Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

14 Απρ 2013

Το κυπριακό δράμα δεν πτοεί τις αυταπάτες στη χώρα μας

Από τα χρόνια του προέδρου Βασιλείου, η κυπριακή αριστερά του ΑΚΕΛ (αδελφό κόμμα των ΚΚΕ- ΣΥΡΙΖΑ) αποτελεί βασικό κυβερνητικό κόμμα στην Κύπρο. Όλα αυτά τα χρόνια το ΑΚΕΛ διαχειρίστηκε ή συν-διαχειρίστηκε επανειλημμένως τα συμφέροντα της αεριτζήδικης κυπριακής αστικής τάξης, που φούσκωσε σε κάποιες συγκυρίες με τον αέρα των ξένων κεφαλαίων στις τράπεζές της.
Η μεγάλη γεωπολιτική σημασία της θέσης του νησιού, η ιστορία των αγώνων του κυπριακού λαού για ανεξαρτησία, ο Αττίλας, οι αγγλικές βάσεις, το παλλαϊκό ΟΧΙ στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο Ανάν, αλλά και η ένταξη στην Ευρωζώνη είναι κρίσιμα σημεία που συνθέτουν τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής ιστορίας της Κύπρου λίγο πριν φτάσουμε στις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων. Δεν ήταν το ΑΚΕΛ που στήριξε το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, παρότι σύρθηκε τελικά σ’ αυτή τη θέση από τον κόσμο του. Πολύ περισσότερο το ελλαδικό αδερφό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τότε ξεκάθαρα υπέρ του ιμπεριαλιστικού σχεδίου (δες απόφαση Κ.Π.Ε. του ΣΥΝ στις 14-4-2004). Το ΑΚΕΛ ήταν επίσης υπέρ της ένταξης στη λυκοσυμμαχία της Ε.Ε. και στο ευρώ, που ομολογουμένως έδωσε επιπλέον αέρα στη φούσκα της κυπριακής αστικής τάξης.
Η ανατροπή των παγκόσμιων συσχετισμών συντριπτικά εις βάρος των λαών μετά το '89-'90, που άλλωστε είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν, όχι μόνο δεν πτόησε την κυπριακή αριστερά του ΑΚΕΛ αλλά, αντίθετα, φούσκωσε εκλογικά τα πανιά της όσο αυτή υποτασσόταν στη γραμμή της βαθειάς πολυεξάρτησης, που με χαρακτηριστικό τρόπο, από ένα σημείο και μετά, έγινε στοιχείο της φυσιογνωμίας της κυπριακής αστικής τάξης. Μια αστική τάξη (όχι μοναδική άλλωστε) που όσο στριμωχνόταν τόσο άνοιγε δρόμους και έδινε ρόλους σε κάθε λογής ιμπεριαλιστές. Το πρόβλημα της κατοχής παραπέμφθηκε στις ιμπεριαλιστικές καλένδες των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, που σιγά σιγά μετεξελίχθηκαν στα σύγχρονα σχέδια Ανάν. Οι αγγλικές βάσεις, που κατέχουν σημαντικό τμήμα του κυπριακού εδάφους, έπαψαν να θίγονται πια. Ενώ η ένταξη στο ευρώ ενίσχυσε την έλξη των Ρώσων και άλλων οικονομικών μεγιστάνων προς τις κυπριακές τράπεζες. Παράλληλα οι Ρώσοι επενδύουν στο real estate και στον τουρισμό, ενώ οι σχέσεις των ορθόδοξων εκκλησιών, όπως και του αγιορείτη Εφραίμ, βοηθούν επίσης στη σύσφιξη με τη Ρωσία ανοίγοντας τις ορέξεις, που μάλλον χαλάστηκαν σημαντικά με τις τελευταίες εξελίξεις.

Οι αυταπάτες του ΑΚΕΛ υπηρετούν την αστική τάξη και διαλύουν το κίνημα
Όπως είπαμε, τη φούσκα, την παραγωγική αποδιάρθρωση και τη συνολική ιμπεριαλιστική υποθήκευση του νησιού δεν την ευλογούσαν μόνο οι ορθόδοξοι του κυπριακού κλήρου και οι ξενόδουλες πολιτικές ηγεσίες των καθαρόαιμων αστικών κομμάτων της Κύπρου σαν το ΔΗΣΥ του Αναστασιάδη. Το ίδιο το ΑΚΕΛ από τότε που στήριξε τον Βασιλείου, τον άνθρωπο της Δύσης και της Ανατολής των γκορμπατσοφικών χρόνων, στήριξε ανοικτά το στέριωμα στο σβέρκο του πολύπαθου κυπριακού λαού μιας αδίσταχτης, τυχοδιωκτικής, αεριτζήδικης και ξενόδουλης αστικής τάξης, όπως χαρακτηριστικά και τραγικά για τον κυπριακό λαό αποκαλύπτεται σήμερα. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως το συνειδητό ξεφούσκωμα της κυπριακής φούσκας από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές θα φέρει συνολική οικονομική καταστροφή, ενώ ταυτόχρονα ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου για την ίδια την κρατική υπόσταση και την ειρήνη στο νησί, που όχι μόνο δεν μπορεί να ελπίζει πλέον σε τραπεζικούς αέρηδες και φυσικά αέρια αλλά απειλείται κυριολεκτικά από τον άγριο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η περίφημη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του προέδρου Χριστόφια, στην οποία αναφέρονταν συχνά έως προσφάτως οι της αριστεράς μας στην Ελλάδα, αποδεικνύεται σήμερα από τα πράγματα -για όσους θέλουν να δουν την πραγματικότητα- αυτό που ήταν πάντα: μια επικίνδυνη αυταπάτη που αργά ή γρήγορα θα κατέληγε εδώ που κατέληξε.
Πανηγύριζε ο Χριστόφιας και άνοιγε την όρεξη στο ΣΥΝ και στον Τσίπρα για τα καμώματά του με τις ΑΟΖ και τις γεωτρήσεις που έστηνε ποντάροντας στους ιμπεριαλιστές. Αποδείχθηκε λίγος, όπως ήταν μοιραίο, και γι' αυτό δε φταίνε οι λειψές ικανότητές του να ξεγελάσει τους ιμπεριαλιστές με τη διπλωματία του. Αλίμονο στους λαούς και στις μικρές και φτωχές χώρες που ακουμπάνε τις τύχες τους στις πλάτες των ιμπεριαλιστών. Έστω κι αν για κάποια συγκυρία ευνοηθεί η αστική τάξη αυτών των χωρών, η πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού δε θ’ αργήσει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους σ’ ό,τι αφορά τη ζωή των λαών. Πόσο μάλλον σε φάση κρίσης. Πόσο μάλλον με τις λεγόμενες στρατηγικές συμμαχίες του ΑΚΕΛ με το σιωνιστικό Ισραήλ και παράλληλα με τις ΗΠΑ μέσω Noble, με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές μέσω ευρώ και με τους Ρώσους μέσω μιας σειράς άλλων σχέσεων. Και αυτή η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική εξελισσόταν την ώρα που οι αγγλικές βάσεις δεσπόζουν στην Κύπρο, το νησί είναι ουσιαστικά διχοτομημένο, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται και απειλεί με γενικότερη ανάφλεξη τη γύρω περιοχή και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία βρίσκεται τουλάχιστον πολύ πίσω από τις απαιτήσεις.
Θα σταθούμε σ’ αυτό το τελευταίο, που αφορά και το λαό μας, μιας και οι εξελίξεις από τη σύμπλεξη της κρίσης με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό δημιουργούν μια ζοφερή και επικίνδυνη κατάσταση για όλους τους γύρω λαούς.
Καταρχήν μέρος του προβλήματος των λαών και συνάμα της επικινδυνότητας των εξελίξεων είναι η κατάσταση στην αριστερά τουλάχιστον σε Ελλάδα και Κύπρο. Για την Κύπρο αναφερθήκαμε, έστω και συνοπτικά, στο (ζηλευτό για τους εγχώριους της αριστεράς μας) παράδειγμα του ΑΚΕΛ που διαπραγματεύεται σκληρά τα μνημόνια, διεκδικεί ΑΟΖ και λέει ΟΧΙ για να αποδεχτεί ουσιαστικά στη συνέχεια το τρισχειρότερο ΝΑΙ σε ό,τι πουν οι ιμπεριαλιστές. Και αλήθεια, με ποιους όρους ταξικής, πολιτικής και ιδεολογικής συγκρότησης θα μπορούσε να καλέσει το ΑΚΕΛ τον κυπριακό λαό να πει ένα πραγματικό ΟΧΙ στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση; Ένα τέτοιο ΟΧΙ θα σήμαινε ταυτόχρονα και άνοιγμα ενός δρόμου σύγκρουσης με ντόπιους και ξένους δυνάστες, ενός δρόμου ελπίδας για τον κυπριακό λαό (Ελληνοκύπριους – Τουρκοκύπριους) αλλά με μεγάλες απαιτήσεις που σαφώς υπολείπονται σήμερα. Ο κυπριακός λαός είναι φανερό πως βρίσκεται σήμερα με την πλάτη στον τοίχο και αρκετά πιο πίσω από την εποχή του ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Οι περιπέτειες του πολύπαθου αυτού λαού έχουν παίξει το ρόλο τους όπως και οι αρνητικοί συσχετισμοί παγκόσμια και στην περιοχή για τους λαούς. Όμως με δεδομένα όλα αυτά, πώς επέδρασε στην ταξική αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση του κυπριακού λαού και στην αναγκαία αντιιμπεριαλιστική του ενότητα με τους γύρω λαούς η πολιτική του ΑΚΕΛ, που είτε κυβερνούσε είτε επί δεκαετίες είναι ισχυρή πολιτική δύναμη στο νησί; Τι λογής αριστερά είναι αυτή που όσο δυναμώνει και φτάνει να κυβερνά οδηγεί στη διάλυση την όποια δυνατότητα αντίστασης του κυπριακού λαού;
Είναι φανερό πως η πολιτική του ΑΚΕΛ, που ποτέ δεν κριτικαρίστηκε αποφασιστικά από το ΚΚΕ και ήταν παράδειγμα προς μίμηση για το ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον σήμερα αρνητικό παράδειγμα για κάθε αριστερό κόμμα ειδικά της περιοχής μας. Όμως δυστυχώς κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Οι εναλλακτικές λύσεις που ανέφερε ο Στρατούλης του ΣΥΡΙΖΑ για το πραγματικό ΟΧΙ κάθε άλλο παρά παραπέμπουν στο έλλειμμα που αναφερόμαστε εμείς και είναι ξεκάθαρο σε όσους θέλουν να δουν στ’ αλήθεια και με ρεαλισμό την προοπτική των λαών.
Δυστυχώς, παρά την τραγωδία του κυπριακού λαού, οι αυταπάτες στη χώρα μας συνεχίζονται ακέραιες. Και όχι μόνο στην ανοιχτά φιλο-ιμπεριαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Τα σχέδια Β’ και τα κάθε λογής αριστερά κυβερνητικά προγράμματα (ΑΝΤΑΣΡΥΑ, ΚΚΕ και άλλοι) κάθε άλλο παρά νοιάζονται για τους υπάρχοντες συσχετισμούς και τη διάλυση του κινήματος και κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στην ταξική αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση των υπαρκτών διαθέσεων αντίστασης του λαού μας. Η συνδιαχείρηση της κρίσης με τις αστικές δυνάμεις διακηρύσσεται ανοιχτά πέρα από τα κυβερνητικά προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και από αυτά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των διαφόρων μετώπων. Το δε ΚΚΕ, όσο στριμώχνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και αντιμετωπίζει πλέον νέα εσωτερική κρίση, άλλο τόσο αποφεύγει να αντιπαρατεθεί μαζί του για τη φιλο-ιμπεριαλιστική και αντι-κινηματική συμπεριφορά του.
Το ΚΚΕ εξορκίζει συστηματικά την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, παρότι οι εξελίξεις βοούν, προκειμένου να δώσει εγγυήσεις στο σύστημα πως δε σκοπεύει να το θίξει με όρους πραγματικής ταξικής πάλης και όπως αυτή θέτει τα ζητήματα στη χώρα μας και στην εποχή μας. Ούτε βέβαια από πλευράς διαφωνούντων του ΚΚΕ διαμορφώνεται ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αριστερής πρότασης. Ενώ η πίεση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένει συστηματικά να δίνει εξετάσεις στο σύστημα και ταυτόχρονα να σπέρνει αυταπάτες, διαλύει συνειδήσεις και σπέρνει σύγχυση σε χιλιάδες αγωνιστές. Τελευταία, μετά και τη γερμανική επέλαση στην Κύπρο που στηρίχτηκε ανοιχτά και από τον Ολάντ, ενισχύθηκε σ’ όλη τη νότια Ευρώπη ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός και φούντωσε ξανά ο αντι-μερκελισμός και η συζήτηση για τη διάσπαση του ευρωπαϊκού βορά με το νότο, ακόμη άνοιξε ξανά η συζήτηση για τη διάσπαση της Ευρωζώνης. Έχουμε πει κάποια πράγματα γι’ αυτό και παλαιότερα και υπάρχει σε άλλες σελίδες της Π.Σ. σχετικό άρθρο. Εδώ θα πούμε μόνο πως είναι φανερό ότι στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, όσο η Γερμανία με το σκληρό πυρήνα ή με όποιες συμμαχίες πιέζει στην κατεύθυνση της οικονομικής αλλά και γεωπολιτικής της ισχυροποίησης μέσω του ευρώ, άλλο τόσο ανταγωνιστές ιμπεριαλιστές σαν τις ΗΠΑ θα βρίσκουν ευκαιρία να αξιοποιούν ρήγματα που δημιουργούν οι έντονες πιέσεις της σε αστικές τάξεις μιας σειράς χωρών του ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνο.
Είναι προφανές πως ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εκφράσει πλέον συγκεκριμένα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, όταν λέει ότι θα πάει και με το διάβολο υμνώντας τον Ομπάμα, προκειμένου να διαπραγματευτεί τάχα σθεναρά σαν τον σύντροφο Χριστόφια. Στην ίδια βάση, με αφορμή και την ευρωπαϊκή λεηλασία της Κύπρου που οπωσδήποτε δημιουργεί ένα κλίμα, ειδικά στην Ελλάδα διατυπώνεται τελευταία το «όχι στο ευρώ με κάθε τίμημα» απ’ όλες τις τάσεις άλλωστε και σε πνεύμα ενότητας, όπως τονίζει και φροντίζει γι’ αυτό ο Π. Λαφαζάνης.
Συντεταγμένα ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του αρχηγού του Αλ. Τσίπρα ξανατοποθετείται για το ευρώ, εγκαταλείποντας τη θέση του Γενάρη «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα» με την οποία έκλεισε η σχετική Βαβυλωνία της προηγούμενης περιόδου. Στη σχετική συνέντευξη της Τετάρτης 3/4 ο Τσίπρας διατύπωσε τη θέση πως ανατριχιάζει με το «πάση θυσία στο ευρώ»!! Έδωσε σ’ όλους να καταλάβουν πως η τοποθέτησή του έχει αναλογίες με 'κείνη του Δασκαλόπουλου, που μιλώντας την ίδια μέρα στους ανταποκριτές ξένου Τύπου υπερθεμάτισε υπέρ των απολύσεων στο δημόσιο αλλά μίλησε για την ανάγκη αναθεώρησης του προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης της χώρας σε συμφωνία βέβαια με την τρόικα, ενώ ταυτόχρονα τόνισε τη διάσπαση βορά νότου της Ευρωζώνης και τους κινδύνους για το ευρώ.
Στο ίδιο κλίμα, άλλωστε, είχε προηγηθεί η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Κεδίκογλου ότι «φετίχ είναι η Ελλάδα» απαντώντας στην ερώτηση αν το ευρώ είναι φετίχ. Είναι φανερό πως ο λεγόμενος ευρω-σκεπτικισμός που αναπτύσσεται τον τελευταίο καιρό πρέπει να διαβαστεί από πολλές πλευρές για να βγουν τα σωστά συμπεράσματα.

Οι άνεμοι του συστήματος είναι άγριοι και σφοδρά αντιλαϊκοί
Σίγουρα η ωμότητα με την οποία επέβαλαν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές την απόφασή τους για καταστροφή του τραπεζικού συστήματος και, κατά συνέπεια, της οικονομίας της Κύπρου αποκαλύπτει πως η επέλαση της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας μπαίνει σε νέα φάση αγριότητας. Απ’ αυτή την άποψη οι λαοί οργίζονται και καταρρίπτονται πλήρως οι αυταπάτες περί των νέων ανέμων που έως πρόσφατα διέδιδε πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το να αντικατασταθούν οι αυταπάτες για τον Ολάντ από νέες, ακόμη πιο επικίνδυνες, για τον Ομπάμα είναι κάτι που δεν πρέπει ο κόσμος της αριστεράς να το αφήσει να περάσει και να αφοπλίσει τις συνειδήσεις ιδιαίτερα των νέων αγωνιστών, που δεν έχουν βιώσει τις σπουδαίες μάχες που έχει δώσει το λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη χώρα μας.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν κατάφερε μέχρι στιγμής την παγκόσμια κυριαρχία αλλά συνεχίζει να ηγείται του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού άρματος παγκοσμίως με πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιμπεριαλιστική λεηλασία του κόσμου της δουλειάς και των εξαρτημένων χωρών. Ταυτόχρονα συνεχίζει να είναι η μεγαλύτερη πραγματική και όχι φανταστική απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Ειδικά στην περιοχή μας δρα διακριτικά ή θορυβώδικα συνεχώς και δεν παύει να είναι αδίστακτος για την προάσπιση των συμφερόντων του. Αντίστοιχα έχουν αποκαλυφθεί εδώ και δεκαετίες τόσο ο ρώσικος όσο και ο κινέζικος ιμπεριαλισμός πρώτα πρώτα στους λαούς τους και όχι μόνο. Η περίπτωση της Κύπρου και πάλι είναι εξόχως διδακτική. Άλλωστε τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι ιμπεριαλιστές είναι φονιάδες και ληστές των λαών, ότι κανένας λαός δεν ωφελήθηκε αφήνοντάς τους ν’ αλωνίζουν στη χώρα του, είναι πολλά. Αλλιώς βέβαια τίθενται τα πράγματα για τις αστικές τάξεις που τους έλαχε να είναι εξαρτημένες και που, παρότι στριμώχνονται, είναι υποχρεωμένες ν’ αναπαράγουν το πλαίσιο της εξάρτησής τους.
Στις άγριες εποχές που ήρθανε, δεν είναι έξω από τη λογική των πραγμάτων οι προσπάθειες των αστικών τάξεων να πατήσουν σε δυο ή περισσότερες βάρκες. Για την ελληνική περίπτωση γενικά ισχύει το “ανήκωμεν εις την Δύσιν”, για το οποίο έχουμε αναφερθεί. Όμως και οι δύο πλευρές της Δύσης (ΗΠΑ-Ε.Ε.) όσο φαίνεται να συγχρωτίζονται άλλο τόσο ενδέχεται ν’ αποκλίνουν και μάλιστα απότομα.
Η περίπτωση της Κύπρου -με περισσότερες βέβαια εξαρτήσεις ελέω πολυδιάστατης «αριστερής» διαχείρισης- είναι πάλι εξόχως διδακτική και σ’ ό,τι αφορά τις ίδιες τις αστικές τάξεις. Δύσκολοι καιροί για όλους. Μα εμάς θα συνεχίσει να μας ενδιαφέρει η προοπτική των λαών. Ο κόσμος της δουλειάς έχει αντικειμενικά ανάγκη ζωής να βρει δρόμους για ν’ ανατρέψει αυτά που ήδη έχει υποστεί από την ξέφρενη επίθεση του κεφαλαίου στο βωμό της κρίσης του. Επίθεση που εξελίσσεται συνάμα με την κρίση-ευκαιρία για το κεφάλαιο και στο πλαίσιο της στρατηγικής του επίθεσης, που αξιοποιεί την υποχώρηση των κινημάτων των λαών.
Σ’ αυτή την υποχώρηση οφείλουμε όχι μόνο να βάλουμε φρένο μα και να συμβάλουμε για την αντιστροφή αυτής της πορείας. Δυνάμεις που αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα της άγριας ταξικής σύγκρουσης, που είναι σ’ εξέλιξη, δεν μπορούν και δεν θέλουν να συμβάλουν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Και είναι ανάγκη να αποκαλύπτονται αποφασιστικά.