Για την εσωτερική αντιπαράθεση στο ΚΚΕ

Η όξυνση της εσωκομματικής αντιπαράθεσης στο ΚΚΕ έχει γίνει αντικείμενο ποικίλων σχολιασμών αλλά και (α)πολιτικών κουτσομπολιών από διάφορους χώρους μέχρι τον αστικό τύπο. Σε αυτό έχει συνεργήσει και ο χειρισμός του ΠΓ του ΚΚΕ, το οποίο, μέσω τοποθετήσεων κορυφαίων στελεχών του, με μπόλικη εξαλλοσύνη, ταμπουρώνεται γύρω από το γνωστό και απολίτικο παιχνίδι της παγκόσμιας συνομωσίας «ενάντια στο κόμμα» και της ποινικοποίησης των αμφισβητήσεων, για να παρακάμψει τα πολιτικά ζητήματα.
Δε μας ενδιαφέρουν καθόλου τα κουτσομπολιά και ο πόλεμος χαρακωμάτων μηχανισμών. Μας ενδιαφέρουν μόνο τα πολιτικά ζητήματα που έχουν αναδειχθεί. Σε αυτά, λοιπόν, έχουμε να πούμε τα εξής:

Για την εξάρτηση και τις αυταπάτες
Είναι γνωστή η άποψή μας και δε θα επανέλθουμε αναλυτικά. Αυτό που θέλουμε να πούμε, όμως, είναι πως φαίνεται καθαρά πια, ότι η θέση του ΚΚΕ για την «ενδιάμεση θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα» και τις σχέσεις «ανισότιμης αλληλεξάρτησης» συντρίβει τη ραχοκοκαλιά της λενινιστικής ανάλυσης, ότι ο κόσμος χωρίζεται σε μια χούφτα χώρες-ληστές και στις υπόλοιπες- αποικίες και εξαρτημένες. Αυτή η αναθεωρητική θέση –γνωστή στους κύκλους του ρεφορμισμού εδώ και δεκαετίες- οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη θεωρία του υπεριμπεριαλισμού, της παγκοσμιοποίησης, των ολοκληρώσεων και τελικά, της αποδοχής του καπιταλιστικού μονόδρομου, καθώς αυτό το σύστημα συνεχίζει (με βάση αυτή τη θεώρηση) να αναπτύσσεται, να ολοκληρώνεται, να έχει, δηλαδή, προοδευτικά (με την ιστορική έννοια) χαρακτηριστικά. Δεν είναι τυχαία η τάση του τροτσκισμού (που πρώτος προσέγγισε τέτοιες τοποθετήσεις) όχι απλώς να στηρίζει λογικές ταξικής συνεργασίας, αλλά να εντάσσεται στη σοσιαλδημοκρατία, για να την αλώσει (τάχα) μέσω της γνωστής λογικής του εισοδισμού.
Ταυτόχρονα, η αποδοχή από τη μη χειραφετημένη από το σύστημα, ρεφορμιστική αριστερά των αστικών παραμυθιών της «ισχυρής» και «θωρακισμένης στην κρίση» Ελλάδας έρχεται τώρα να συγκρουστεί με τη σκληρή πραγματικότητα. Και η ρεφορμιστική αριστερά συνεχίζει να παραμυθιάζει με τα ίδια συστημικά ιδεολογήματα, γιατί απλώς δε θέλει να πάρει το βάρος των καθηκόντων που γεννάει η πραγματικότητα. Αξίζει κάποιος να διαβάσει την αναφορά της ΓΓ του ΚΚΕ στο παραπάνω άρθρο σε σχέση με την εξάρτηση. Και θα διαπιστώσει τη δυσκολία να διατυπώσει καθαρά αυτό που θέλει να πει, να συμβιβάσει τη γραμμή με την πραγματικότητα.
Λέει το ΚΚΕ, ότι η επίθεση είναι ίδια σε όλον τον κόσμο. Είναι η μισή αλήθεια! Ναι, υπάρχει, ασφαλώς, μια τεράστια στρατηγική και ενιαία επίθεση του ιμπεριαλισμού – καπιταλισμού απέναντι τους λαούς και στην εργατική τάξη σε όλον τον κόσμο. Μόνο που, αν το ένα αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής είναι η μεταφορά πλούτου από κάτω προς τα πάνω σε κάθε χώρα, το άλλο είναι η μεταφορά πλούτου από μέσα προς τα έξω, από τις εξαρτημένες χώρες δηλαδή στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Με άλλα λόγια, το βάθος, η ένταση και οι συνέπειες της επίθεσης αυτής δε θα είναι ίδια στο Μάλι, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γερμανία. Ας μας εξηγήσει το ΚΚΕ τι έγινε στο Μάλι. Μήπως (έτσι ψυχρά και ουδέτερα) η «σύγκρουση δύο κεφαλαίων»; Και γιατί αυτή η σύγκρουση δεν έγινε στο έδαφος της Γαλλίας αλλά στο έδαφος του Μάλι; Γιατί το κυπριακό κεφάλαιο δεν κούρεψε τις καταθέσεις των γερμανικών τραπεζών επί γερμανικού εδάφους; Γιατί η ελληνική τρικομματική δεν πάει να επιβάλει λύσεις και ντιρεκτίβες στη Γαλλία και στη Γερμανία; Και όλη αυτή η εικόνα είναι απλώς απεικόνιση της «ανισοτιμίας» ή της επικυριαρχίας του ιμπεριαλισμού πάνω στις εξαρτημένες χώρες;
Για να τελειώνει με τη λενινιστική ανάλυση, το ΚΚΕ λέει ότι η θεωρία της εξάρτησης οδηγεί αντικειμενικά σε συνεργασία με την αστική τάξη! Αλήθεια, ε; Θα του ζητούσαμε «διευθύνσεις και τηλέφωνα». Γιατί εμείς ξέρουμε ότι το ΚΚΕ έκανε το ΔΣΕ το 46-49, έχοντας στη φαρέτρα του αυτή την ανάλυση, όταν οι θλιβεροί και… καθαροί ταξικοί Αρχειομαρξιστές έκαναν τα γνωστά αίσχη. Γιατί εμείς ξέρουμε ότι από τη δεκαετία του 60, η Αναγέννηση κριτίκαρε σφόδρα την παραχάραξη της ανάλυσης της εξάρτησης, μια παραχάραξη που έκανε το… ΚΚΕ, ακριβώς για να βρει τμήματα της αστικής τάξης να συνεργαστεί. Για αυτό δεν πρόκειται να μας δώσουν «διευθύνσεις και τηλέφωνα». Γιατί θα έπρεπε να μας δώσουν τις δικές τους διευθύνσεις και τα δικά τους τηλέφωνα. Και εδώ κολλάει κάτι σωστό που έχει πει τελευταία η ΓΓ του ΚΚΕ. Ότι «οι επαναστάτες μπορεί να γίνουν οπορτουνιστές, αλλά οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες»…
Αντίστοιχα, είναι τραγικό να εγκαλεί το ΚΚΕ –χωρίς ίχνος αυτοκριτικής- οποιονδήποτε άλλον για εκλογικές αυταπάτες, όταν ήταν το κόμμα που κάθε λίγο και λιγάκι ζητούσε εκλογές την τελευταία τριετία. Είναι τραγικό να συνεχίζει να εγκαλεί οποιονδήποτε άλλον για λογικές συνδιαχείρισης, όταν είναι χωμένο μέχρι τα μπούνια σε όλες τις δομές συνδιοίκησης του αστικού κράτους…

Από ποια μπάντα γίνεται η εσωκομματική κριτική;
Η καθοδήγηση του ΚΚΕ ζητούσε εκλογές και κατόπιν κατήγγειλε τις εκλογικές αυταπάτες. Ελεγε πως είναι λάθος η στόχευση των μνημονίων και έκανε (με πολλά ταρατατζούμ) κοινοβουλευτική παρέμβαση για την κατάργησή τους. Διαχωρίστηκε από το στόχο «να πέσει η κυβέρνηση», για να τον προβάλει ως κεντρικό κάποια περίοδο και να αντιστρέψει ξανά τη στάση του αργότερα. Κατήγγειλε για παρακμή και διάλυση τα σωματεία που δεν έλεγχε και ακολουθούσε την ίδια «κοινοβουλευτική» και διαλυτική τακτική σε αυτά που έλεγχε.
Οι απανωτές κωλοτούμπες αυτού του κόμματος μπέρδεψαν απόλυτα τη βάση του –είτε το κομμάτι που συμφωνεί με την ηγεσία είτε αυτό που την αμφισβητεί. Αποτέλεσμα ήταν να διαβάζει κανείς και να ακούει από τα μέλη του ΚΚΕ μια πανσπερμία προσεγγίσεων, πολλές από τις οποίες δείχνουν πλήρη ιδεολογική και πολιτική σύγχυση. Είναι αλήθεια, ότι μεγάλο μέρος της αμφισβήτησης των Θέσεων γίνεται από πιο δεξιά μπάντα, από μια γραμμή που υπερασπίζεται ανοιχτά το «ειρηνικό πέρασμα» και παραπέμπει και σήμερα στον κυβερνητισμό. Η καθοδήγηση, λοιπόν, του ΚΚΕ κάνει κάτι που ξέρει καλά να κάνει… Εκμεταλλεύεται την ύπαρξη αυτής της δεξιάς τάσης, για να τσουβαλιάσει σε αυτήν ΟΛΕΣ τις φωνές αμφισβήτησης (ανεξάρτητα προσανατολισμού και αφετηρίας), «ποινικοποιώντας» πολιτικά με αυτόν τον τρόπο και τις (από τα αριστερά) κριτικές που υπάρχουν αλλά και όλους τους υγιείς προβληματισμούς για την κατάσταση και τα καθήκοντα του κινήματος.
Από αυτή την άποψη, στον εσωτερικό διάλογο του ΚΚΕ έχει αναδειχτεί και το ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας. Δε θα τοποθετούμασταν στο ζήτημα, αν ο τρόπος που έχει τεθεί αφορούσε μόνο το ΚΚΕ. Η πραγματικότητα είναι, όμως, ότι αυτά που γράφονται λειτουργούν συκοφαντικά για την ίδια την ιδέα και τη φυσιογνωμία της οποιασδήποτε κομμουνιστικής οργάνωσης.
Καταρχήν, θα θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι το τμήμα της καθοδήγησης του ΚΚΕ που διαφωνεί με τη σημερινή γραμμή άργησε να συγκινηθεί για το έλλειμμα δημοκρατίας στο ΚΚΕ. Πότε ακριβώς διαφοροποιήθηκε με τα κορδόνια σε διαδηλώσεις, με τραμπουκισμούς και συκοφαντίες του μηχανισμού του ΚΚΕ στο παρελθόν απέναντι σε αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς; Ή μήπως η χρησιμοποίηση των μέσων αυτών είναι καλή, όταν τα θύματα είναι άλλοι, και κακή, όταν τα θύματα είναι οι ίδιοι;
Για τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ στο ζήτημα αυτό, θα παραθέσουμε δύο δηλώσεις. Η μία είναι η παρακάτω απίστευτη τοποθέτηση της ΓΓ του ΚΚΕ:
«Η πιο ουσιαστική κριτική και βαθιά είναι όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί τότε μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά, όχι αυτός που διαφωνεί, αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί να κρίνει γιατί κυριαρχεί η διαφωνία του»! («Ριζοσπάστης», 2 Απρίλη, «Αποσπάσματα από την παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Συνδιάσκεψη της ΚΟ Αττικής»)
Η άλλη είναι η γνωστή τοποθέτηση που έχουν κάνει κατ’ επανάληψη στελέχη του ΠΓ του ΚΚΕ ότι «δεν συνεργάζονται με αυτούς που έχουν φύγει από το κόμμα και έχουν κάνει φορέα» (ενώ αυτοί που καταφέρονταν ενάντια στη δικτατορία του προλεταριάτου και στην αναγκαιότητα ύπαρξης Κομμουνιστικού Κόμματος έγιναν από… οπορτουνιστές επαναστάτες και βρίσκονται τώρα στην καθοδήγηση του ΚΚΕ!).
Οι παραπάνω τοποθετήσεις στερούνται σοβαρότητας και δε χρίζουν σχολιασμού. Θα παρατηρήσουμε μόνο δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι με όλα αυτά τα περίεργα, η καθοδήγηση του ΚΚΕ ζητάει από τα μέλη, ουσιαστικά, λευκή επιταγή να κάνει στο μέλλον ό,τι θέλει, αφού το μόνο κριτήριο είναι κανείς να συμφωνεί με αυτήν και να παραμένει στο ΚΚΕ. Το άλλο που θέλουμε να πούμε προς ΟΛΕΣ τις κατευθύνσεις, προς το σύνολο των οργανώσεων της αριστεράς, είναι ότι η εποχή πιέζει και θέτει ζητήματα. Τα υπάρχοντα κόλπα, οι κομματικοί χουλιγκανισμοί και οι μεταφυσικές – ιδεαλιστικές προσεγγίσεις αποθέωσης μηχανισμών και εικονικής επάρκειας όχι μόνο δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα, αλλά μπλοκάρουν την κίνηση των μαζών και λειτουργούν συκοφαντικά για τα οράματα και τη φυσιογνωμία της κομμουνιστικής αριστεράς.
Με άλλα λόγια, η κουβέντα έχει ανοίξει παντού! Κανένας δε θα μπορέσει να την αποφύγει!