Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

11 Απρ 2013

Το σχέδιο Β (Plan B) για τον λαό ξεκινάει από το… Α (Αντίσταση, Αγώνας, Ανατροπή)

Το τελευταίο διάστημα, και ιδιαίτερα με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, έχει φουντώσει η συζήτηση γύρω από την αναγκαιότητα για ένα Σχέδιο Β (Plan B) απέναντι στις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Η συζήτηση για την υιοθέτηση ενός τέτοιου σχεδίου γίνεται ταυτόχρονα, παράλληλα αλλά και με «τομές», τόσο από συστημικές δυνάμεις όσο και από δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά. Βασικό ζήτημα που θέτει το Σχέδιο Β αποτελεί η έξοδος από το ευρώ και η επαναφορά ενός εθνικού νομίσματος σαν βασικού εργαλείου αντιμετώπισης των επιπτώσεων της κρίσης στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, σήμερα.

Οι διεργασίες και τα εδάφη του «ευρωσκεπτικισμού»
Η μανιασμένη και βάρβαρη επίθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της τρόϊκας ( ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) στον κυπριακό λαό. Η διάλυση και της τελευταίας αυταπάτης ότι υπάρχουν «κεκτημένα» για τους λαούς, στα πλαίσια της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Η αναταραχή που προκαλείται σε πολλά αστικά στρώματα από το χέρι που μπαίνει και βουτάει τις καταθέσεις σε τράπεζες. Το κούρεμα κεφαλαίων τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου σαν το τίμημα του ανταγωνισμού και του ξεπεράσματος της παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης.
Η άρνηση σημαντικών τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία, κ.α) να υποστούν σημαντική υποβάθμιση τόσο της εσωτερικής όσο και της διεθνούς οικονομικής και γεωστρατηγικής θέσης τους. Η επιδίωξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου της Γερμανίας να αποκτήσει ηγεμονικό ρόλο τόσο στην Ευρώπη όσο και γενικότερα, στριμώχνοντας αντιπάλους όπως η Ρωσία και η Αγγλία. Η ένταση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΕΕ-ΗΠΑ-Ρωσίας, η οποία όπου «επικεντρώνεται», κάθε φορά, σκορπάει την καταστροφή και καταρρίπτει τους μύθους, τις αυταπάτες και τις σιγουριές της πολλαπλής εξάρτησης.
Όλα τα παραπάνω, και το καθένα με το ειδικό του βάρος, αποτελούν το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο λεγόμενος «ευρωσκεπτισμός», συζητήσεις για έξοδο από το ευρώ, χωρών ή ομάδων χωρών, η πιθανή διάλυση της ευρωζώνης, η πιθανή δημιουργία ζωνών μέσα στην ευρωζώνη, αναζητούνται ή και εκπονούνται εναλλακτικά σενάρια, για την «επόμενη μέρα».
Η πορεία των συνεχών συμβιβασμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ συνεχίζει να αποτελεί έναν «οδικό χάρτη» για τις μεταξύ τους σχέσεις και ανταγωνισμούς, αποδεικνύεται όλο και πιο πολύ αδιέξοδος στο να δώσει πραγματικές λύσεις. Έτσι η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη από την μία προωθεί τα δικά της συμφέροντα με όποιον τρόπο επιλέγει και κυρίως έχει την δύναμη να το κάνει, ενώ ταυτόχρονα εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα. Ταυτόχρονα, όμως, φαίνεται, με αρκετά σαφή τρόπο, η πολιτική απόφαση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης, και όχι μόνο αυτών, να διατηρήσουν και να ενισχύσουν όσο και όπως μπορούν την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Δεν δείχνουν καμία διάθεση, προς το παρόν, να διώξουν κάποια χώρα από το ευρώ και πολύ περισσότερο δεν ανέχονται, στο ελάχιστο, «εναλλακτικά σχέδια» και πολιτικές που αμφισβητούν στο ελάχιστο τις κεντρικές κατευθυντήριες πολιτικές τους. Οι απειλές, οι εκβιασμοί, το ακόμα μεγαλύτερο σφίξιμο των δεσμών στις εξαρτημένες χώρες αποτελούν την «ημερήσια διάταξη» των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ.

Η συνείδηση και η πάλη των λαών
Από την άλλη πλευρά οι λαοί στην Ευρώπη, με αγώνες αντίστασης, μαζικές και μαχητικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, δημιουργούν νέα δεδομένα και αμφισβητούν τον μονόδρομο της βαρβαρότητας που φέρνουν τα συνεχή αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, η εκτόξευση της ανεργίας και το άπλωμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση, ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη όχι μόνο δεν αποτελεί το «κοινό σπίτι των λαών», όπως προπαγανδίζουν για δεκαετίες οι δυνάμεις του συστήματος μαζί με τις ρεφορμιστικές και υποταγμένες αριστερές δυνάμεις, αλλά ένα σφαγείο δικαιωμάτων και καταχτήσεων, της ίδιας τους της ζωής. Δυναμώνει όλο και περισσότερο ένα «αντι-ευρωπαϊκό» ρεύμα μέσα στους λαούς, παρ’όλες τις προσπάθειες των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να τρομοκρατήσουν για τις καταστροφικές συνέπειες όσων τολμήσουν να φύγουν από το «μαντρί». Ταυτόχρονα, ανάχωμα στις γνήσιες λαϊκές αναζητήσεις αποτελούν συστημικές δυνάμεις με εθνικιστικό ή φασιστικό χαρακτήρα που προσπαθούν να εγκλωβίσουν την λαϊκή οργή, να την αποτρέψουν να πάρει αντι-ιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό χαρακτήρα, πράγμα που θα την έκανε επικίνδυνη για το σύστημα. Έτσι, πολλές φορές οι λαϊκές αντιδράσεις «βολοδέρνουν» μέσα σε αστικά βαλτονέρια, είτε ψηφίζοντας τα «5 αστέρια» του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία είτε βλέποντας «επίθεση στον ελληνισμό» πίσω από τις πολιτικές της τρόϊκας μόνο (!!!) ενάντια στους λαούς της Ελλάδας και της Κύπρου.
Είναι φανερή η προσπάθεια των αντιδραστικών συστημικών δυνάμεων να αποκόψουν την επικοινωνία, την διεθνιστική αλληλεγγύη και την συγκρότηση κοινού μετώπου πάλης των λαών, αξιοποιώντας στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο όλη την σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό που έχουν συστηματικά καλλιεργήσει οι ρεφορμιστικές δυνάμεις της αριστεράς. Η εγκατάλειψη εδώ και χρόνια της αντι-ιμπεριαλιστικής πάλης από τους ρεφορμιστές κάθε είδους, είτε στο όνομα της «Ευρώπης των λαών» είτε στο όνομα της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», πρόσφερε τεράστιες υπηρεσίες στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, αλλά και στις εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις, δίνοντάς τους την δυνατότητα να ψαρεύουν στα θολά νερά της πατριδοκαπηλίας. Οι αριστερές, αντι-ιμπεριαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις οφείλουν να αξιοποιήσουν την μεγάλη αμφισβήτηση σε ΕΕ και Ευρωζώνη μέσα στον λαό και να της δώσουν προοδευτικό και ταξικό χαρακτήρα, συνδέοντας το ζήτημα της κατάκτησης της ανεξαρτησίας της χώρας μέσα από την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Έχουμε ανάγκη ενός Σχεδίου Β;
Στο ενημερωτικό βιβλιαράκι του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ), κύριου φορέα, όχι όμως και μοναδικού, της αντίληψης για την συγκρότηση ενός σχεδίου Β, διαβάζουμε: « Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχουν μελετήσει και καταρτίσει σχέδιο Β. Οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.» και συνεχίζει « Ένα Σχέδιο Β για τον λαό είναι τελείως διαφορετικό. Περιλαμβάνει παύση πληρωμών στους δανειστές, έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, εθνικοποίηση τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση, όρους απαραίτητους για την έξοδο από την ύφεση και τη μαζική ανεργία». Τέλος στο ερώτημα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά, διαβάζουμε: «Όλα αυτά τα απολύτως αναγκαία, σημαίνουν ότι αμφισβητείται η εδώ και δεκαετίες κεντρική στρατηγική του κατεστημένου, που πυρήνας της είναι η παραμονή στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγή που απαιτεί την υιοθέτησή της από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού». Πριν προχωρήσουμε σε μία τοποθέτηση για τα παραπάνω, νομίζουμε ότι είναι αναγκαίο να γίνουν μερικές παρατηρήσεις-εκτιμήσεις.
α) Για εμάς το νόμισμα –το κάθε νόμισμα– στα πλαίσια του δοσμένου συστήματος, αλλά και σε κάθε κοινωνικό – οικονομικό σύστημα, εκφράζει δύο κυρίως πράγματα. Καταρχήν, ανταλλακτική αξία που συμπυκνώνει τις δοσμένες κάθε φορά παραγωγικές σχέσεις και κατά δεύτερο, σχέσεις κυριαρχίας εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής για τον φορέα, την κοινωνική τάξη και την πολιτική ηγεσία, που έχει την αρμοδιότητα «κοπής» του νομίσματος. Με την έννοια αυτή, κανένα νόμισμα και πολύ περισσότερο καμία νομισματική κυκλοφορία δεν είναι ουδέτερο μέγεθος. Έχει κρατική, πολιτική, ταξική σφραγίδα. Ιδιαίτερα το ευρώ ως νόμισμα εκφράζει, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ αλλά και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, τις επιδιώξεις των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης από την μία, να ανταγωνιστούν στα «ίσια» τους άλλους ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές, με όσο το δυνατόν ενιαίο τρόπο, ενώ από την άλλη, και μέσω του νομίσματος και όλων των μέτρων που συνδυάζονται με το «δικαίωμα της χρήσης» του, στα πλαίσια της ευρωζώνης, να μεταφέρουν πραγματικές αξίες και κοινωνικό πλούτο από « τα κάτω προς τα πάνω » και «από τα μέσα προς τα έξω».
β) Οι τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο, και ειδικά μετά το «όχι» του κοινοβουλίου της, απέδειξε ότι οι θεωρίες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων για εντός ευρώ - εκτός μνημονίου - και επί τα αυτά ΕΕ, αποτελούν, στην καλύτερη περίπτωση, αυταπάτες μεγάλου μεγέθους. Μάλιστα, να σημειώσουμε ότι πάει πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κριτική στο ΑΚΕΛ, γιατί δεν είχε προετοιμάσει εναλλακτική λύση μετά το «όχι» και το άφησε χωρίς συνέχεια (!). Όταν ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ έφεραν την τρόϊκα και μνημόνιο στην Κύπρο, για να τους δώσει «λύση».
γ ) Δεν χωρά καμία αμφιβολία για τον κάθε λαό που αποφασίζει να γίνει αφέντης στο τόπο και στον κόπο του ότι είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα, ένα σχέδιο οικοδόμησης μίας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση και χωρίς ιμπεριαλιστές «προστάτες». Τόσο από αστική πλευρά όσο και από «αριστερά» δυναμώνει η προπαγάνδα ότι αυτό θα φέρει τραγωδία, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα και άλλα τέτοιας «ποιότητας». Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι η υπόθεση της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού δεν είναι εύκολη και απλή υπόθεση. Οι λαοί που το επιχείρησαν μάτωσαν, πείνασαν, πέρασαν απίστευτες κακουχίες, για να καταχτήσουν το δικαίωμά τους να αποφασίζουν αυτοί για τον πλούτο που οι ίδιοι και ο τόπος τους παράγουν. Και πολλοί τα κατάφεραν! Ούτε η παλινόρθωση του καπιταλισμού και πολύ περισσότερο η αστική και ρεβιζιονιστική προπαγάνδα δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ότι το ζήτημα τέθηκε και απαντήθηκε με την επανάσταση και την οικοδόμηση μίας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Πολύ περισσότερο η ιστορική εμπειρία απέδειξε ότι η σύγκρουση αυτή, για να είναι νικηφόρα, απαιτεί την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού από το πιο μικρό ως το ανώτερο επίπεδο. Αυτή η κατεύθυνση μπορεί να τροφοδοτήσει σχέδια και προγράμματα για το πώς μπορεί ο λαός να τα «βγάλει πέρα» χωρίς να γονατίσει από τις δυσκολίες, τους εκβιασμούς και τους αποκλεισμούς του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, όταν τους ανατρέψει. Και αυτό προφανώς δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση «κοινή» αγωνία όλων των τάξεων και των στρωμάτων ούτε στην χώρα μας, ούτε σε καμία άλλη χώρα. Δεν είναι ζήτημα «ειδικών», παρ’ ότι έχει σπουδαία σημασία και παίζει σημαντικό ρόλο η επιστημονική γνώση, αλλά κατ’ εξοχή πολιτικό και κυρίως ζήτημα εξουσίας.
Όλα τα παραπάνω δεν λέγονται, για να «ξεμπερδεύουμε» εύκολα και ανώδυνα, αλλά για να απαντήσουμε σε αυτούς που βλέπουν το λεγόμενο Σχέδιο Β σαν το «κλειδί» που θα ξεκλειδώσει και θα δώσει απαντήσεις στα προβλήματα και στα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο λαός, ότι ξεκινούν από λάθος αφετηρία. Τόσο το ΜΑΑ όσο και η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για έξοδο από ευρώ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι θεωρούν ότι η άμεση έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ, αποτελεί έναν τακτικό στόχο του κινήματος και όχι έναν στόχο πάλης που είναι άρρηκτα δεμένος με την συνολική ανατροπή του συστήματος, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξάρτησης. Θεωρούν ότι μπορεί να αποτελέσει έναν εφικτό στόχο του προγράμματος μίας αριστερής μεταβατικής κυβέρνησης και όχι ένα από τα πιο σοβαρά καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος. Η αφετηρία τους ξεκινάει από το ότι θεωρούν την πάλη ενάντια στην ΕΕ και το ευρώ σαν ένα «αστικοδημοκρατικό» καθήκον που μπορεί να συνενώσει και άλλα στρώματα και τάξεις, πέρα από τα εργατικά-λαϊκά, και όχι ένα κόκκινο καθήκον που μόνο η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να υλοποιήσουν σαρώνοντας όλο το πλέγμα της εξάρτησης πολιτικό- οικονομικό –στρατιωτικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, σήμερα, επικεντρώνονται μόνο στην ΕΕ και το ευρώ και «ξεχνούν» ΗΠΑ, στρατιωτικές βάσεις και όλο το οικοδόμημα που έχει στηθεί, για να απομυζά τον εργαζόμενο λαό, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και εξασφαλίζει τα στρατηγικά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Όπως, λίγο παλιότερα, «ξεχνούσαν» την ΕΕ και έβλεπαν ως μοναδικό εχθρό τις ΗΠΑ των Μπους – Τσένι. Αυτός ο «εκλεκτικισμός» που δείχνουν αυτές οι δυνάμεις δεν έχει να κάνει, δυστυχώς, με κάποια παρερμηνεία για το ποιος είναι, κάθε φορά, ο «κύριος εχθρός» των λαών και του κινήματος αλλά αποτέλεσμα λαθεμένων αντιλήψεων στην «ανάγνωση» του σημερινού καπιταλιστικού - ιμπεριαλιστικού κόσμου, στην πεποίθησή τους, ότι η εποχή των «μονόπρακτων» (εννοώντας τις επαναστάσεις) έχει περάσει ανεπιστρεπτί και αυτό έχει ως συνέπεια να κάνουν «μεταβατικά» σχέδια εντός… συστήματος
Η πάλη ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ, τους Αμερικάνους και όλους τους ιμπεριαλιστές, η πάλη ενάντια στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και το πολιτικό τους προσωπικό δεν διαχωρίζεται, αλλά αποτελεί ένα ενιαίο καθήκον που ιστορικά έχει επωμιστεί το επαναστατικό κίνημα. Το καθήκον της σύγκρουσης με όλο το ιμπεριαλιστικό πλέγμα της εξάρτησης δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς την ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων, της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του κεφαλαίου. Και η ανατροπή αυτή δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς το ξεπέταγμα από την χώρα των ιμπεριαλιστών που αποτελούν το βασικό στήριγμα της εξουσίας του κεφαλαίου.

Γρηγόρης Ανδρεάτος