ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΜΜΕ

Το τελευταίο καιρό η συμπεριφορά του συστήματος απέναντι στη Χρυσή Αυγή έχει δύο πλευρές, με ένα κοινό στόχο όμως. Η μία είναι αυτή όπου προβάλλεται με αρνητικό τρόπο η δράση της, όχι τόσο για να καταγγελθεί αλλά για να ταυτιστεί με τμήματα του λαού και της νεολαίας που αντιστέκονται, σε πλήρη εφαρμογή της θεωρίας «της βίας των άκρων». Με τη θεωρία αυτή έπαιξε ο Πρετεντέρης στη στήλη του στα ΝΕΑ, όπου ευθέως ταύτιζε την Αριστερά, δια μέσου του ΣΥΡΙΖΑ, με τη Χρυσή Αυγή. Είναι γνωστό το λογοπαίγνιο με το όνομα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Κασιδιάρη όπου παρουσιάζονται σαν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η άλλη πλευρά αφορά την προσπάθεια να της φτιάξουν ένα φιλολαϊκό και πατριωτικό προφίλ. Είναι έντεχνος ο τρόπος και η επιλογή των αποσπασμάτων των ανακοινώσεών της, που προβάλλονται έτσι ώστε να μοιάζουν σαν συνέχεια ή παρόμοιες με αυτές της Αριστεράς. Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό ανέλαβε ο άλλος στυλοβάτης του συστήματος αντιμερκελιστής Τράγκας, των γνωστών δημοκρατικών και φιλεργατικών πεποιθήσεων. Σε μια εκπομπή του κάλεσε αποκλειστικά τέσσερις εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής, δίνοντάς τους την ευκαιρία, και προφυλάσσοντάς τους από κακοτοπιές, να παρουσιαστούν σαν τα καλά παιδιά του λαού που νοιάζονται και αγωνίζονται γι’ αυτό τον τόπο.
Η Χρυσή Αυγή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στο σύστημα. Καλείται να παίξει το ρόλο του ελέγχου της οργής του λαού και της νεολαίας με ποικίλους τρόπους. Ή με την τρομοκρατία απέναντι στα πιο αδύναμα αλλά και στα αγωνιζόμενα τμήματα του λαού ή οδηγώντας αυτή την οργή σε κανάλια ανώδυνα και βολικά γι’ αυτό. Η ιδιαίτερα προβεβλημένη βίαιη συμπεριφορά της στο δρόμο και στην κοινωνία ευθυγραμμίζεται πλήρως με τη στάση της στη Βουλή. Χτυπάει τα θύματα της επίθεσης του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, ενώ στηρίζει τις επιλογές των τελευταίων στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, μη διστάζοντας να ευθυγραμμιστεί με τα κυβερνητικά κόμματα σε σημαντικά ζητήματα και καλώντας για την τήρηση της μνημονιακής νομιμότητας. Η Χρυσή Αυγή λοιπόν παίζει μια χαρά το ρόλο της στα πλαίσια της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής και της πολιτικής. Αυτό που μάλλον χρειάζεται επαγρύπνηση είναι ο ρόλος που της επιφυλάσσουν για το μέλλον. Αν όχι σε αυτή την ίδια ίσως σε κάποια άλλα φασιστικά μορφώματα που μπορεί να προκύψουν και από στελέχη της. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή που τα πράγματα θα είναι δύσκολα για το σύστημα από πλευράς αντιδράσεων του λαού να κληθούν να παίξουν οι φασίστες ένα πιο ιδιαίτερο ρόλο στη κεντρική πολιτική σκηνή. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να είναι πιο ελεγχόμενοι και να αποκτήσουν ένα πιο σοβαρό πολιτικό πρόσωπο από αυτό του μαντρόσκυλου. Το έργο αυτό αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ (ντόπια και διεθνή) είτε πιέζοντάς την είτε χαϊδεύοντάς την.
Υπάρχει βέβαια και η πλευρά του λαού που σε πολλές περιπτώσεις την αντιμετωπίζει εχθρικά και εκδιώκοντάς την. Παίζει και η Χρυσή Αυγή με τη φιλανθρωπία (και όχι αλληλεγγύη), όπως παίζουν πολλοί συστημικοί παράγοντες, παριστάνοντας όμως τους συμπαραστάτες με ξένα λεφτά. Στη Θάσο λοιπόν εκδιώχθηκαν. Ο λαός εκεί δεν δέχτηκε και δεν επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να φορέσει το φιλολαϊκό προσωπείο της και την έδιωξαν, καταγγέλοντάς την για αυτό που πραγματικά είναι.
Αυτού του τύπου οι αντιδράσεις, αλλά και άλλες πολλές (όπως στις 25 Μάρτη), δείχνουν ότι υπάρχει το έδαφος να αναπτυχθεί το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα. Το έδειξαν και οι αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και πορείες σε αρκετές περιοχές στις 6 του Απρίλη όπου η συμμετοχή της νεολαίας ήταν μαζική και μαχητική. Το ζητούμενο είναι όλες αυτές οι αντιδράσεις απέναντι στους ναζί να συνδεθούν με ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα αμφισβητεί πραγματικά την πολιτική του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο και όχι τα όργανά του, ανακόπτοντας έτσι και την πορεία φασιστικοποίησης της κοινωνίας αλλά και τη δράση των φασιστών.