεριαλιστικής ενότητας με όλους τους γύρω λαούς.
Χρειάζεται μέτωπο με τους λαούς ιδιαίτερα της γύρω περιοχής που επίσης παλεύουν ενάντια στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και όχι αλλαγή προστατών όπως δυστυχώς διακηρύσσεται ακόμη και από αριστερές δυνάμεις.
Χρειάζεται καθημερινή γείωση της πραγματικής αριστεράς με τις υπαρκτές αντιστάσεις του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας με διατύπωση αιτημάτων που συγκροτούν την αντίσταση και τη διεκδίκηση και δεν αρκούνται στη φιλανθρωπία του συστήματος. Στον κόσμο της δουλειάς και στη νέα γενιά δεν αξίζει η ζητιανιά και τα συσσίτια. Αξίζει στον καθένα ο αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του.
Να γιατί και στην πόλη μας με όρους ειλικρινούς κοινής δράσης με ενότητα και αντιπαράθεση, αλλά πάντα με εμπιστοσύνη στο λαό, πρέπει να παλέψουμε αποφασιστικά ενάντια στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής που όλο και πιο συχνά εκδηλώνεται προκλητικά σ’ όλη τη χώρα.
Να γιατί πρέπει να ξεπεραστεί η λογική των εκλογικών αυταπατών και των μεταβατικών ή όποιων άλλων προγραμμάτων του αέρα, που αν δεν αναπαράγουν συνδιαχειριστικές αυταπάτες αποτελούν όχημα αναχώρησης μιας σειράς αριστερών δυνάμεων από τις πραγματικές απαιτήσεις της ταξικής πάλης.
Η κινηματική κάμψη των τελευταίων μηνών μπορεί και πρέπει να ξεπεραστεί και σ’ αυτό είναι πολύτιμη η κοινή δράση των οργανώσεων και των ανθρώπων που συνεχίζουν να υπερασπίζονται την υπόθεση της αριστεράς, της εργατικής τάξης και του λαού.
Η συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, σε πανελλαδικό επίπεδο τον Ιούνιο, μπορεί να συμβάλλει σε μια τέτοια κατεύθυνση. Δεν υποκύπτουμε! Ξέρουμε πως η ζωή και το μέλλον μας θα κριθεί στην αναμέτρηση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
