ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ Ενισχυμένες οι Αγωνιστικές Κινήσεις

Στις φοιτητικές εκλογές του 2013, οι Αγωνιστικές Κινήσεις μπορούν να υπερηφανεύονται ότι υλoποίησαν στο ακέραιο των δυνατοτήτων τους το σύνθημα της πανελλαδικής προκήρυξής τους για τις εκλογές: «να δώσουμε την πολιτική μάχη». Όχι χωρίς προβλήματα και αναντιστοιχίες, αλλά συντεταγμένα και δυναμικά, ενιαία και πολιτικά, οι Αγωνιστικές Κινήσεις κατέγραψαν ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα μέσα στο φοιτητικό κίνημα και την Αριστερά.Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, με πλατιά απεύθυνση στους φοιτητές, έθεσαν το ζήτημα της μαζικής αντίστασης και πάλης. Το ζήτημα της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος σε αγωνιστική κατεύθυνση, ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, ενάντια στην κηδεμονία των ΕΕ-ΔΝΤ. Και σε όσους επέλεξαν να μας ψηφίσουν, αλλά και σε όσους μας άκουσαν και τελικά μας απέρριψαν, το πολιτικό μήνυμά μας ήταν σαφές και καθαρό: μονόδρομος για τους φοιτητές είναι η ανασυγκρότηση των συλλόγων και η οικοδόμηση μαζικού κινήματος – άλλη λύση, εκλογική ή διαχείρισης, δεν υπάρχει.
Με το τρίπτυχο «χθες ο νόμος-πλαίσιο, σήμερα το σχέδιο “Αθηνά”, αύριο οι διαγραφές και τα δίδακτρα», ανοίξαμε στους φοιτητές τα κύρια ζητήματα που αποτελούν αιχμές πάλης για το φ.κ. αυτή την περίοδο. Τα ζητήματα εκείνα τα οποία συμπυκνώνουν την πολιτική που πετάει έξω από τα ΑΕΙ-ΤΕΙ τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων και αποτελούν κρίσιμους στόχους που πρέπει να αναδείξει το φοιτητικό κίνημα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν την ανάγκη να στηριχθούν τα όργανα πάλης των φοιτητών, οι σύλλογοι, τα ΔΣ και πάνω από όλα οι γενικές συνελεύσεις. Ανέδειξαν τη σημασία των εκλογών ως διαδικασία του συλλόγου και όχι ως πανηγύρι ή αντιγραφή των βουλευτικών εκλογών. Αντιστάθηκαν στο ρεύμα της αντιδραστικής, φασίζουσας λογικής τού «έξω οι παρατάξεις και τα κόμματα από το πανεπιστήμιο», η οποία κερδίζει έδαφος και προμοτάρεται από το σύστημα. Αρνήθηκαν να πατήσουν την μπανανόφλουδα, όπως πολλές αριστερές δυνάμεις, με προεξάρχουσες τις ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ, οι οποίες αποδέχονται το αντιπαραταξιακό κλίμα, εμφανίζονται ως δήθεν «ανεξάρτητες και χωρίς κομματικές γραμμές». Στην πραγματικότητα πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται, ανοίγοντας την κερκόπορτα για την επίθεση ενάντια στο οργανωμένο φ.κ.
Πρωτοφανής ήταν η απαξίωση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και στις δομές του στις φετινές φοιτητικές εκλογές. Το κύριο πολιτικό ζήτημα που αναδείχθηκε από τη δράση όλων των πολιτικών δυνάμεων ήταν αυτό της αποχής. Που για ακόμα μία χρονιά, και πλέον πολύ πιο έντονα, αναδείχθηκε «νικητής» των εκλογών. Αποτέλεσμα αυτού που ονομάσαμε «εικονικός συνδικαλισμός», η τεράστια αποχή (η συμμετοχή έπεσε πλέον κάτω από το μισό σε πολλές σχολές), χτυπάει το καμπανάκι στο φ.κ.: η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων είναι πλέον φανερή στον καθένα και η αποσυγκρότηση των συλλόγων δεν μπορεί να κυφτεί πλέον. Ήρθε ο καιρός η φοιτητική Αριστερά να αναγνωρίσει την κατάσταση και να κάνει την αυτοκριτική της. Εμείς ως Αγωνιστικές Κινήσεις, ανοιχτά και σε όλους τους τόνους, αναγνωρίσαμε την ανάγκη για αλλαγή ρότας στο φ.κ. Έχουμε θέσει ως στόχο της παρέμβασής μας την ουσιαστική και στη βάση συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα πραγματικά, καθημερινά προβλήματα και στη σύνδεση αυτών με ουσιαστιό τρόπο με τη γενική πολιτική κατάσταση.

Οι υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς μένουν κυρίως στην αύξηση των ποσοστών (παραβλέπουν την πτώση σε ψήφους, οπότε ας μην πανηγυρίζουν τόσο πολύ), χωρίς να αναγνωρίζουν το πρόβλημα και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους απέναντι στην κατάσταση. Δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο από όλους αυτούς που έχουν υπονομεύσει το φοιτητικό κίνημα και βοηθήσει με τις συμπεριφορές τους να δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση. Για εμάς, κανένα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να κρύψει την αποσυγκρότηση που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα και τις ευθύνες που έχουν οι δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτό.
Πάνω από όλα, οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν στους φοιτητές που επηρεάζουν την ανάγκη για την οικοδόμηση ενός άλλου πολιτικού ρεύματος μέσα στις σχολές, ως αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Ενός πολιτικού ρεύματος αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιδιαχειριστικού. Κόντρα στην επίθεση του κεφαλαίου, στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, στην αριστερή συνδιαχείριση της κρίσης. Για ένα φ.κ. ανεξάρτητο από τους κρατικούς μηχανισμούς και μακριά από τη συνδιοίκηση και τις προτάσεις εκλογίκευσης του βάρβαρου συστήματος. Για την οικοδόμηση ενός φ.κ. στο πλευρό του λαϊκού κινήματος, ενεργό κομμάτι ενός πλατιού Μετώπου Αντίστασης.
Αυτή την πολιτική αντίληψη στήριξαν σχεδόν 700 φοιτητές σε 40 σχολές ΑΕΙ και ΤΕΙ, σε 9 πόλεις, αποτυπώνοντας για ακόμα μια χρονιά την ανοδική πορεία των Αγωνιστικών Κινήσεων. Συγκροτώντας έτσι ένα μικρό, αλλά διακριτό και πανελλαδικό πλέον πολιτικό ρεύμα μέσα στο φοιτητικό κίνημα, το οποίο έχει κατοχυρώσει τα τελευταία χρόνια μέσα στο κίνημα και στα μέτωπα πάλης την παρουσία του. Μακριά από εμάς οι πανηγυρισμοί. Για εμάς το ζητούμενο είναι η επόμενη μέρα και γι’ αυτό συμμετέχουμε στις εκλογές, για να διαμορφωθούν καλύτεροι όροι μέσα στους συλλόγους για την πάλη των φοιτητών. Όμως το αποτέλεσμα των Αγωνιστικών Κινήσεων ήταν συνολικά θετικό σε μια δύσκολη συγκυρία και κόντρα στο ρεύμα της αποσυγκρότησης – και αυτό έχει ιδιαίτερη αξία.
Οι δυνάμεις του συστήματος, ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, εμφανίζουν σημαντικές απώλειες και χρεώνονται την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης. Η ΔΑΠ δείχνει να έχει σημαντική πτώση (θυμίζει τη φθορά επί κυβέρνησης Καραμανλή), όμως παραμένει ο κύριος μοχλός έκφρασης της συστημικής πολιτικής μέσα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Εκφράζει ένα σημαντικό κομμάτι φοιτητόκοσμου που εκτός από πελατειακές λογικές επιθυμεί την «τάξη και ασφάλεια» στις σχολές. Αντίθετα, η ΠΑΣΠ είναι σε φάση διάλυσης, και το εκλογικό αποτέλεσμα (μεγάλη πτώση) μάλλον... θετικό μπορεί να απολογιστεί, καθώς η ανυποληψία της στις φοιτητικές μάζες είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Οι δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς καρπώθηκαν το κλίμα δυσαρέσκειας – όμως σε καμία περίπτωση τα τραπεζάκια τους τη μέρα των εκλογών δεν έσφυζαν από ζωή και αγωνιστικότητα. Η ΠΚΣ (ξεχασμένο όνομα που θυμόμαστε πλέον μόνο στις εκλογές) κατόρθωσε να ανακόψει τη συνεχή πτώση της που υπήρχε τα τελευταία χρόνια στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Παρά το θετικό αποτέλεσμα, τα προβλήματα παραμένουν: πέρα από την πλήρη απομόνωση των ΚΝΕ/ΜΑΣ από τις διαδικασίες του φ.κ., προστέθηκε η αντανάκλαση των εσωκομματικών προβλημάτων του ΚΚΕ – κάποιος παρατηρητικός μπορούσε ήδη να διακρίνει σαφή δείγματα. Είναι λοιπόν πιθανό να ξεχαστεί σύντομα το θετικό αποτέλεσμα της ΠΚΣ.
Στον αντίποδα της Αριστεράς, η ΑΡΕΝ φάνηκε ανήμπορη να εφκράσει το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις σχολές (εμφάνισε υποχώρηση), καθώς είναι κοινό μυστικό ότι τα σχήματα της ΑΡΕΝ έχουν ανυπαρξία δράσης και κατεβαίνουν μόνο για τις φοιτητικές εκλογές στους συλλόγους. Έτσι η ΕΑΑΚ κατάφερε να εκφράσει ένα σημαντικό μέρος του ρεύματος αυτού, πέρα από τη δική της ιδιαίτερη συκγρότηση, η οποία είναι σημαντική. [Μάλιστα, δείχνει να υπάρχει η άνοδος της τάσης εκείνης (ΑΡΑΝ) που πλησιάζει περισσότερο στον αριστερό διαχειριστικό λόγο και όχι της νΚΑ] – στη Θεσσαλονίκη, επιβεβαιώστε αν ισχύει και σε αθήνα, αλλιώς αποσύρτε το. Συνολικά, η εικόνα του φοιτητικού κινήματος είναι πολύ πίσω όχι μόνο από τη δυναμική που εμφανίζει η ΕΑΑΚ, αλλά όλες οι αριστερές δυνάμεις παρμένες ως σύνολο.
Τέλος, μπορεί η Χρυσή Αυγή να μην εμφανίστηκε, όπως φημολογούνταν, στις σχολές, όμως σίγουρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις γι’ αυτό – η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της απαξίωσης των συλλόγων δίνει «κενό χώρο». Πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες μέσα στο φοιτητικό κίνημα για να την «καλωσορίσουμε».
Συνολικά, οι Αγωνιστικές Κινήσεις από καλύτερες θέσεις μπορούν να συνεχίσουν τη μάχη, και αυτό είναι ευθύνη τους απέναντι στον κόσμο που τις στήριξε. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις έχουν ευθύνη να ενισχύσουν τα σχήματα και τα συντονιστικά τους, να ενισχύσουν τη διαδικασία πανελλαδικοποίησής τους, να οξύνουν τα αντανακλαστικά τους. Η διέξοδος βρίσκεται στην οικοδόμηση των εστιών αντίστασης και των μετώπων πάλης, στη σύνδεση της ολοένα και πιο δύσκολης φοιτητικής καθημερινότητας με τα γενικά πολιτικά ζητήματα. Στην ουσιαστική, πραγματική οικοδόμηση σχέσεων με τους φοιτητές και στην προώθηση της κοινής δράσης. Σε αυτό το πεδίο, να τιμήσουμε τις ψήφους που λάβαμε.